του Γιάννη Σχίζα
Ο θεσμός είναι απαρχαιωμένος και αντιδημοκρατικός, οι διαμαρτυρίες για τη δυναστεία συνόδευσαν την πομπή για τη στέψη του Βασιλιά Καρόλου του Γ΄, οι συλλήψεις που έγιναν έδειξαν τις διαθέσεις ενός σιωπηλού αστυνομικού καθεστώτος, όμως όλα αυτά δεν συγκρίνονταν με ένα γράμμα που έστειλε ο κρατούμενος Τζούλιαν Ασάνζ:
«Η Φυλακή της Αυτού Μεγαλειότητάς σας, Μπέλμαρς, βρίσκεται στην αριστοκρατική διεύθυνση One Western Way στο Λονδίνο, μόλις ένα σύντομο κυνήγι αλεπούς μακριά από το Παλιό Βασιλικό Ναυτικό Κολλέγιο στο Γκρίνουιτς. Πόσο ευχάριστο πρέπει να είναι ένα τόσο αξιοσέβαστο ίδρυμα να φέρει το όνομά σας».
Αυτή η απαράμιλλη στη λεπτότητά της ειρωνεία, με αγγλικό χιούμορ διανθισμένη, δεν προσέχθηκε όπως της άξιζε σε μια περίοδο υψηλού μαζικού οίστρου υπέρ της Μοναρχίας. Όμως ο Βασιλιάς που περίμενε να προαχθεί από Πρίγκιπας για πολλά χρόνια, είχε ένα θετικό σημείο στην όλη σταδιοδρομία του, καθώς σε άσχετο χρόνο βρέθηκε αντιμέτωπος με τα μεταλλαγμένα-διαγονιδιακά τρόφιμα: Πάνω σε αυτό αρθρογραφούσαμε στο περιοδικό «Οικοτοπία».
Ήταν το 2002, όταν πρωθυπουργός της Αγγλίας κρατούσε ο Τόνυ Μπλαίρ, ο οποίος άφησε το όνομά του για τα δέκα χρόνια της Πρωθυπουργίας του – που τα διαδέχθηκαν και χρόνια διορισμού του στη θέση του υψηλού διπλωματικού απεσταλμένου στην Μέση Ανατολή, ως ένα είδος «υψηλής αποζημίωσης» μετά την παραίτησή του από την Πρωθυπουργία. Ο Τόνυ Μπλαίρ ήταν «συνεργαζόμενος» με τις μυστικές υπηρεσίες της Αμερικής, όπως απέδειξε ο Ρομάν Πολάνσκυ στο κινηματογραφικό του έργο «Ghost Writer» («Αόρατος συγγραφέας») – και πιθανόν η μετέπειτα αναζωογόνηση των διώξεών του σκηνοθέτη παρά την παρέλευση 30 και βάλε χρόνων από το ατόπημά του να οφείλονταν σε αυτό….
Ο Τόνυ Μπλαιρ καταφέρονταν το 2002 εναντίον όλων των Μέσων Ενημέρωσης που «αντιτίθενται στα “τρόφιμα Φρανκεστάϊν” και ενθαρρύνουν με υστερικό τρόπο τους φόβους των καταναλωτών».
Ο Κάρολος, διάδοχος τότε του Βρετανικού Στέμματος. χρησιμοποιούσε μια ολόκληρη σελίδα της Daily Mail για να καταγγείλει τον «συναισθηματικό εκβιασμό» στον οποίο επιδίδονταν οι βιομηχανικοί όμιλοι και οι υποστηρικτές τους επικαλούμενοι την πείνα στον κόσμο. Μάλιστα υπενθύμιζε ότι περίπου 20 αφρικανικές χώρες μεταξύ των οποίων και η Αιθιοπία, είχαν πάρει θέση κατά της διαγονιδιακής γεωργίας στις επικράτειές τους και κατέληγε στο ερώτημα: «τα δισεκατομμύρια δολάρια που δαπανώνται κάθε χρόνο» από τους εν λόγω ομίλους «για μια έρευνα της μόδας» δεν θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση των παραδοσιακών τεχνικών στις χώρες αυτές;». Ο πρωθυπουργός Μπλαίρ, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι διατηρεί ένοχες φιλίες με τους ιδιοκτήτες ορισμένων αγροβιομηχανικών ομίλων που υποστήριζαν τα διαγονιδιακά τρόφιμα, αρνήθηκε να επιβάλει περιορισμούς στις μεγάλες εταιρείες –κυρίως αμερικανικές–, που διαχειρίζονταν σχεδόν 150 πειραματικές καλλιέργειες στη βρετανική ύπαιθρο. Απαντούσε ο Κάρολος : «Ούτε οι μέλισσες ούτε ο άνεμος δεν υπακούουν σε κανονισμούς», ζητώντας μια καλύτερη προστασία για τα αγροκτήματα που γειτονεύουν μ’ αυτές τις πειραματικές καλλιέργειες. «Κανένα γενετικό φάρμακο δεν πρέπει να διατίθεται στην αγορά χωρίς να έχει υποβληθεί σε αυστηρούς ελέγχους», έλεγε. «Γιατί οι κανόνες για την έγκριση τροφίμων που χρησιμοποιούν τις ίδιες τεχνικές δεν είναι εξίσου αυστηροί;». Και ο Κάρολος ολοκλήρωνε το άρθρο του λέγοντας ότι αυτός στην κουζίνα του σπιτιού του δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να δεχθεί αυτές τις τροφές…
Από καθαρά οικονομική άποψη, η στέψη του Καρόλου στοίχησε στο αγγλικό δημόσιο πολλά εκατομμύρια – και πρόκειται στο μέλλον να στοιχήσει άλλα τόσα και περισσότερα, λαμβανομένου υπόψη των τελετών που ενδημούν στην Βασιλική Αυλή. Όμως το πρόβλημα της Μοναρχίας εξακολουθεί να υπάρχει στην Αγγλία, ύστερα μάλιστα και από τις έντονες αποσχιστικές διαθέσεις της Σκοτίας που κάνουν τα πάντα να τρίζουν στο συνολικό οικοδόμημα. Τα αλαλάζοντα πλήθη μπορεί να επιβεβαιώνουν ότι «Ο Βασιλιάς Κάρολος ζει», όμως κανένας μύθος και καμιά νοσταλγία δεν προσφέρει τη ζωή στους αιώνες των αιώνων…
