Της Τασίας Σταματοπούλου
Εν αρχή ην η Κυριακάτικη Αυγή (16/5),η οποία με ένα μπαράζ αρθρογραφίας «αποκάλυπτε» σχέδια άλωσης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και κατακεραύνωνε τον γνωστό «εξαποδώ» Αλέκο Αλαβάνο.
Τη σκυτάλη πήραν αυθορμήτως προσελθόντες στο πανηγύρι της «επαπειλούμενης διάσπασης» του ΣΥΡΙΖΑ, με σχόλια σε εφημερίδες, μπλογκς και σάιτς, δίνοντας ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του «σχεδίου», και με δραματικούς τίτλους, «παράλυση, διάσπαση, φαγωμάρα» κ.λπ. Δημιουργήθηκε και καλλιεργείται όλες αυτές τις ημέρες, με διάφορες αφορμές, π.χ. τη μη εκλογή του Φώτη Κουβέλη ως συνέδρου, ένα κλίμα στοχοπροσηλωμένης[!] προβοκάτσιας ότι «κάποιοι μεθοδεύουν κάτι»!
Αν δε, παρατηρήσει κανείς πόσα και ποια στοιχεία από συνεδριάσεις της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ διαστρεβλώθηκαν και κακοποιήθηκαν, όπως π.χ. ποιος ήθελε και ποιος δεν ήθελε κοινή συγκέντρωση, θα αισθανθεί κανείς ότι υποτιμάται η νοημοσύνη του. Λυπάμαι, αλλά η ίδια η Αυγή δημοσιεύει ό,τι γουστάρει, την ανακοίνωση των 5 μελών της γραμματείας, που απαντούσαν στα ψεύδη που γράφτηκαν για το πώς ελήφθησαν αποφάσεις κοκ, την κατάπιε. Οι αφορμές και οι αιτίες,πραγματικές ή κατασκευασμένες έχουν δώσει και λαβές να γράφεται και …επικήδειος της Αριστεράς.Βρήκαμε παπά, να θάψουμε καμιά δεκαριά… Και δικαίως. Όταν η ίδια η Αυγή γράφει: «Είναι προφανές ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ξετυλίγεται ένα άλλο πολιτικό σχέδιο. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που δεν περισσεύει κανείς για την Αριστερά, που πρέπει όλοι να μη λειτουργούν με σύνδρομα βεντετισμού και να αποδέχονται τη συλλογική δημοκρατική λειτουργία». Ω τι ωραία, τι καλά. Έλα όμως που η κοινωνία παρακολουθεί και απαξιώνει ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, με αφορμή τη λυσσαλέα εμφυλιοπολεμική ρητορεία ενόψει συνεδρίου του ΣΥΝ, και τις αναδιατάξεις σε τάσεις και παρατάξεις… Σε απλά ελληνικά, τι μένει στον εργαζόμενο, στον πολίτη που παρακολουθεί από μακριά; Στο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα βρίσκουν και το ΚΚΕ τους τσουβαλιάζει όλους, εύκολα. Mε μια λέξη,«ναυάγιο». Για ποια Αριστερά μας μιλάτε;
Υπάρχει ελπίς;
Η ελπίς, η οποία πεθαίνει ως γνωστόν τελευταία, βρίσκεται σχεδόν μόνο στα χέρια των αριστερών πολιτών, εντός και εκτός πολιτικών σχηματισμών μικρότερων η μεγαλύτερων. Σύντροφοι όλων των σχηματισμών, σας βλέπουν! Είναι γυάλινο το σκηνικό και όλες οι φιγούρες, οι πρόζες και οι πόζες καταγράφονται… Κατά τη γνώμη μου, η λαχτάρα των πολιτών αυτών ξεπερνά τις δυστοκίες, τις ανεπάρκειες της οργανωμένης Αριστεράς συλλήβδην. Η οποία, αν συνεχίσει έτσι εμφυλιοπολεμικά, θα καταγραφεί στις δέλτους της Ιστορίας του αριστερού κινήματος τουλάχιστον ως μικρόψυχη και ανεγκέφαλη.
Υπάρχει ελπίς;[2]
Παραφράζοντας το προoίμιο του Συντάγματος, «η ύπαρξη και η προσφορά της Αριστεράς επαφίεται στα χέρια των αριστερών πολιτών…»
Ρομαντικό;
Γιατί όχι ; Από πότε το όραμα, η ελπίδα, η αλληλεγγύη, η κοινή δράση είναι απλώς μια ρομαντική προσδοκία; Ας δράσουμε σε ομάδες, μέτωπα, κινήσεις ριζοσπαστικές σ’ αυτή την ιστορικά τραγική στιγμή.
Αν όχι τώρα, πότε;
Δεν μπαίνω περαιτέρω σε ονόματα,τίτλους και περιπτωσιολογίες, σκοπίμως.
Η κοινή λογική μιλάει από μόνη της.
Πολλοί μιλούν για την ανάγκη ενός νέου ΕΑΜ, στις σημερινές συνθήκες,
που έχει ως κοινό παρονομαστή την άμεση ανάγκη να σωθεί η χώρα από τους τραπεζίτες και τα τρωκτικά, να προστατευθούν τα εργασιακά δικαιώματα, να αναιρεθούν τα κυβερνητικά μέτρα, να μην περάσει η «χούντα» του ΔΝΤ. «Με λογισμό και όνειρο», ανάγκη πάσα για Ενιαίο Πολιτικό και Κοινωνικό Μέτωπο,«κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει».
