«Οι συνωμότες θα καταλήξουν στα σκουπίδια της Ιστορίας»
Του Ζοάο Πέντρο Στέντιλε*
Το κοινοβουλευτικό, νομικό και δημοσιογραφικό πραξικόπημα ολοκληρώθηκε μετά από πολλά κεφάλαια ενός μυθιστορήματος που την κατάληξή του τη γνωρίζαμε από την αρχή, αφού οι περισσότεροι πρωταγωνιστές του είχαν να παίξουν έναν καθορισμένο ρόλο. Το πρόβλημα δεν ήταν η Ντίλμα Ρούσεφ, η οποία μάλιστα προσπάθησε να υιοθετήσει τη «δημοσιονομική προσαρμογή» που απαιτούσε η άρχουσα τάξη και έφτασε το 2015 να παραδώσει την άσκηση της οικονομικής πολιτικής στην Bradesco [ΣτΜ: τη μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα της Βραζιλίας]. Η Ρούσεφ δεν διέπραξε κάποιο αδίκημα, ή τουλάχιστον δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από τον αντιπρόεδρο Τεμέρ και 17 κυβερνήτες πολιτειών που υπέγραψαν τα ίδια διατάγματα [ΣτΜ: η Ρούσεφ κατηγορήθηκε για «παραβίαση των δημοσιονομικών κανόνων»]. Κανείς από όλους αυτούς που διέπραξαν το ίδιο «αδίκημα» με τη Ρούσεφ δεν διώχθηκε.
Η φάρσα ήταν τόσο χονδροειδής ώστε οι κατήγοροι της Ρούσεφ δεν είχαν καν τα κότσια να της αφαιρέσουν τα πολιτικά δικαιώματα, όπως είθισται σε περιπτώσεις καθαίρεσης από δημόσιο αξίωμα. Απλά υφάρπαξαν την εξουσία της. Η άρχουσα τάξη χρειαζόταν μια κυβέρνηση υπό τον πλήρη έλεγχό της προκειμένου να εφαρμόσει το νεοφιλελεύθερο σχέδιό της, και έτσι να ανακτήσει τα κέρδη της και να διασφαλίσει τη διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου εν μέσω της οξείας οικονομικής κρίσης που βιώνουμε εδώ στη Βραζιλία, στη Λατινική Αμερική και σε όλο τον κόσμο. Με δυο λόγια, ήθελε να φορτώσει στις πλάτες του λαού το βάρος της κρίσης. Και για να το καταφέρει αυτό έπρεπε να θέσει υπό ολοκληρωτικό έλεγχο όλες τις εξουσίες: την εκτελεστική, τη νομοθετική, τη δικαστική και τα ΜΜΕ.
Τώρα εναπόκειται στις λαϊκές δυνάμεις σε όλο το εύρος τους, από τα κόμματα και τα λαϊκά κινήματα ως τους κληρικούς, τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες, να αναλύσουμε τα λάθη μας, να τα διορθώσουμε και να ενωθούμε ώστε να δώσουμε την επόμενη μάχη, που θα είναι εξίσου σημαντική με τη μάχη ενάντια στο πραξικόπημα. Αυτή η μάχη θα αφορά την υπεράσπιση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που θα εξαπολύσει το Κογκρέσο, το οποίο θα επιχειρήσει την κατάργηση όλων των κατακτήσεων που κερδήθηκαν μέσα σε έναν αιώνα! Μετά (αλλά όχι αναγκαστικά με αυτή τη χρονολογική σειρά) θα δοθεί η μάχη για την υπεράσπιση των φυσικών πόρων, τους οποίους η άρχουσα τάξη θέλει να ιδιωτικοποιήσει ώστε να ανακτήσει τους προηγούμενους ρυθμούς συσσώρευσης. Θα δώσουμε λοιπόν τη μάχη για το πετρέλαιο, τη γη, τη βιοποικιλότητα, τα ορυκτά, το νερό κ.λπ. Θα δώσουμε επίσης μάχη ώστε να διασφαλίσουμε τους δημόσιους πόρους και τη φορολόγηση για την εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού: υγεία, εκπαίδευση, προσιτή στέγαση και αγροτική μεταρρύθμιση.
Πρέπει να νικήσουμε αυτήν την πραξικοπηματική κυβέρνηση, που δεν έχει καμιά νομιμοποίηση. Είναι μια κυβέρνηση που δεν εκλέχθηκε από το λαό. Πολλοί από τους γερουσιαστές που καθαίρεσαν τη Ρούσεφ είναι υπόδικοι για διαφθορά και για άλλες κατηγορίες. Το πρόγραμμα αυτής της κυβέρνησης, που συμπυκνώνεται στην επίθεση ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα, δεν έχει την έγκριση της λαϊκής ψήφου. Γι’ αυτό, το σύνθημα «Κάτω ο Τεμέρ» αντανακλά την ανάγκη ανάκτησης της δημοκρατικής διαδικασίας στη Βραζιλία. Και, τελικά, η μάχη των μαχών θα είναι αυτή για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της χώρας και στο χώρο των ΜΜΕ: μια πολιτική μεταρρύθμιση την οποία μπορεί να επιβάλει μόνο μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Όλες αυτές οι μάχες απαιτούν μαζικούς αγώνες και επιβλητικές λαϊκές κινητοποιήσεις. Η πιο γρήγορη διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση θα ήταν οι διαδηλώσεις να επιβάλλουν τη διεξαγωγή ενός λαϊκού δημοψηφίσματος το οποίο θα επαναφέρει το δικαίωμα απόφασης στο λαό, και θα ανοίξει το δρόμο για πρόωρες εκλογές με στόχο τη σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Έχουμε λοιπόν μπροστά μας πολλές μάχες! Στο τέλος, το μόνο που θα απομείνει στους συνωμότες είναι η περιφρόνηση την οποία επιφυλάσσει η Ιστορία σε όσους καταλήγουν στο καλάθι των σκουπιδιών της.
* Ο Ζοάο Πέντρο Στέντιλε είναι ο ιστορικός ηγέτης του βραζιλιάνικου Κινήματος Ακτημόνων (MST), ενός από τα ισχυρότερα κοινωνικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε προχθές στο δικτυακό τόπο του MST (www.mst.org.br).
