Του Μιχάλη Σιάχου
Τα λεξικά ορίζουν ότι η λέξη τσίπα μεταφορικά, λαϊκά, σημαίνει ντροπή, φιλότιμο. Όποιος έχει ζήσει σε χωριά αντιλαμβάνεται πόση βαρύτητα έχει για το λαό η έννοια αυτής της λέξης.
Και αυτή η λέξη ακούγεται όλο και πιο συχνά στα καφενεία όταν η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σε τούτη την κυβέρνηση πρέπει κανείς να αναγνωρίσει μια ίσως πρωτόγνωρη, ως προς την ποιότητα, μαστοριά. Οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά ταλέντα στο να βαφτίζουν το ψάρι κρέας.
Ενώ οποιοσδήποτε στοιχειωδώς σοβαρός άνθρωπος θα κατέβαζε με συστολή το κεφάλι αν έκανε τα ελάχιστα απ’ όσα οι κυβερνώντες υλοποιούν, ετούτοι εδώ με περίσσιο θράσος και κυρίως μέσω τηλεπαραθύρων, αφού στα καφενεία πλέον δεν εμφανίζονται, διαστρέφουν τα πάντα. «Δεν είναι μνημόνιο, είναι συμφωνία», λέει ο ένας, «δεν κόψαμε συντάξεις», φωνάζει ο άλλος, «οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι πρόγραμμά μας», επιμένει ο τρίτος (και μακρύτερος).
Κι όχι μόνο υλοποιούν ως οι καλύτεροι, μέχρι στιγμής, υπηρέτες κάθε εντολή των δανειστών, όχι μόνο βάζουν τη δική τους υπογραφή στο οριστικό τέλος της χώρας, αλλά χωρίς τσίπα εξακολουθούν να μιλούν σε κάθε ευκαιρία για ελευθερία, δημοκρατία, πατρίδα, αγώνες κ.λπ.
Έχουν κάνει την στρεψοδικία επιστήμη. Τι είπε η Γεροβασίλη για την απόφαση του ΣΤΕ για τα κανάλια; Ότι «η επιστροφή της ήδη καταβληθείσας (σ.σ. από τους υπερθεματιστές) πρώτης δόσης στέλνει 15.000 παιδιά εκτός παιδικών σταθμών» και ότι «εμποδίζει την πρόσληψη 4.000 νοσηλευτών που θα στελέχωναν άμεσα τα δημόσια νοσοκομεία». Εννοείται ότι δεν τα στερεί όλα αυτά το μνημόνιο που ψήφισε και υπηρετεί με θρησκευτική ευλάβεια η κ. Γεροβασίλη…
Χωρίς τσίπα, επίσης, καπηλεύονται ό,τι δεν έχει καμιά μα καμιά σχέση μαζί τους.
Χωρίς τσίπα ο Τσίπρας από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, το οποίο «πούλησε» μαζί με τα αεροδρόμια, τα λιμάνια κ.λπ., είπε ότι «από τα χώματα αυτά, από τη ματωμένη και περήφανη γειτονιά της Καισαριανής, εμείς αφήνουμε να μας κατακλύσει το δέος για τη θυσία. Η θυσία για την τιμή του λαού. Το δέος για αυτούς που η Ιστορία έγραψε με γράμματα μεγάλα».
Χωρίς τσίπα ο πρωθυπουργός που ξεπούλησε τη χώρα για έναν αιώνα επικαλέστηκε στην Καισαριανή και τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. «Τον άνθρωπο», όπως είπε, «που είχε την ευκαιρία να γλιτώσει τον εαυτό του από την εκτέλεση, γιατί οι Ναζί χρειάζονταν τις υπηρεσίες του ως μεταφραστή». Και χωρίς τσίπα ο Τσίπρας πήγε ακόμα παρακάτω λέγοντας: «Να πώς μας παρουσιάζει τις ιερές αυτές στιγμές και τα λόγια του Σουκατζίδη στον Γερμανό στρατοπεδάρχη η Βούλα Δαμιανάκου: “Θέλεις να μ’ αντικαταστήσεις, όχι από εχτίμηση, αλλά μόνο και μόνο για να με κάμεις από Σουκατζίδη, τίποτα. Μ’ αν πραγματικά μ’ εχτιμάς, η μόνη χάρη που μπορείς να μου κάμεις είναι να μ’ αφήσεις να πεθάνω σαν όλους στη θέση μου”».
Κι όταν χάνεται η τσίπα, διαπράττεται η ύβρις που διέπραξε ο Τσίπρας στην Καισαριανή. Γιατί είναι ύβρις ο πρωθυπουργός του «ναι σε όλα» να επικαλείται τον Σουκατζίδη. Είναι ύβρις να επικαλείται τον Σουκατζίδη ο πρωθυπουργός που όταν του τέθηκε το δίλημμα επέλεξε να γίνει από Τσίπρας, τίποτα…
Και για όσους διαπράττουν τέτοιου μεγέθους ύβρι, η νέμεσις που τους πρέπει περιγράφεται με τον πιο περιεκτικό τρόπο στην τελευταία πρόταση του όρκου που έδιναν οι μαχητές του ΔΣΕ: «ας πέσει πάνω μου αμείλικτο το τιμωρό χέρι της Πατρίδας και το μίσος και η καταφρόνια του λαού μου».
