Στο παρασκήνιο των μετεκλογικών διεργασιών στην πολιτική σκηνή, εμπεδώνεται στον πυρήνα των κοινωνικών σχέσεων ζωής και εργασίας, η νέα κατάσταση πραγμάτων και… πνευμάτων, όπως ακριβώς κανοναρχεί η συνθήκη των μνημονίων. Της υπερψήφισης των εκάστοτε προαπαιτούμενων, έπεται κατά περίπτωση μια πολύπλοκη διαδικασία έκδοσης και εφαρμογής υπουργικών αποφάσεων και διοικητικών πράξεων. Είναι η φάση, όπου σε όλο της το μεγαλείο, επαληθεύει τη λειτουργική ισχύ της η επαγγελλόμενη «σταθερότητα», το κεντρικό δίλημμα που έθεσε προεκλογικά ο Σαμαράς.
Η Παιδεία, από όποια σκοπιά και να εξεταστεί, έχει βρεθεί την τελευταία τριετία στο μάτι του κυκλώνα. Με τις περικοπές στις λειτουργικές δαπάνες, τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων, τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, στην κυριολεξία, η δημόσια εκπαίδευση «χτυπάει κόκκινο».
Αλλά ίσως τη σφραγίδα θέτει μια παράμετρος πιο ουσιώδης και πιο καταλυτική και από τη λιτότητα και από τις «ανθρωποθυσίες». Εδώ και λίγους μήνες εξελίσσεται, βήμα το βήμα, η υλοποίηση της «αξιολόγησης» των εκπαιδευτικών, ενώ αυτές τις μέρες δοκιμάζεται η πρώτη φάση «έγκρισης» των υποψηφίων για τις διαδικασίες εκλογής πρυτανικών αρχών από τα Συμβούλια των Ιδρυμάτων, που έχουν συσταθεί ως κυρίαρχα διοικητικά όργανα στα Πανεπιστήμια, όπως προβλέπεται από το νόμο Διαμαντοπούλου. Διέπονται αυτές οι δύο «εφαρμογές» σε Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια και ΑΕΙ, από μία κοινή λογική, που αναβιώνει το πιο σκοτεινό παρελθόν διώξεων και διχασμού. Η σύγχρονη διαχωριστική γραμμή της «νομιμοφροσύνης» χαράσσεται πλέον, όχι μέσω της ιδεολογικής πάλης χειραγώγησης και πειθαναγκασμού που, ούτως ή άλλως, πάντα διεξάγεται σε ποικίλλουσα ένταση, ανάλογα με την κλιμάκωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Εδώ και τώρα, με το γράμμα των νόμων που θωρακίζουν το καθεστώς των μνημονίων, οι εκπαιδευτικοί -και μάλιστα σε θέσεις ευθύνης, διευθυντές σχολείων, διευθυντές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και πρυτάνεις ΑΕΙ- στιγματίζονται ως «αντιφρονούντες», μόνο και μόνο αν έχουν εκδηλωθεί δημοσίως αρνητικά για τις επίμαχες ρυθμίσεις. Στα σχολεία απειλούνται με πειθαρχικές κυρώσεις, στα πανεπιστήμια αποκλείονται με αυτό το κατάπτυστο αιτιολογικό από τις επικείμενες πρυτανικές (κατ’ επίφαση προφανώς) εκλογές.
Δεν υπήρξε ιστορικά στυγνό καθεστώς επικυριαρχίας που να μη χώρισε τους πολίτες σε νομιμόφρονες και αντιφρονούντες. Κι αξίζει μια υπενθύμιση ακόμη. Ο περίφημος νόμος Διαμαντοπούλου, ψηφισμένος κατακαλόκαιρο (καλή ώρα) του 2011, από το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και το ΛΑΟΣ συνοδευόταν πάντα από το «ακλόνητο» επιχείρημα ενάντια στις κινητοποιήσεις που μπλόκαραν την εφαρμογή του, πως συγκέντρωσε την εμπιστοσύνη της συντριπτικής πλειοψηφίας της τότε Βουλής, όπως είχε διαμορφωθεί μετά τις εκλογές του 2010. Σήμερα; Απέμεινε γυμνή και άτεγκτη η… σταθερότητα, ως το ακλόνητο(;) άλλοθι της επιβαλλόμενης έννομης τάξης του τρόμου και του διχασμού.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
