Η «Κεντροαριστερά» και τα διλήμματα του ΣΥΡΙΖΑ

Η επιχείρηση αναστήλωσης του πολιτικού συστήματος και τα κρίσιμα ερωτήματα για την Αριστερά. Του Δημήτρη Υφαντή

Βουδούρης και ΣΥΡΙΖΑ, «58» και Βενιζέλος στρέφουν ξανά το ενδιαφέρον στην «Κεντροαριστερά», ας την πούμε παράμετρο, των πολιτικών διεργασιών. Η τέτοια Κεντροαριστερά, βεβαίως, ακόμη αναζητά τον προσδιορισμό της, όχι γενικώς αλλά στην δοσμένη συγκυρία, ως πολιτικό πρόγραμμα, ως ιδεολογικό στίγμα, ως κοινωνική αναφορά επίσης. Ομολογουμένως, κυριαρχεί στον «αφρό», αλλά υπάρχει βάθος κάτω από τον αφρό; Και πώς ορίζεται η ουσία της διελκυστίνδας για την «Κεντροαριστερά», πέραν της σεναριολογίας και της κινδυνολογίας;
Η θέση διατυπώνεται, εξαρχής, απερίφραστα: Το κλυδωνιζόμενο κατεστημένο ανιχνεύει στα σοβαρά την εναλλακτική κεντροαριστερή διαχείριση της συντελεσθείσας κοινωνικής ερήμωσης, της εξελισσόμενης λεηλασίας και του υπό εμπέδωση καθεστώτος – αποικίας χρέους. Το κέλυφος της χρεοκρατίας και της ευρωκρατίας εμφανίζεται, εν πολλοίς, αδιαπέραστο. Εν πολλοίς και όχι απολύτως, γιατί ο καταδικαστικός απολογισμός των πεπραγμένων της τρόικας στο Ευρωκοινοβούλιο, η αντιπολιτευτική ρητορική της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη και η υπό εκκόλαψη νέα διευθέτηση του χρέους, προδικάζουν το πιθανό διάδοχο πλαίσιο. Χωρίς την απεχθή τρόικα ίσως, με την παράταση επί δεκαετίες της δανειακής αφαίμαξης, με ενισχυμένες δόσεις αναπτυξιακής επαγγελίας και κοινωνικής ελεημοσύνης. Όμως, ώς εδώ.
Η εγχώρια διαπλοκή, περνώντας τα δικά της πάθη μιας επώδυνης αιματηρής ανασύνθεσης, υπό την ωμή κατοχή και νομή των ξένων αφεντικών, επιζητά τα πολιτικά οχήματα της διάσωσής της. Με ποια «κρατούμενα και ζητούμενα»; Η Δεξιά που συσπειρώθηκε υπό την ηγεμονία του κέντρου Σαμαρά, ως έσχατη λύση σωτηρίας, τώρα αντιμετωπίζει την απειλή μιας σοβαρής ήττας και το φάσμα του διαλυτικού κατακερματισμού, ενώ η Χ.Α. εμμένει ως αστάθμητος παράγοντας. Παρ’ όλα αυτά, ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται πως παραμένει ο ίδιος ως βασική γραμμή άμυνας και γι’ αυτό καταγγέλλει ως «εκτροπή» σενάρια νέου πρωθυπουργού χωρίς εκλογές και αντιδρά έντονα στην προβαλλόμενη λύση του «μεγάλου συνασπισμού». Φαντάζει, έτσι, περίεργο το βαθύ σύστημα να επενδύει στην νεκρανάσταση του πιο… σημιτικού ΠΑΣΟΚισμού μέσω της κίνησης των «58». Η κομματική επιβίωση του χώρου βεβαίως και δεν είναι αμελητέα, πολύ περισσότερο, που η όλη κίνηση αποδεικνύεται πολλαπλής χρήσης, επιδρώντας και στην παραπαίουσα ΔΗΜΑΡ. Ο κυρίως στόχος όμως είναι άλλος και καθίσταται όλο και πιο προφανής.
