Βάλτε εσείς τις λέξεις σας. Εγώ δεν έχω άλλες. Έχω θυμό. Βαθύ και μεγάλο. Χτες βράδυ τα παιδιά ψήνονταν από τον πυρετό στην Ε2 του λιμανιού. Αποτέλεσμα ίσως του μαζικού εμβολιασμού που έγινε κατ’ εντολή του Alien της φιλανθρωπίας. Δεν υπήρχε ούτε ένας παιδίατρος. Οι εκκλήσεις από την Παμπειραϊκή και τους no borders έπεφταν βροχή. Μακάρι να είχαν αποτέλεσμα.
Προχτές γνώρισα στο λιμάνι μια πραγματική ηρωίδα. Τη λένε Αργυρώ. Είναι παιδίατρος. Το πρωί δουλεύει στο ΙΚΑ. Το απόγευμα κάνει ιατρείο. Τις νύχτες τις περνάει στην Ε1 μέχρι το ξημέρωμα, τρέχοντας με όποιο μέσο βρει, τις περισσότερες φορές με τα πόδια, σε όλες τις πύλες. Εξετάζοντας τα προσφυγόπουλα. Μοιράζοντας φάρμακα. Χτες δεν μπορούσε να πάει. Χτες τα παιδιά ψήνονταν.
Κανένας εθελοντής, καμιά οργάνωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κράτος. Το ξέραμε αυτό από την Αγκαλιά, το φώναζε κάθε μέρα ο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς. Πού διάολο είναι ο Διεθυντής του Νοσοκομείου Παίδων, ο ίδιος που στήριξε την πρωτοβουλία της Βαρδινογιάννη; Πού είναι το Υπουργείο Υγείας; Το ΙΚΑ; Οι άλλοι φορείς δημόσιας υγείας; Πού είναι οι υπόλοιποι παιδίατροι; Μόνο η Αργυρώ από τον Πειραιά υπάρχει σ’ αυτή τη γαμωχώρα;
…Περνούσα ανάμεσα από σώματα προσφύγων που κοιμόντουσαν. Στεκόμουν και τους κοίταζα, με κάποια δειλία πρέπει να πω. Οικογένειες ολόκληρες, παιδιά που ζητούσαν να κρυφτούν στην αγκαλιά της μάνας τους, άντρες που κρατούσαν το παιδί τους από το χέρι, ακόμη και μέσα στον ύπνο τους. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως δεν περνούσα ανάμεσα από σώματα, αλλά από όνειρα. Αναρωτήθηκα τι να ’τανε τα όνειρα αυτά. Εικόνες από τη ζωή τους που τελείωσε ή από κείνη που δεν έχει αρχίσει ακόμα; Η κούραση της μέρας μπαίνει στον ύπνο τους και φτιάχνει εικόνες κουρασμένες. Από μια ζωή που δεν διάλεξαν. Ή από το κρεβάτι που άφησαν ξέστρωτο πίσω τους. Ζεστό ακόμα…
Από αναρτήσεις του συγγραφέα Χρήστου Αγγελάκου στο facebook [φωτογραφία: Βασίλης Μαθιουδάκης]
Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
