Η Θεσσαλονίκη των πάνω από 70.000 φοιτητών, παραδοσιακά ήταν κατακλυσμένη από αφίσες φοιτητικών πάρτι, περίεργων event σε clubs της πόλης, λαϊκών βάρδων από τα τοπικά μπουζούκια.
Πλέον φοιτητικά πάρτι δεν υπάρχουν –τουλάχιστον όπως τα ξέραμε–, τα μπουζούκια είναι άδεια, τα μπαράκια εμφανώς πεσμένα και οι τηλεοράσεις αναρωτιούνται πού πήγε όλος αυτός ο κόσμος.
Σίγουρα δεν πήγε σπίτι του. Αντίθετα μάλιστα βγήκε έξω, ανακάλυψε διαφορετικούς τρόπους διασκέδασης, αντέδρασε στη μιζέρια και την κατάθλιψη συλλογικά και δημιουργικά. Στέκια, καταλήψεις και αυτοοργανωμένα καφενεία ξεπηδούν σε όλη την πόλη. Οι κολεκτίβες, από ανθρώπους άνεργους και νέους, που επιλέγουν άλλες σχέσεις εργασίας, είναι η νέα μόδα. Και ο κόσμος τις στηρίζει.
Τα στέκια και οι καταλήψεις σφύζουν από ζωή. Συνέλευση το απόγευμα, φτηνό ποτό το βράδυ και ένα μοντέλο μη εμπορευματικής διασκέδασης στο επίκεντρο. «Τα άδεια κτίρια μας ανήκουν», ακούγεται στη Θεσσαλονίκη και καταλήψεις νέες γεννιούνται. Ακόμη και όταν οι προσπάθειες καταστέλλονται, όπως στην περίπτωση της Επιβίωσης, κανείς δεν πτοείται. Την επόμενη φορά θα το κάνουμε πιο σωστά.
Οι πλατείες είναι και πάλι γεμάτες. Ναυαρίνου, Ροτόντα για φοιτητές, Αριστοτέλους για μετανάστες, ενώ δυτικά ο δημόσιος χώρος αποκτά και πάλι το πραγματικό του νόημα. Ακόμη και τώρα, στην κάρδια του χειμώνα, με μια φωτιά η δουλειά γίνεται. Άλλωστε τα σπίτια χωρίς πετρέλαιο δεν είναι πιο ζεστά.
Τα σαββατοκύριακα της Χαλκιδικής, αντικαταστάθηκαν από τα διήμερα των στρατοπέδων. Από τη μία άκρη της πόλης έως την άλλη, τα άδεια στρατόπεδα καταλαμβάνονται από τους κατοίκους της γειτονιάς. Άλλοι στήνουν το δικό τους αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο, άλλοι τα καλλιεργούν και καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες.
Μια πόλη που ζούσε για περισσότερο από μια δεκαετία στη σκιά των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό, της πολιτιστικής πρωτεύουσας και του φαντάσματος του φεστιβάλ κινηματογράφου ξυπνάει. Οι πλατείες και οι συνελεύσεις έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους. Αυτό που λίγοι φαντάζονταν τότε, ήταν ότι ο κόσμος δεν θα ξαναγυρίσει σπίτι του.
Σίγουρα δεν πήγε σπίτι του. Αντίθετα μάλιστα βγήκε έξω, ανακάλυψε διαφορετικούς τρόπους διασκέδασης, αντέδρασε στη μιζέρια και την κατάθλιψη συλλογικά και δημιουργικά. Στέκια, καταλήψεις και αυτοοργανωμένα καφενεία ξεπηδούν σε όλη την πόλη. Οι κολεκτίβες, από ανθρώπους άνεργους και νέους, που επιλέγουν άλλες σχέσεις εργασίας, είναι η νέα μόδα. Και ο κόσμος τις στηρίζει.
Τα στέκια και οι καταλήψεις σφύζουν από ζωή. Συνέλευση το απόγευμα, φτηνό ποτό το βράδυ και ένα μοντέλο μη εμπορευματικής διασκέδασης στο επίκεντρο. «Τα άδεια κτίρια μας ανήκουν», ακούγεται στη Θεσσαλονίκη και καταλήψεις νέες γεννιούνται. Ακόμη και όταν οι προσπάθειες καταστέλλονται, όπως στην περίπτωση της Επιβίωσης, κανείς δεν πτοείται. Την επόμενη φορά θα το κάνουμε πιο σωστά.
Οι πλατείες είναι και πάλι γεμάτες. Ναυαρίνου, Ροτόντα για φοιτητές, Αριστοτέλους για μετανάστες, ενώ δυτικά ο δημόσιος χώρος αποκτά και πάλι το πραγματικό του νόημα. Ακόμη και τώρα, στην κάρδια του χειμώνα, με μια φωτιά η δουλειά γίνεται. Άλλωστε τα σπίτια χωρίς πετρέλαιο δεν είναι πιο ζεστά.
Τα σαββατοκύριακα της Χαλκιδικής, αντικαταστάθηκαν από τα διήμερα των στρατοπέδων. Από τη μία άκρη της πόλης έως την άλλη, τα άδεια στρατόπεδα καταλαμβάνονται από τους κατοίκους της γειτονιάς. Άλλοι στήνουν το δικό τους αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο, άλλοι τα καλλιεργούν και καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες.
Μια πόλη που ζούσε για περισσότερο από μια δεκαετία στη σκιά των εθνικιστικών συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό, της πολιτιστικής πρωτεύουσας και του φαντάσματος του φεστιβάλ κινηματογράφου ξυπνάει. Οι πλατείες και οι συνελεύσεις έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους. Αυτό που λίγοι φαντάζονταν τότε, ήταν ότι ο κόσμος δεν θα ξαναγυρίσει σπίτι του.
Λ.Α.
Σχόλια
