Ευρωπαϊκές πρακτικές που… βγάζουν μάτι
Έχουμε ξαναγράψει σε αυτές εδώ τις σελίδες ότι η Ευρώπη των βέλτιστων εργασιακών πρακτικών είναι παλιότερο ααφήγημα της αριστερής κυβέρνησης, που επανέρχεται διαρκώς, όποτε ο λόγος πηγαίνει στα ζητήματα του υπουργείου Εργασίας. Ο υπουργός, μάλιστα, «ορκίζεται» συνέχεια σε αυτές τις βέλτιστες πρακτικές οι οποίες θα πρέπει να ισχύσουν και στην Ελλάδα. Μιλά βεβαίως για τα ζητήματα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, του κατώτατου μισθού, ίσως και για το θεσμό της Διαιτησίας που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου της είχε αφαιρέσει κάθε αρμοδιότητα να μεσολαβεί ή να διαιτητεύει τα μισθολογικά θέματα, παρεμβαίνοντας στις διαπραγματεύσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
Αυτές οι βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές όμως, δύσκολα μπορεί να καταλάβει κανείς τι ακριβώς μπορεί να είναι στην πράξη, καθώς η πολιτική ηγεσία του υπ. Εργασίας αρνείται να μιλήσει πιο ξεκάθαρα, κρυπτόμενη πίσω από την αοριστολογία και την ξεχειλωμένη γκάμα «βέλτιστων πρακτικών» που εφαρμόζονται σε κάθε μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή την… ξεχειλωμένη βέλτιστων πρακτικών υπονόησε τις προηγούμενες ημέρες η ευρωβουλευτής Κωνσταντίνα Κούνεβα, όταν απηύθυνε ερώτηση στην Κομισιόν ζητώντας να μάθει «Ποια χώρα θα αποτελέσει πρότυπο βέλτιστης πρακτικής; Π.χ. το Λουξεμβούργο με κατώτατο μισθό 1.922,96 ευρώ ή η Βουλγαρία με 184 ευρώ;». Η ερώτηση αφορούσε τον υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκό εργασιακό πυλώνα και τις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους «θεσμούς» για τα εργασιακά.
Η ερώτηση θα ήταν καίρια στην περίπτωση που η Κομισιόν υποχρεούτο να απαντήσει στα σοβαρά αυτή καθαυτή την ερώτηση κι όχι να υπεκφύγει, όπως πολλάκις κάνει. Στην περίπτωση, δηλαδή, που ο αρμόδιος επίτροπος απαντούσε ξεκάθαρα πώς σκέφτεται η Επιτροπή να συμβιβάσει αυτά που προτείνει για τον ευρωπαϊκό εργασιακό πυλώνα με εκείνα που ζητεί από την Ελλάδα για τα ίδια θέματα, στο πλαίσιο του 3ου Μνημονίου, ως μέλος του κουαρτέτου των θεσμών.
Στη βάση αυτή, και εφόσον η Κομισιόν δεν επιλέξει να απαντήσει αορίστως ούτε να αναφέρει (για πολλοστή φορά) ότι οι χώρες που είναι σε πρόγραμμα (βλ. Ελλάδα) είναι ειδική περίπτωση, θα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι απαντήσεις στα 4 ερωτήματα που θέτει η ευρωβουλευτής: «Πώς θα εξασφαλιστεί ότι η επανεξέταση του πλαισίου στην Ελλάδα θα είναι συμβατή με τον κοινό πυλώνα εργασιακών δικαιωμάτων που επεξεργάζεται η Επιτροπή; Ποιες είναι οι βασικές αρχές του πυλώνα και πόσο δεσμευτικός θα είναι για τα κράτη-μέλη; Προτίθεται η Επιτροπή να συνεργαστεί στην κατάρτισή του με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τον ILO; Ποια χώρα θα αποτελέσει πρότυπο βέλτιστης πρακτικής: το Λουξεμβούργο με κατώτατο μισθό 1.922,96 ευρώ ή η Βουλγαρία με 184 ευρώ;».
Αναμένοντας την απάντηση, και χωρίς να ελπίζουμε ότι θα είναι αρκούντως ξεκάθαρη, ας θυμίσουμε επιπροσθέτως ότι οι βέλτιστες πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης βγάζουν μάτι τον τελευταίο καιρό, κι όχι μόνο στα εργασιακά ζητήματα. Μετά τη φινλανδική ιδέα να εργάζονται αμισθί όσοι ζητούν άσυλο στη χώρα, εντύπωση προκάλεσε και το γεγονός ότι η Δανία ετοιμάζεται να ψηφίσει νόμο σύμφωνα με τον οποίο το κράτος θα προχωρά σε κατασχέσεις των προσωπικών αντικειμένων σημαντικής αξίας που έχουν μαζί τους όσοι πρόσφυγες φτάνουν στη χώρα. Έφυγαν από την πατρίδα τους, πήραν μαζί τους ό,τι μπορούσε να κουβαληθεί σε ένα ταξίδι εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων, για να το δώσουν στην κυβέρνηση της Δανίας. Να, λοιπόν, μερικές βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές, που θυμίζουν μάλιστα κάτι από το… βέλτιστο ευρωπαϊκό παρελθόν του ναζισμού.
