Του Μιχάλη Σιάχου. Αυτή εδώ η κυβέρνηση δεν έχει προηγούμενο. Εύκολα -και σωστά- θα πει κάποιος ότι πολλοί έλεγαν το ίδιο και για την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Είναι όμως προφανές ότι όσο συνεχίζουν να κυβερνούν οι υπηρέτες του Μνημονίου, νομοτελειακά θα πηγαίνουν τα πράγματα όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο αντιδραστικά, όλο και πιο αυταρχικά. Ετούτη, όμως, η κυβέρνηση υλοποιεί τα πάντα με περίσσιο κυνισμό και με μια σχετική, για τα αντικειμενικά κοινωνικά δεδομένα, ευκολία. Μα, βρίσκει και τα κάνει, θα αντιτείνει ένας τρίτος και μάλλον θα ’χει δίκιο (και ο νοών νοείτω). Έχει, όμως, σημασία να δούμε ένα παράδειγμα για τον τρόπο Σαμαρά να προωθεί την καταστροφή, να προωθεί κυριολεκτικά ανθρωποθυσίες με κάθε τρόπο και μέσο. Ο πολυήμερος αγώνας που δίνουν οι υπάλληλοι των πανεπιστημίων μαζί με τους πανεπιστημιακούς, πραγματικά είναι και δίκαιος και αξιοζήλευτος, από πολλές απόψεις. Ωστόσο ο κυνικός Αντώνης, όχι μόνο δεν κάνει πίσω, αλλά γίνεται όλο και πιο επιθετικός όλο και πιο προκλητικός.
Αρνούνται να στείλουν τα πανεπιστήμια λίστες των «διαθέσιμων» υπαλλήλων; Υπουργική εντολή για παρέμβαση εισαγγελέων. Ακόμα αρνούνται; Υποχρεωτική απογραφή όλων σε παράτυπη ηλεκτρονική πλατφόρμα και όσοι δεν το κάνουν, αυτόματα τίθενται σε αργία. Δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για κάτι τέτοιο; Επιτόπου τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο και όλα μέλι-γάλα. Τι διάολο, σε κράτος δικαίου ζούμε. Λήγει η προθεσμία και είναι πολλοί όσοι αντιστέκονται; Ε, τι τα ’χουμε τα ΜΜΕ. Δώστε φόβο, δώστε πίεση, δώστε εκβιασμούς, βγάλτε κι ένα συνδικαλιστή να πει «όχι πως, αλλά να…» και θα αναγκαστούν (έστω και κλαίγοντας) οι περισσότεροι να απογραφούν. Τολμούν ακόμα και τώρα να συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις; Πάρτε «με εντολή πρωθυπουργού κι ένα διαχειριστικό έλεγχο σε βάθος πενταετίας», έτσι για να καταλάβετε πως υπάρχει κράτος, υπάρχει διοίκηση, υπάρχουν Αρχές σ’ αυτόν τον τόπο. Από κοντά πάντα και τα ΜΜΕ για «το πανηγύρι στα πανεπιστήμια με τα κοινοτικά προγράμματα». Μα ακόμα συνεχίζουν; Νέες απειλές και τελεσίγραφα από τον υπουργό προς τους πρυτάνεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Από κοντά και τα ΜΜΕ που χύνουν καυτά δάκρυα για τους πρωτοετείς που δεν μπορούν να γραφτούν και κινδυνεύουν να χάσουν το εξάμηνο.
Και το αξιοζήλευτο αυτού του αγώνα εδώ ακριβώς έγκειται. Στο γεγονός ότι παρ’ όλα όσα, συνεχίζουν. Και συνεχίζουν έναν άνισο αγώνα απέναντι σε μια επικίνδυνη κυβέρνηση που εμπεδώνει όλο και πιο πολύ ένα κράτος έκτακτης ανάγκης. Συνεχίζουν έναν ηρωικό αγώνα που τους φτάνει στα όριά τους, οικονομικά και ψυχολογικά. Και σ’ αυτό τον αγώνα είναι απελπιστικά μόνοι. Ποιος έκανε άνω-κάτω τον τόπο για όλα τα πραξικοπήματα που περιγράψαμε πιο πάνω; Ποιος σήκωσε κυριολεκτικά τη χώρα στο πόδι για τα αίσχη της εθελόδουλης κυβέρνησης; Ποιος ξεσήκωσε πραγματικά το λαό, όχι με γενικές διαπιστώσεις και (τηλεοπτικά πάντα) συνθήματα, αλλά με ουσιαστικούς όρους; Δυστυχώς κανείς. Και γι’ αυτό αυτός ο αγώνας θα παραμείνει ηρωικός, αλλά και μοναχικός. Για μια ακόμα χαμένη ευκαιρία θα μιλήσουν πολλοί. Οι 268 μη απογραφέντες θα κουνήσουν με νόημα το κεφάλι…
Είπαμε, η κυβέρνηση βρίσκει και τα κάνει… Στην Αριστερά ακούει κανείς;
