Του Μάριου Διονέλλη. Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν τη γνωρίζω προσωπικά. Έχω μιλήσει δυο φορές μαζί της τηλεφωνικά για ρεπορτάζ στην υπόθεση του καθηγητή Αλεξανδρόπουλου.
Και ίσως είναι καλύτερα που δεν έχουμε γνωριστεί για να έχω κι εγώ κατά νου μόνο τη δημόσια εικόνα της στο παρακάτω κείμενο…
Διαβάζω τα λυσσασμένα σχόλια εναντίον της. Για τις φορτικές «μέχρις εξαντλήσεως» ερωτήσεις της, για τα «κολλήματά» της στην τήρηση των διαδικασιών, για την ενοχλητική παρουσία της στην ολομέλεια και τις επιτροπές της Βουλής.
Για τη δοκιμασία στην οποία υποβάλλει τα όρια της υπομονής των συναδέλφων της, ακόμα και των παλαιότερων και εμπειρότερων του κοινοβουλίου.
Για την επιμονή της μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και για τους συναδέλφους που «χρειάζονται χάπια για να την αντέξουν».
Και φυσικά δεν λείπουν τα πικρόχολα σχόλια που ξεκινούν από το πρηξοτέτοια και πρηξοδείνα… και φτάνουν μέχρι τις μισογύνικες εκτιμήσεις για τις επιδόσεις της σε άλλους τομείς, πέραν του Κοινοβουλευτικού ελέγχου…
Λοιπόν, για να εξηγούμαστε. Επειδή το σύστημα δουλεύει μια χαρά, και επειδή όποιος ενοχλεί το πιο εύκολο είναι να χλευαστεί (το είχε κάνει μέχρι και ο Πρετεντέρης με τον Μιχελογιαννάκη της ΔΗΜΑΡ) να τελειώνουμε με την πλάκα.
Γι’ αυτό ακριβώς είναι εκεί οι βουλευτές. Για να εξαντλούν με τις ερωτήσεις τους (ειδικά σε προανακριτικές), για να τηρούν τις διαδικασίες και για να ενοχλούν.
Το πιο περίεργο είναι ότι η σάτιρα και η κριτική προέρχεται από τους ίδιους που βγαίνουν στα κάγκελα για τους υψηλούς μισθούς των βουλευτών και για τις προηγούμενες εξεταστικές που έγιναν μόνο για τα μάτια του κόσμου.
Για να το πω απλά: Αν με μία έννοια οι βουλευτές που πληρώνουμε είναι υπηρέτες, εντολοδόχοι ή αν θέλετε και «υπάλληλοι» όλων μας, τότε πρέπει να παραδεχτούν όλοι οι σαχλαμαρίζοντες πως η Ζωή αξίζει το μισθό της.
«Τα βγάζει τα λεφτά της» που λέμε και εμείς έξω στην αγορά…
Όποιος δε γουστάρει, ας διαλέξει… Ταμήλο.
