Η πορεία ενός πειράματος και το… ενδεχόμενο του λάθους. Της Μαρίας Κουτσουρίδου*
Μου ζητήθηκε να καταγράψω τα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου στα διόδια του Πυργετού, ανάμεσα στα ΜΑΤ και στους καθηγητές. Μια ειδησεογραφική κάλυψη η οποία λίγο θα διαφέρει από τις τόσες που διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό. Ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη και τη Θράκη περίπου 400 καθηγητές (κυρίως από τη διαθεσιμότητα) με κάποιους σχολικούς φύλακες και μαθητές, με στόχο να συμμετέχουμε σε πανελλαδική κινητοποίηση στη Λάρισα ενάντια στη διάλυση της Τεχνικής Εκπαίδευσης και στο ξεπούλημά της, ενάντια στη διάλυση των ζωών και των ονείρων τόσο των δικών μας όσο και των μαθητών μας.
Αντί γι’ αυτό η αστυνομία μας σταμάτησε στα διόδια του Πυργετού και με προφορική εντολή από την Εισαγγελία της Λάρισας μας ανακοινώθηκε ότι «Δεν μπορείτε να πάτε στη Λάρισα». Το σκηνικό που στήθηκε ταίριαζε απόλυτα στις διαθέσεις της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε φωνής υψώνεται ενάντια στα σχέδια της: Διμοιρίες των ΜΑΤ να μας περιμένουν παραταγμένες, ο επικεφαλής βαθμοφόρος αξιωματικός με γυαλιά ηλίου και ασύρματο να δίνει τις εντολές και τα ανακοινωθέντα, βγαλμένος σαν από ταινία με αναφορά σε στρατιωτικά καθεστώτα, πολίτες γεμάτοι με οργή, να μην μπορούν να κατανοήσουν γιατί δεν μπορούν να μετακινηθούν ελεύθερα μέσα στην ίδια τους τη χώρα, να παραμένουν όμηροι για 5 ώρες στη μέση του πουθενά σε σφιχτό κλοιό χωρίς νερό, φαγητό και χωρίς καμιά δυνατότητα επικοινωνίας με συναδέλφους που είχαν συγκεντρωθεί στην απέναντι πλευρά του δρόμου προερχόμενοι από Λάρισα και Αθήνα και βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση.
Ο εκνευρισμός και η οργή περίσσευε, με αποτέλεσμα συγκρούσεις, ρίψη χημικών και τον τραυματισμό του συναδέλφου μας Γρηγόρη Καλομοίρη, αιρετού του ΚΥΣΔΕ και πρώην προέδρου της ΟΛΜΕ, να μας θυμίζουν πως τα πράγματα «άλλαξαν». Μετά από 5 ώρες ομηρίας μας επετράπη να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα με συνοδεία από αστυνομικές κλούβες, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το σκηνικό και να μην ξεχνάμε μέχρι το τέλος πως αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι μια κινηματογραφική ταινία αλλά η σημερινή πραγματικότητα.
