Γράφει ο Σωκράτης Μαντζουράνης
Τελικά την απέφυγα τη φάκα.
Μιλώ γι’ αυτή τη «γοητεία» του διαλείμματος.
Γι’ αυτή τη βολική επιμήκυνση μιας παρένθεσης που κάνει το «διάλειμμα» μονιμότητα.
Ήταν νομίζω απαραίτητο και ωφέλιμο να απουσιάσουν για ένα χρόνο τα «πέντε λεπτά διάλειμμα» από τούτη εδώ τη στήλη.
Ήταν μια συνειδητή απόφαση και μια ανάγκη για μένα.
Για να ξανασκεφτώ, να κάνω μια προσπάθεια αυτοκριτικής, να επαναπροσδιορίσω στάση και «παρουσία», να καταλάβω, βρε αδερφέ, τεκτενόμενα και τεχθέντα, να μετρήσω φίλους και συντρόφους και να καταγράψω τις αντιστάσεις της αριστεροσύνης στη γοητεία της εξουσίας.
Και ίσως πρώτο απ’ όλα, να δοκιμάσω τις αντοχές του Ονείρου στις κακοποιήσεις των σφετεριστών του.
Ομολογώ πως η πρόκληση της αμέτοχης και εκ του ασφαλούς παρατήρησης, και ο ρόλος του δικαιωμένου σχολιαστή, ήταν πολύ ελκυστικός.
Μου φάνηκε όμως σαν τιμητική αποστράτευση και δεν μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο, σήμερα μάλιστα, επιλογή μου.
Άλλωστε τούτη η ραγδαία ενσωμάτωση της «πρώτη φορά αριστεράς» στη συστημική πολιτική λογική και πρακτική, δε νομίζω πως επιτρέπει αποστάσεις και θέσεις ασφαλείας, σε κανέναν έντιμο αριστερό άνθρωπο.
Από την άλλη, ήταν κι’ αυτές οι υπερβολικά κολακευτικές για μένα «παραινέσεις» συντρόφων και φίλων της στήλης, να μη σταματήσει τούτη η ιδιόμορφη 15θήμερη συνομιλία μας μέσα από το Δρόμο της Aριστεράς.
Ξανά λοιπόν μαζί κάθε 15 μέρες με την ελπίδα πως κάτι θα σημαίνουν για σας τα γραφόμενά μου.
Κάτι καλό και χρήσιμο.
Σκέφτηκα να αλλάξω το τίτλο τούτης της στήλης.
Όχι απλά για να δείξω πως γίνεται μια νέα αρχή, αλλά κυρίως για υποδηλώσω το περιεχόμενο, την «κατεύθυνση» που θα επιδιώξω να της δώσω.
«Χωρίς αλπούτζα», είναι ο νέος τίτλος που επέλεξα για τη στήλη μας και φυσικά πρέπει να κάνω τη μετάφραση.
Στη Μυτιλήνη, «αλπούτζα», λέμε ένα πολύ κοντό σχοινί με δυο θηλιές στις άκρες του, τις οποίες τις περνάμε σ’ ένα μπροστινό και σ’ ένα πισινό πόδι του ζώου, για να μην μπορεί το ζωντανό να τρέξει, να φύγει και κυρίως να πηδήσει ψηλά και να φάει τις κορφές των δένδρων.
Αλπούτζα λέμε, επίσης, την τρικλοποδιά, το εμπόδιο που μας κρατά κάτω.
Πριν από περίπου οκτώ χρόνια, βρέθηκα μ’ ένα σύντροφο στην Αγία Φωτεινή στη Νέα Σμύρνη, σε γάμο κοινού φίλου.
Γνωριζόμασταν καλά με το σύντροφο, πιάσαμε την κουβέντα και πάνω στη συζήτηση, με ρωτά:
-Τι λες για την καινούργια ευθύνη που ανέλαβα στο κόμμα;
Αφού τελειώσαμε με τις πολιτικές και κομματικές αναλύσεις και επισημάνσεις, του λέω:
– Το πιο σημαντικό για μένα, σύντροφε, είναι να καταφέρεις να αποφύγεις την αλπούτζα. Και του εξήγησα τι εννοούμε στη Μυτιλήνη μ’ αυτό.
Και μη ξεχνάς, του λέω φεύγοντας, πως την αλπούτζα την περνά στο ζώο το αφεντικό του, ο κύρης του.
Ξαναβρεθήκαμε μετά από καιρό σε μια κομματική εκδήλωση στο cine-Κεραμικός και μεταξύ άλλων μου λέει:
– Τη θυμάμαι την κουβέντα σου στη Νέα Σμύρνη; Είχες δίκιο.
– Με την αλπούτζα τι γίνεται; Ρώτησα.
Χαμογέλασε κι έφυγε.
Αργότερα κατάλαβα πως δυστυχώς δεν την απέφυγε.
Τούτο το περιστατικό μας ήλθε στο μυαλό όταν ψάχναμε με την Κατερίνα να βρούμε τίτλο για τη στήλη.
«χωρίς αλπούτζα», λοιπόν.
Χωρίς «φρένα» και βαρίδια και τρικλοποδιές, χωρίς δεσμά και αναστολές, θα προσπαθήσω μέσα από τη στήλη τούτη να δούμε, να καταλάβουμε, να ανιχνεύσουμε, να σχολιάσουμε, τούτη τη βάρβαρη πραγματικότητα που ζούμε, τούτη την παράνοια που μας περιτριγυρίζει όλο και πιο απειλητικά.
Και ένα μόνο μπορώ να σας υποσχεθώ:
Θα βάλω τα δυνατά μου να αποφύγω κάθε είδους αλπούτζα και δε θα προσπαθήσω να βάλω αλπούτζα σε κανέναν.
Καλή αρχή, λοιπόν…
