Του Μάριου Διονέλλη
Δεν χωράνε ούτε πνευματώδη κείμενα, ούτε έξυπνες ατάκες στην υπόθεση του σεισμού στην Κεφαλονιά. Και όλοι όσοι πατάνε το πόδι τους στο νησί οφείλουν να έχουν και προτάσεις, αλλά κυρίως τον τρόπο υλοποίησής τους. Αυτά τα «Με εντολή Σαμαρά» φαντάζουν τόσο γελοία επειδή επιβεβαιώνουν ακριβώς πως ο κρατικός μηχανισμός είναι φύλλο και φτερό. Για να γίνει το αυτονόητο πρέπει να δώσει εντολή ο πρωθυπουργός της χώρας. Αφού, βέβαια, πάρει τηλέφωνο τον Βαγγέλη.
Οι κάτοικοι της Κεφαλονιάς ζητούν απλώς υπευθυνότητα. Και από τους πολιτικούς, και από τους σεισμολόγους και από τους δημοσιογράφους.
Από ένα σημείο και μετά απέφυγα την τηλεοπτική ενημέρωση. Με ένα αίσθημα ντροπής και για τις τρεις προαναφερόμενες κατηγορίες. Μια αλυσίδα που λειτουργεί εξοργιστικά καλά στη βάση της αμοιβαίας ανάγκης και ανοχής.
Ένα παζάρι κανονικό στήνεται γύρω από μεγάλες καταστροφές όπως αυτή. Πολιτικοί που έχουν ανάγκη να σφίξουν μερικά χέρια σε δύσκολες ώρες. Πολίτες που μπορεί ακόμα και να παραπονεθούν επειδή δεν πέρασε από το χωριό τους ο αρχηγός και σεισμολόγοι που επιζητούν να εξαργυρώσουν σε μερικές μέρες τη δημοσιότητα που δεν έχουν απολαύσει όλο το προηγούμενο διάστημα. Και οι δημοσιογράφοι στον πιο άχαρο ρόλο, να προσπαθούμε ταυτόχρονα να ικανοποιήσουμε και τις τρεις αυτές ματαιοδοξίες. Και κάπου εκεί βάλτε και την ίδια τη δική μας για να δέσει το γλυκό.
Τους λένε τρελούς τους Κεφαλονίτες αλλά μάλλον βαλθήκαμε να τους τρελάνουμε ολότελα και οι πολιτικοί και οι σεισμολόγοι και οι δημοσιογράφοι.
Είδα πολλά αυτές τις μέρες, που κανονικά θα έπρεπε να αποτελούν μάθημα προς αποφυγή για τη δουλειά και των τριών συμπαθών κλάδων.
Κουράγιο στους ανθρώπους του νησιού και σας παρακαλώ, μη μας δίνετε και πολλή σημασία…
