Για τις αποκαλύψεις Financial Times και Γκάιτνερ
Του Γιώργου Τσίπρα
Το διπλό αγγλοσαξονικό «χτύπημα» -από τους Financial Times και τον πρώην Αμερικανό υπουργό Γκάιτνερ- λίγες μέρες πριν από τις διπλές εκλογές στην Ελλάδα, είναι προφανές πως δεν είναι κάτι που έτυχε, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την επιλογή του χρόνου. Πριν από τη διατύπωση υποθέσεων εργασίας περί της σκοπιμότητας, προέχει η διαπίστωση πως αυτό που καταρχήν επιβεβαιώνουν ο χρόνος και το περιεχόμενο των αποκαλύψεων, είναι ότι η χώρα και το μέλλον της παραμένει πεδίο ενδιαφέροντος και σύγκρουσης ισχυρών δυνάμεων.
Η πραγματικότητα αυτή λειτουργεί αντιφατικά, ως προς τις επιλογές του λαού και των κομμάτων που θέλουν να εκφράσουν την βούλησή του. Από τη μια η επίλυση της εσωτερικής κρίσης και η χάραξη μιας άλλης πορείας δεν είναι ένα αποκλειστικά εσωτερικό ζήτημα κι αυτό όχι μόνο εξαιτίας της ευρωπαϊκής πρόσδεσης της οικονομίας. Η εσωτερική πορεία έχει αντικειμενικά και διεθνείς διαστάσεις και συναρτήσεις και δεν ενδιαφέρει μόνο τους πιστωτές ως πιστωτές.
Από την άλλη πλευρά, αυτή η διεθνής διάστασή του τι θα γίνει στην Ελλάδα -πέραν της κρίσης χρέους- δεν λειτουργεί μόνο ως περιορισμός αλλά ανοίγει ταυτόχρονα δυνατότητες αφού συγκροτεί όρους μόχλευσης και άρα ενίσχυσης επιλογών και δυνατοτήτων από το διεθνές πεδίο προς το εσωτερικό της χώρας.
Με παλιότερους και πιο «κλασικούς» όρους τα παραπάνω θα αναφέρονταν ως δυνατότητα εκμετάλλευσης ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, όχι απλά ως δυνατότητα αλλά ως απαραίτητη προϋπόθεση μιας άλλης εσωτερικής πορείας. Είτε με κλασικούς είτε με σύγχρονους όρους, η δυνατότητα αυτή κάνει εξ αντιδιαστολής περισσότερο άστοχη τόσο την αφόρητη εθελοδουλία των κυβερνώντων όσο και έναν αριστερό «αυτισμό» που προτάσσει εδώ και τώρα την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ κ.λπ.
Η εθελοδουλία είναι και σήμερα στο τιμόνι
Η γλαφυρή περιγραφή τού πώς επιβλήθηκε η λύση Παπαδήμου τον Οκτώβριο του 2011, δηλαδή η λύση Σαμαρά-Βενιζέλου με ρίξιμο του Γιώργου Παπανδρέου, έχει την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορική της πλευρά, αλλά πιο σημαντικά είναι τα πολιτικά συμπεράσματα για το σήμερα, γι’ αυτό που συνεχίζει να ισχύει και σήμερα. Αφήνοντας κατά μέρος την προφανή επιδίωξη της αφήγησης στο δημοσίευμα των F.T. να βγάλει περίπου λάδι τον Παπανδρέου (βέβαια, ακόμη κι έτσι παραμένει το ερώτημα γιατί ο ίδιος δεν κατήγγειλε και συνέχιζε να παίζει το παιχνίδι αυτών που τον «καθάρισαν») τα όσα υποστηρίζονται όχι μόνο δεν διαψεύστηκαν αλλά επιβεβαιώθηκαν, ουσιαστικά, από τις δηλώσεις τόσο από την πλευρά Σαμαρά όσο και Βενιζέλου.
Πόσο απέχει η σημερινή πολιτική πραγματικότητα, το στάτους της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης, από τη γλαφυρή εικόνα που αποδίδουν οι F.T. για τον Οκτώβριο του 2011; Ένας πρωθυπουργός που «παύεται» από τους Σαρκοζί, Μέρκελ και Μπαρόζο. Ένας νέος Έλληνας πρωθυπουργός, άνθρωπος της «εμπιστοσύνης» τους που επιλέγεται από τους ίδιους. Ο σημερινός πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που σπεύδουν να υπηρετήσουν δουλικά το νέο σχεδιασμό τότε, ο πρώτος παίρνοντας στροφή 180 μοιρών από τα «αντιμνημονιακά» που έψαλλε προηγουμένως, ο δεύτερος προσφέροντας εκδούλευση απέναντι και στους έξω και στον Σαμαρά, και μαχαιρώνοντας ανενδοίαστα τον πρόεδρό του. Έχει αλλάξει τίποτα από τότε; Ή μήπως είναι ακόμη χειρότερα;
Δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για τα ίδια φυσικά πρόσωπα που έχουν σήμερα την εξουσία. Είναι κυρίως ότι οι όροι επικυριαρχίας των τροϊκανών στα ελληνικά πολιτικά πράγματα έχουν από τότε επιδεινωθεί – και λόγω της καταγεγραμμένης πλέον εκλογικής αδυναμίας των κυβερνώντων. Είναι δεύτερο ότι η εθελοδουλία των κυβερνώντων στη χάραξη της εσωτερικής καταστροφικής πολιτικής παραμένει ίδια και μεγαλώνει όσο απειλείται όλο και περισσότερο η επιβίωσή τους: πολιτικών προσώπων, πολιτικών δυνάμεων, ανώτερων οικονομικών παραγόντων και δυναμικών κέντρων.
Τι έχει αλλάξει από τότε στο πώς λειτουργεί η Ε.Ε.; Έγινε μήπως πιο δημοκρατική από την καφκική εικόνα που δίνουν οι F.T.; Μιας Ε.Ε. που λειτουργούσε ως παρέα των Σαρκοζί, Μέρκελ και Μπαρόζο που ενίοτε φωνάζουν και τον Ομπάμα(!) πριν πάρουν αποφάσεις στο όνομα της Ε.Ε.; Που προετοιμαζόταν εν κρυπτώ για σενάρια εξόδου μιας χώρας-μέλους; Το στρίμωγμα Ιταλίας και Γαλλίας από τότε (με εκπαραθύρωση μάλιστα του επίσης πρωθυπουργού Μπερλουσκόνι από κοτζάμ Ιταλία) μάλλον σημαίνει ότι η παρέα έχει κατά κάποιο τρόπο μικρύνει σε ακόμη πιο απολυταρχική, πιο γερμανική παντοκρατορία.
Όποια κι αν ήταν η σκοπιμότητα του διπλού αγγλοσαξονικού χτυπήματος F.T. και Γκάιτνερ, είναι ένα καλοδεχούμενο χτύπημα. Γιατί ως αποτέλεσμα των αντιθέσεων ανάμεσα στους μεγάλους, αποκαλύπτονται πτυχές εξαιρετικά χρήσιμες στη διαμόρφωση της πραγματικής εικόνας του πώς λειτουργούν οι εδώ, πώς λειτουργούν οι έξω, πώς λειτουργούν οι εδώ σε σχέση με τους έξω.
Σε ό,τι αφορά τη σκοπιμότητα, πέραν της προφανούς διάθεσης θυματοποίησης του Γιώργου Παπανδρέου, θα πρέπει μάλλον να περιμένουμε πριν βγουν συμπεράσματα.
