του Μάριου Διονέλλη
Για άλλη μια φορά η τηλεοπτική δημοκρατία έθεσε τα όρια στο τι είναι είδηση, τι αξίζει της προσοχής μας και τι μπορεί να μας κάνει να συγκινηθούμε. Η ιστορία της 17 μηνών Νάντιας, του κοριτσιού που επιβίωσε τρία μερόνυχτα μετά το ναυάγιο στα νερά της Μεσογείου προκάλεσε συγκίνηση και ενδιαφέρον που ξεπέρασε τα όρια της Κρήτης. Το ίδιο και ο θαυμασμός για τον ηρωισμό της άλλης κοπέλας, 19 χρονών, της Όντα, που την κράτησε ζωντανή μέσα στα κρύα νερά ενώ έβλεπε δίπλα της να επιπλέουν πτώματα. Και δικαιολογημένα ασφαλώς. Τέτοιες ιστορίες δε συναντάς κάθε μέρα. «Μέχρι και σενάριο για ταινία μπορεί να γίνει» μου είπε κάποιος. Και οι αρχές επιβεβαίωσαν πως υπάρχει ενδιαφέρον από δεκάδες οικογένειες να υιοθετήσουν το μικρό κορίτσι και να βοηθήσουν γενικώς. «Μέχρι και επώνυμοι ενδιαφέρθηκαν» είπε ο προϊστάμενος της Υπηρεσίας Κοινωνικής Μέριμνας στα Χανιά.
Πολύ καλά και συγκινητικά είναι όλα αυτά, μόνο που δίπλα στην Νάντια και την Όντα υπήρχαν άλλοι 500 άνθρωποι, που χάθηκαν, έτσι απλά. Άλλες 500 Νάντιες μικρές ή μεγαλύτερες, με όνειρα για καλύτερη ζωή στη Δύση, που τους τα στερήσαμε με την πολιτική των επαναπροωθήσεων και με το κυνήγι γενικώς εις βάρος των μεταναστών.
Έτσι είναι η ζωή θα μου πείτε. Έτσι φτιάχνονται οι ειδήσεις. Από το περίεργο, το σπουδαίο, το ασυνήθιστο. Το ίδιο λέω. Η είδηση για το ναυάγιο με τους 500 νεκρούς, ήταν σε κάτι μίζερα μονόστηλα μέχρι να εμφανιστεί η Νάντια. Γιατί δυστυχώς, η είδηση για τους 500 νεκρούς δεν είναι πλέον ούτε περίεργη, ούτε σπουδαία ούτε και ασυνήθιστη.
Και η ευαισθησία μας κι αυτή αλά καρτ είναι και υποκινείται από την τηλεοπτική διάσταση των ειδήσεων. Αναρωτιέμαι πόσες από τις οικογένειες που προσφέρθηκαν, αν δεν πάρουν τη Νάντια, θα ενδιαφερθούν για τα άλλα παιδιά, αυτών που πνίγηκαν, ή για αυτά που ορφανεύουν από τον πόλεμο εκεί κάτω, στην Παλαιστίνη, τη Συρία και αλλού. Αν θα μείνει ζωηρό το ενδιαφέρον τους και για τους ανθρώπους στις επόμενες καραβιές, που ήδη αυτή την ώρα θα ταξιδεύουν προς τα μέρη μας. Αναρωτιέμαι για πόσους από αυτούς θα βρεθεί κάποιος να πει ότι η ζωή τους αξίζει να γίνει ακόμα και ταινία…
