Παρά τη φιέστα που στήθηκε γύρω από την παγκόσμια διάσκεψη για το κλίμα, λίγοι γνωρίζουν ότι σήμερα, 5 Δεκεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Εδάφους. Η Ημέρα γιορτάζεται κάθε χρόνο με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης των Επιστημών Εδάφους, με στόχο να τονίσει τη σπουδαιότητα του εδάφους ως κρίσιμου συστατικού του φυσικού συστήματος και τη συμβολή του στην ανθρώπινη ευημερία. Στην εποχή όμως που οι «αγορές» όλα τα αλέθουν, είναι σαν ο σύγχρονος κόσμος να μην έχει καταλάβει τι τον δένει με τη ζωή. Κάτι, δηλαδή, που μερικοί «πρωτόγονοι» το είχαν καταλάβει πολύ καλά.
Στα μέσα του 19ου αιώνα ο Σιάτλ, ο αρχηγός μιας ινδιάνικης φυλής απάντησε με τον δικό του τρόπο στον Αμερικανό Πρόεδρο, Φρ. Πιρς, ο οποίος είχε ζητήσει από τον Σιάτλ να πουλήσει στην κυβέρνηση τη γη του. Ο λόγος του, όπως καταγράφηκε σε κείμενο από κάποιον εκ των παρόντων λευκών, είναι πραγματικά προφητικός (απόσπασμα από μετάφραση του Ζήσιμου Λορεντζάτου, Το Βήμα, 16/1/1977):
«Πώς μπορείτε ν’ αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πώς λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή. Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμά του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. […] Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αδέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος -όλα αυτά- ανήκουν στην ίδια οικογένεια.
[…] Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται. Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Μεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν’ αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες.
Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ’ αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν’ ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου. Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα[…]».
