Του Λάζαρου Λαζαρίδη*
Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος αρχίζει και σκέφτεται πιο «ρεαλιστικά», πιο «προσγειωμένα». Καθημερινά ακούμε ότι «η εποχή μας θέλει ρεαλισμό», «ας είμαστε προσγειωμένοι». Το ακούμε συχνά και από μερίδα πολιτικών που είναι εκπρόσωποι όχι του ελληνικού λαού, αλλά των τραπεζών και άλλων συμφερόντων.
«Έρχεται η έξοδος από το τούνελ». «Πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη» και άλλες τέτοιες δηλώσεις. Τις ακούμε και τις διαβάζουμε κάθε μέρα στα Μέσα Μαζικής (πάρα)Ενημέρωσης. Στις εφημερίδες που πουλάνε τον πόνο και το θάνατο για ένα εξώφυλλο. Στις τηλεοράσεις που κάθε βράδυ από τα «δελτία ειδήσεων» παρουσιάζουν μια άλλη πραγματικότητα στα Μέσα αυτά, που οι εκάστοτε «δημοσιογράφοι» έχουν μοναδικό πιστεύω τους το χρήμα και μοναδικό θεό τους αυτούς που τους πληρώνουν.
Σε αυτό το σκηνικό της καθημερινότητας που ζούμε, η μόνη ελπίδα ανατροπής και διαφορετικής φωνής είναι από αυτούς που τους λέμε ονειροπόλους και ρομαντικούς. Πρόκειται κυρίως για νέους ανθρώπους οι οποίοι, ευτυχώς θα έλεγα, ακόμα δεν έχουν αναγκαστεί να πιστέψουν στην ανάγκη να θυσιάσουν όλα όσα πιστεύουν, όλα όσα ονειρεύονται, όλα όσα νιώθουν, στο βωμό της «σωτηρίας» της χώρας αλλά και των εαυτών τους. «Σωτηρία» για την οποία οι «προσγειωμένοι ρεαλιστές» μας διαβεβαιώνουν πως θα έρθει μόνον εάν πιστέψουμε σε ό,τι λένε και ακολουθήσουμε τον δρόμο που δείχνουν αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ.
Γιατί όμως οι ονειροπόλοι σε μια εποχή κρίσης και αμφισβήτησης δεν καταφέρνουν να εμπνεύσουν και άλλους να έρθουν στο πλευρό τους, για να μεγαλώσει η δύναμή τους και να μετατραπεί η φωνή τους σε κραυγή ανατροπής;
Είναι φανερό ότι οι ονειροπόλοι χρειάζονται το ρεαλισμό, χωρίς εισαγωγικά. Δηλαδή, τη ρεαλιστική προσέγγιση των ονείρων τους, των στόχων τους, για να τα μετουσιώσουν σε πράξεις. Είναι αναγκαίο να συντονιστεί η δράση και να προσεγγιστούν οι στόχοι βήμα-βήμα.
Οι «ονειροπόλοι» που έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους και απλά ονειρεύονται ένα άλλο μέλλον, έναν καλύτερο κόσμο και ένα διαφορετικό αύριο για όλους, που όμως δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό, οι «ονειροπόλοι» που αναμένουν κάποιον άλλον, κάποιον που θα του αναθέσουν να τους σώσει και οι «ονειροπόλοι» που θέλουν να φέρουν τον κόσμο τούμπα χωρίς σχέδιο, χωρίς προσπάθεια, χωρίς αγώνα, απλά έχουν εντάξει τον εαυτό τους στους «ρεαλιστές» και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει.
Ας ονειρευτούμε, λοιπόν, αλλά ας το κάνουμε όχι χωμένοι σε έναν καναπέ, μπροστά σε μια τηλεόραση και αναθεματίζοντας μόνο όσους μας στερούν τα όνειρά μας.
Ας ονειρευτούμε δημιουργικά, ελπιδοφόρα, ανατρεπτικά.
Ας ονειρευτούμε μέσα από συλλογικότητες με κοινά όνειρα.
Ας ονειρευτούμε μέσα από χώρους που τα όνειρα θα μπορούν να εκφράζονται και να γίνεται στόχος η υλοποίησή τους.
Ας ονειρευτούμε μέσα από πρωτοβουλίες που μπορεί ο κάθε ένας να πάρει στην παρέα του, στη γειτονιά του, στο χώρο εργασίας του, στο δήμο του!
Για να μπορέσουμε το αδύνατο και το αδιανόητο να το κάνουμε δυνατό!
*Ο Λάζαρος Λαζαρίδης είναι συντονιστής Νομαρχιακής του ΣΥΡΙΖΑ Κιλκίς