Ας συνυπολογιστεί πως παραδοσιακά στη χώρα ο κεντροαριστερός χρωματισμός διακυβέρνησης λειτούργησε αποδοτικότερα, ακόμα και υπό καθαρόαιμες δεξιές κυβερνήσεις. Χωρίς περιστροφές, στις παρούσες συνθήκες η κεντροαριστερή εναλλακτική διαχείριση στην Ελλάδα του Μνημονίου ή του «μετά-Μνημονίου», για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν γίνεται χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ και για να είμαστε πιο… ανακριβείς, κάποιον ΣΥΡΙΖΑ ή κάτι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα σενάρια ως υποθέσεις εργασίας έχουν τη σημασία τους, αλλά δεν εξαντλούνται σε αυτά ούτε οι σχεδιασμοί ούτε οι επιδιώξεις. Αυτοδύναμος ή σε αναζήτηση συμμάχων και ποιών συμμάχων; Ως «παρένθεση» και μετά τι; Αυτά και πολλά άλλα διατηρούν μια και μόνη «σταθερά», που τίθεται όλο και περισσότερο υπό δοκιμασία: τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ!
Το πλαίσιο μιας ορισμένης κεντροαριστερής συγκατάνευσης έχει οριοθετηθεί. Πώς εκφράζεται η στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του; Με ποια περιεχόμενα και κυρίως με ποια εφόδια μάχης; Η πολιτική συγκρότηση του κόσμου της Αριστεράς έχει υποτιμηθεί κατά συρροή και τώρα πληρώνεται το τίμημα της μονομέρειας στην επικοινωνιακή πολιτική και της καθήλωσης στην εκλογική αναμονή. Δεν ανιχνεύονται καν όσα εξαγγέλλονται σε αποφάσεις και ομιλίες για την ανάπτυξη και το ρίζωμα ενός απελευθερωτικού πολιτικού και ιδεολογικού ρεύματος μέσα στην κοινωνία και πολύ περισσότερο για την οργάνωση του ανένδοτου αγώνα ανατροπής.
Η μέγιστη δυνατή ενεργοποίηση και συσπείρωση του λαού παραμένει ζητούμενο και ενδεχομένως συνεπάγεται έκφραση σε πολιτικούς χώρους, ακόμη και σε στελέχη. Δεν είναι αυτή η περίπτωση Βουδούρη προφανώς, ούτε ανάποδα εδώ συνοψίζεται και εξαντλείται ο κίνδυνος της κεντροαριστερής «παρέκκλισης». Τα υποκατάστατα, όπου οι «συμμαχίες» ταυτίζονται με φυτευτές «προσωπικότητες», πληρώνονται με βαρύτατο κόστος και τα πλήγματα συσσωρεύονται. Τα αντανακλαστικά του κόσμου της Αριστεράς φαλκιδεύονται σε χειρισμούς εσωκομματικών περιχαρακώσεων. Ενώ καθόλου προσχηματικά, η «κεντροαριστερή» φυλακή της αυριανής ενδεχόμενης κυβέρνησης της Αριστεράς, υψώνει καθημερινά τα συστημικά αδιαπραγμάτευτα τείχη. Κι αν ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτογραφείται όλο και πιο εμφατικά ως οι μεν και οι δε, όταν οι της ηγεσίας εκφέρουν λόγο υπεραμυνόμενοι «της πλειοψηφίας», τούτα προοιωνίζονται κερματισμούς, αποκλεισμούς, ακόμη και αποστρατεύσεις, που δεν είναι, κάθε άλλο, εκτός των επιδιώξεων ποδηγέτησης των πολιτικών εξελίξεων από τους κυριαρχικούς παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.
Ενδεικτικά η περίπτωση Καρυπίδη έγινε αφορμή και υπερατλαντικών- προειδοποιητικών;- βολών. Κι έτσι ο «κωδικός» Κεντροαριστερά καταλήγει να αφορά το ΣΥΡΙΖΑ πολύ αλλιώτικα από μια σανίδα διάσωσης των ρεταλιών του ΠΑΣΟΚισμού, πολύ ουσιωδέστερα από έναν κίνδυνο δικής του λοξοδρόμησης. Για τη διέξοδο της χώρας γίνεται λόγος.

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!