του Κώστα Στοφόρου
Πάω να γράψω και δεν ξέρω τι να πω…
Πώς να μιλήσεις για την ιστορία της ζωής σου;
Υπάρχει κάτι που να έκανες και να μην υπήρχε μια μουσική ή ένα τραγούδι του Λουκιανού στο φόντο;
Κολύμπι με πανσέληνο. Πώς να μη τραγουδάς «Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη»;
Κι εκείνα τα άλλα τα νοσταλγικά που μας ξαναθύμισε; Τα αρχοντορεμπέτικα με τη φωνή της Μοσχολιού, το «Πάμε σαν άλλοτε» με τη Ζορμπαλά;
Και τα παιδικά τραγούδια, στο «Αχ πατρίδα μου γλυκειά…»;
Και πίσω στο χρόνο, δωδεκάχρονος να ακούς και να τραγουδάς για μια Κεφαλονίτισσα μέσα από το Αργοστόλι.
Και μετά μια μέρα να σου έρχεται ένας κόκκινος δίσκος με τα «Μικροαστικά». Που τα μαθαίνεις όλα απέξω.
Και τι να πεις για το «Θίασο» και τη δουλειά που έκανε εκεί;
Κι ύστερα να γελάς με τον Ράλλη που από το βήμα της Βουλής έλεγε: «Βάζουν τους φοιτητές ν’ ακούνε Καµπότζη, Αιθιοπία και Κηλαηδόνη, αντί για µαθηµατικά και φιλοσοφία».
Και όταν σε πιάνουν τα παράξενα που μεγαλώνεις, όταν μαθαίνεις νέα σαν αυτό του θανάτου του, πώς να μην έρχεται επίμονα στο μυαλό σου πως «φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια/ κάποιος μας τα κλέβει μυστικά»;
Και σου μένει πάντα απωθημένο που δεν πήγες σε εκείνο το πάρτυ στη Βουλιαγμένη.
Και μαζεύεις τα παιδιά γύρω σου, σε μια Βραδιά Παραμυθιού στο Πόρτο Ράφτη και τους μαθαίνεις και στο τέλος τραγουδάτε όλοι μαζί, «Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτυ/ πάρτυ από εκείνα τα παλιά». Κι είσαστε πειρατές.
Κι ύστερα, μόνος σου, ακούς το Media Luz. Και βυθίζεσαι σε ένα δικό σου φιλμ νουάρ.
Κατεβάζεις από τα ράφια όλα τα βινύλιά του που έχεις μαζέψει. Τα απλώνεις στο πάτωμα.
Τα κοιτάζεις σαν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες της ζωής σου.
The Rest is Silence
* Ο τίτλος τέλους του Media Luz
