Με εξουθενωμένο το επαναστατικό μήνυμα που έδινε η 25η Μαρτίου στα πρώρα χρόνια του Mνημονίου, αποκτούν μεγαλύτερη αξία κάποιες άλλες όψεις της Επανάστασης του 1821, δίπλα στο παραμένον βασικό επαναστατικό της μήνυμα που κάθε άλλο παρά σβήνει.
«Το Μνημόνιο φεύγει», είναι ο χθεσινός τίτλος μνημονιακής εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας που, λόγω των ημερών, μοιάζει σαν το «Η τουρκοκρατία φεύγει» αλλά… χωρίς αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού και χωρίς την Επανάσταση του 1821. Τα δύο αυτά είναι εξίσου ρεαλιστικά…
Η Ελληνική Επανάσταση αξιοποίησε τη συνδρομή μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής, αλλά την αξιοποίησε κόντρα σε μια επίσης πολύ μεγάλη δύναμη της περιοχής, την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Καμιά σχέση με το σημερινό εθελόδουλο πολιτικό σύστημα του «yesmen» στους πάντες, όπου Γης πιστωτές, Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Η Ελληνική Επανάσταση απείχε πολύ από το «όχι σε όλους» που μπορεί να ονειρεύονται (αφελώς) απόψεις που επιδιώκουν απλώς να αναχωρήσουν από την πραγματικότητα. Απείχε, όμως, πολύ περισσότερο από τη σημερινή άθλια ευθυγράμμιση σε οτιδήποτε προτάσσουν οι σύγχρονοι υπερεθνικοί άρχοντες χωρίς ίχνος ελλαδικής φωνής για τα διεθνή πράγματα και χωρίς ίχνος δικής μας φωνής και όρων και κόκκινων γραμμών για το τι δεν πρέπει να γίνει εσωτερικά, στον τόπο μας.
Η Επανάσταση του 1821 δεν έγινε από μια κοινωνική τάξη αλλά από πολλές τάξεις που δεν συμμετείχαν εξίσου στην εξέγερση, αλλά συμμετείχαν γενικώς. Υπήρχε όμως και ένα διόλου αμελητέο ανώτερο στρώμα, από το Φανάρι μέχρι διάφορους κοτζαμπάσηδες που εναντιώθηκαν ή, στην καλύτερη περίπτωση, υπονόμευσαν παθητικά την εξέγερση και που, παρ’ όλα αυτά, αναζήτησαν ρόλο και στη μετεπαναστατική περίοδο. Η αναλογία με την αναζήτηση και απαίτηση ρόλων την επαύριο της συγκρότησης μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης, από όλους όσοι σήμερα στηρίζουν «με χίλια» το Μνημόνιο και το πολιτικό του σύστημα, είναι προφανής. Το 1821 η επιβίωση των ανθρώπων αποτέλεσε όρο του ανολοκλήρωτου της Επανάστασης.
Αν και επρόκειτο για επανάσταση ενάντια στην τουρκοκρατία, οι αρνητικές πλευρές των δομών και της κουλτούρας που κληρονόμησε πίσω της η κυριαρχία των Οθωμανών άφησαν όχι απλώς ανεξίτηλα τα σημάδια τους, αλλά καθόρισαν σημαντικά τα όρια της εθνικής παλιγγενεσίας. Έτσι, σε αντίθεση με τον επαναστατικό, εξεγερσιακό χαρακτήρα της αρχικής σύγκρουσης, η συνέχεια καθορίστηκε από την επικράτηση του «πάγιου». Εδώ, σήμερα, δεν έχουμε (ακόμη) εξεγερσιακό χαρακτήρα στις εξελίξεις, αλλά το αίτημα της ανατροπής του «πάγιου» της μεταπολιτευτικής μιζέριας έχει τεθεί παντοιοτρόπως και είναι απείρως ρεαλιστικό.
Τέλος, η Επανάσταση του 1821 είχε αντικειμενικά και πραγματικά διεθνή και διεθνιστικό χαρακτήρα, τόσο που χωρίς αυτόν δεν υπήρχαν όροι επιτυχίας. Δηλαδή, εξαρτήθηκε η έκβασή της τότε, όπως εξαρτάται και η σημερινή διέξοδος του ελληνικού λαού και της χώρας από τη συσχέτιση και συνάφεια των εδώ βημάτων με διεθνείς και διεθνιστικές τάσεις στη ευρύτερη περιοχή (π.χ. Ευρωπαϊκός Νότος και όχι μόνο) και παγκόσμια (BRICS κ.λπ.).