Όλοι αναρωτιόμασταν για τους λόγους αυτής της κίνησης. Είμαστε, άραγε, τόσο επικίνδυνοι για το σύστημα; Είμαστε τόσοι πολλοί που θα αναστατώναμε τους πάντες στο διάβα μας; Γιατί, τέλος πάντων, δεν άφηναν να γίνει άλλη μια ειρηνική πορεία σε μια πόλη της Ελλάδας; Λέμε ότι στη χώρα μας, στα χρόνια των μνημονίων, γίνεται ένα πρωτοφανές πείραμα. Κάθε πείραμα χρειάζεται και πειραματόζωα που στην περίπτωσή μας είναι οι πολίτες της που λαμβάνουν διαφορετικές δόσεις «φαρμάκων». Οι καθηγητές σε διαθεσιμότητα, όπως και οι περισσότεροι θιγόμενοι κλάδοι έχουμε υποστεί ισχυρή δόση που ξεκινά από την απώλεια εργασίας με το δόγμα του σοκ, της ψυχικής υγείας μετέπειτα και τέλος κάθε συνταγματικού δικαιώματος ακόμη και εκείνου της ελεύθερης μετακίνησης. Συμμετέχουμε σ’ ένα θέατρο σκιών ως μαριονέτες, όπου στο τέλος κάθε παράστασης αυτός που γελά είναι μόνο ο καραγκιοζοπαίχτης. Αποφάσισε το καλοκαίρι να μας «ακρωτηριάσει» απαγορεύοντάς μας να ξαναδουλέψουμε, παίζει με την ψυχική μας υγεία μέσα από μια σειρά δηλώσεων για «τακτοποίηση», μας οδηγεί στην ανθρωποφαγία με θέσεις που αντιμετωπίζουν διαφορετικά τις ειδικότητες, τον τρόπο διορισμού, την οικογενειακή κατάσταση, διαλύει τις οικογένειές μας αφού πολλοί θ’ αναγκαστούμε να μετακινηθούμε σε άλλες πόλεις και βέβαια «ξεβράζει» καμιά 500ριά στέλνοντάς μας στην ανεργία και στην απόγνωση.
Η δόση του «φαρμάκου» που παίρνουμε είναι ισχυρή και ακόμη δεν έχει τελειώσει. Πρέπει μέχρι τέλους να νιώθουμε ανίσχυροι, αναξιοπρεπείς, «τελειωμένοι», χωρίς να υπάρχει περίπτωση να βρούμε το δίκιο μας, χωρίς καν φωνή!
Σε κάθε πείραμα, όμως, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο του λάθους. Όσο καλά προετοιμασμένο και σχεδιασμένο να είναι, πάντα κάτι μπορεί να ξεφύγει και να δούμε διαφορετικά αποτελέσματα από τα αναμενόμενα. Ως πειραματόζωα λοιπόν διαπιστώσαμε πως και εκείνη τη μέρα έγινε το «λάθος». Είμαστε τυχεροί που βρεθήκαμε εκεί, διαπιστώσαμε πως έχουμε «σώας τας φρένας» γιατί αντιμετωπίζουμε κατάματα και χωρίς φόβο όλο τον παραλογισμό και την αναλγησία. Δεν αναγνωρίζουμε, σε καμιά περίπτωση, αυτούς που μας τον επιβάλλουν. Δεν κρυβόμαστε, δεν ακολουθούμε τον ατομισμό που οδηγεί στην απώλεια των αξιών που περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχουμε ανάγκη.
Η δυσκολία που έχουμε μπροστά μας είναι σύνθετη και έχει διαφορετικές κατευθύνσεις. Είναι κυρίως στο να καταφέρουμε να μπολιάσουμε όλη την εμπειρία και τα βιώματα ως πειραματόζωα πρώτης γραμμής τόσο σε συναδέλφους και εργαζόμενους γενικά, που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει πόσο εύκολο είναι το δικό μας παρόν να γίνει άμεσα το δικό τους μέλλον, όσο και σε όσους προσπαθούν και θέλουν ν’ αναλάβουν τη σωτηρία της χώρας και των ανθρώπων της. Να κατανοήσουν πως δεν ζητάμε υποσχέσεις για θέσεις, πως δεν χρειαζόμαστε απλά μια κυβερνητική εναλλαγή που θα μας ξαναστείλει στον καναπέ μας, αλλά πως ζητάμε να γίνουμε κομμάτι ενός οράματος που θα δουλέψει για να ξαναχτίσει τη χώρα και να δώσει πίσω την ελπίδα, την αξιοπρέπεια, την αυτοπεποίθηση και το όνειρο για μια χώρα με όρθιους και ενεργούς τους πολίτες της.
* Η Μαρία Κουτσουρίδου
είναι εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα
