Η συνεδρίαση της ελληνικής βουλής που διεξήχθη στις αρχές της εβδομάδας, σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη στάση της χώρας μας, είχε ενδιαφέρον καθώς αποτύπωσε τις θέσεις αλλά και τις συγκλίσεις των κομμάτων πάνω στα βασικά σημεία της «νέας εποχής» που σήμανε το γεγονός του πολέμου. Το σημαντικότερο ίσως σημείο είναι η σύγκλιση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, ειδικά σε ό,τι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και το ΜέΡΑ25, πάνω στη γραμμή πλεύσης που επιβάλλει ο ευρωατλαντισμός, τόσο στα εκτός όσο και στα εντός, δίνοντας πραγματικά ρεσιτάλ ΝΑΤΟϊκότητας. Η ένταξη της χώρας στο δυτικό άξονα και το «ανήκομεν εις την Δύσιν», αντιμετωπίστηκε ως ένα φυσικό γεγονός, περίπου δεδομένο, χωρίς να εξεταστούν οι επιπτώσεις που θα έχει η πλήρης ευθυγράμμιση στο νατοϊκό άξονα.
Η Νέα Δημοκρατία δια στόματος του Κ. Μητσοτάκη, αναγνώρισε την νέα εποχή στην οποία μπαίνουμε και έθεσε τη χώρα, άνευ όρων, στην υπηρεσία της Δύσης και του ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα με το «ανήκομεν εις την Δύσιν», καλείται να παίξει τον ρόλο του πιο καλού μαθητή, να αποτελέσει προπύργιο του ΝΑΤΟ στα ανατολικά της Ευρώπης. Εξού και δικαιολογήθηκε η πρωτοβουλία για την αποστολή αμυντικού εξοπλισμού στην Ουκρανία. Παράλληλα, έκανε σαφές ότι οι νέες στρατοπεδεύσεις δεν είναι απλά γεωπολιτικές αλλά και πολιτικοϊδεολογικές, με τον αντιρωσισμό να αποτελεί βασική επιλογή σε όλα τα επίπεδα. Κάθε φωνή που στέκεται ενάντια στις ΝΑΤΟϊκές επιλογές, τίθεται αυτόματα εκτός του δημοκρατικού τόξου και ταυτίζεται με «ακραίες αντιδραστικές φωνές» που ενώνονται ενάντια στην πρόοδο. Μάλιστα αυτή ακριβώς η ευθυγράμμιση τοποθετήθηκε στα πλαίσια μιας αναγκαίας στάσης ώστε να λάβει η χώρα μας την απαραίτητη βοήθεια ενάντια στον τουρκικό αναθεωρητισμό.
ΣΕ ΠΑΡΟΜΟΙΟ μήκος κύματος κινήθηκαν και οι τοποθετήσεις ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και ΜέΡΑ25 , που ταυτίστηκαν σε αρκετά σημεία με το κυβερνητικό αφήγημα, σε ό,τι αφορά τη θέση της χώρας στη ΝΑΤΟϊκή πλευρά, φροντίζοντας όμως να κρατήσουν αποστάσεις στα σημεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από μεγάλες αντιφάσεις καθώς διαφώνησε με τη μετατροπή της χώρας σε ΝΑΤΟϊκό φυλάκιο και τάχθηκε υπέρ μιας πιο πολύπλευρης εξωτερικής πολιτικής, την ίδια όμως στιγμή που η κυβέρνηση του προχώρησε όλες τις ΝΑΤΟϊκες επιδιώξεις (βάση στην Αλεξανδρούπολη, Συμφωνία των Πρέσπών κ.λπ.). Ακόμη και για την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, η διαφωνία αφορούσε κυρίως το εάν κάτι τέτοιο έχει αποφασιστεί από κάποιον διεθνή φορέα και αν ενημερώθηκαν οι πολιτικοί αρχηγοί. Με τον τρόπο αυτό, ο κ. Τσίπρας φρόντισε να θέσει εαυτό εντός του συστημικού τόξου, συγκλίνοντας σε όλες τις βασικές επιλογές, αλλά ασκώντας κριτική με στόχο μια πιο «προοδευτική-δημοκρατική» λύση. Το ΚΙΝΑΛ προσπάθησε να κερδίσει την κούρσα ΝΑΤΟϊκότητας λέγοντας πως πρέπει να συνεχίσουμε να στέλνουμε στρατιωτικό υλικό. Παράλληλα, εντόπισε τις ανεπάρκειες της Ε.Ε. στο ότι άργησε να λάβει μέτρα, δεν έχει προχωρήσει το δόγμα του ευρωστρατού, της πολιτικής ενοποίησης και της κατάργησης του δικαιώματος του βέτο από τα μέλη της, αλλά και τέλος ότι μακροπρόθεσμα δεν φρόντισε να συμπεριλάβει τη Ρωσία στους σχεδιασμούς της ώστε να την «εκδημοκρατίσει». Με αυτή την υπερΝΑΤΟϊκή τοποθέτηση που συνδυάστηκε με μια αναφορά στη «Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», το ΚΙΝΑΛ έθεσε για μια ακόμη φορά τον εαυτό του στον πιο σκληρό πυρήνα του ευρωατλαντισμού και άρα όλων των μελλοντικών επιλογών του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Τέλος το ΜέΡΑ25 έλαβε τη σκυτάλη από το ΚΙΝΑΛ κατηγορώντας τον Πουτιν ως βάρβαρο, εγκληματία πολέμου και εγκαλώντας τη Δύση που δεν απέτρεψε τη δημιουργία συνθηκών τέτοιων που να ευνοούν την εισβολή της Ρωσίας. Μάλιστα, ο κ. Βαρουφάκης, αναγνώρισε ότι η Ουκρανία ωθήθηκε σε επικίνδυνες πολιτικές επιλογές από τη Δύση και έτσι πρότεινε ως μοναδική λύση μια συμφωνία κορυφής ΗΠΑ και Ρωσίας με στόχο την ουδετερότητα και την φινλανδοποίηση της Ουκρανίας, πράγμα που όχι μόνο δεν το θεώρησε κακό, αλλά ευκταίο ακόμη και για την Ελλάδα. Έτσι ο κ. Βαρουφάκης προσπάθησε να ασκήσει κριτική στην Δύση κρατώντας όμως το ΜέΡΑ25 μέσα στο βασικό συστημικό τόξο – κριτικάροντας το δυτικό στρατόπεδο ως ανεπαρκές και προβληματικό από τα μέσα.
Η ουκρανική κρίση, θα αποτελέσει σημείο αναδιάρθρωσης του εγχώριου πολιτικού συστήματος, αλλά και σημείο τομής για την ελληνική οικονομία, με βάση τις επιπτώσεις που θα έχει ειδικά στην αγορά ενέργειας και τον επισιτισμό
ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ του ΝΑΤΟϊκού τόξου βρέθηκαν το ΚΚΕ και η Ελληνική Λύση, με το πρώτο να καταγγέλλει τον σημερινό πόλεμο ως επίπτωση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και έπειτα. Θυμίζοντας ότι ο σημερινός πόλεμος δεν είναι ο πρώτος εντός ευρωπαϊκού εδάφους, καθώς υπάρχουν οι περιπτώσεις της Κύπρου και της Γιουγκοσλαβίας. Αντίστοιχα, τόνισε πως η χώρα δεν πρέπει να διαλέξει ιμπεριαλιστή, εξού και τάχθηκε ενάντια στην αποστολή στρατιωτικού υλικού και στρατευμάτων σε κάθε περίπτωση, ενώ σε σχέση με την Τουρκία θεωρεί πως η χώρα δεν πρόκειται να αποκομίσει κανένα όφελος, όποιο στρατόπεδο και αν διαλέξει. Επιπλέον σημείωσε πως ο αντικομμουνισμός που εκφράζεται και από τα δύο μέρη είναι το αναγκαίο ιδεολογικό υπόβαθρο για την αναθεώρηση της ιστορίας. Ουσιαστικά, το ΚΚΕ έπειτα από μια σειρά σωστών διαπιστώσεων για τον ιμπεριαλισμό και τον ρόλο του, κατέφυγε σε πάγιες θέσεις για έξοδο από το ΝΑΤΟ και για γενικό αγώνα των λαών απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Τέλος η Ελληνική Λύση, άσκησε έντονη κριτική στην κυβέρνηση για την βοήθεια στην Ουκρανία, την οποία δεν θεωρεί φιλικά προσκείμενο κράτος με βάση την στάση της απέναντι στην Τουρκία και την ελληνική μειονότητα αλλά και θεωρώντας πως η ευθυγράμμιση με το ΝΑΤΟ θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία. Ενώ έθεσε το ζήτημα της γενικότερης συμμετοχής της χώρας σε οποιαδήποτε κίνηση μόνο σε περίπτωση που είναι άμεσα ευνοϊκή με όρους εθνικού συμφέροντος, καθώς σημείωσε πως ο σημερινός πόλεμος αφορά κυρίως τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ουκρανίας, από τις οποίες η Ελλάδα δεν έχει κανένα όφελος. Τέλος έδωσε ιδιαίτερο βάρος στη μοίρα των ομογενών και στην άρθρωση πολιτικής με βάση αυτή. Μέσα από αυτά, το κόμμα του κ. Βελόπουλου προσπάθησε να κρατήσει μια στάση ουδετεροποίησης απέναντι στην ρωσική πλευρά, αλλά και μιας πιο πατριωτικής εκδοχής δεξιάς, πράγμα που έχει φανεί από την πείρα της περίπτωσης των ΑΝΕΛ ότι βρίσκει χώρο στο πολιτικό σύστημα.
ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΕΞΑΓΩΓΙΜΟ από τη συζήτηση στη βουλή είναι πως η ουκρανική κρίση, θα αποτελέσει σημείο αναδιάρθρωσης του εγχώριου πολιτικού συστήματος, αλλά και σημείο τομής για την ελληνική οικονομία, με βάση τις επιπτώσεις που θα έχει ειδικά στην αγορά ενέργειας και τον επισιτισμό όπως συνομολόγησαν όλα τα κόμματα. Αλλά και πως η ανάγκη για συνολικά συμπεράσματα και επαγρύπνηση του λαού σχετικά με μια διαφορετικού τύπου πολιτική, που θα στοχεύει στην ανάκτηση βαθμών κυριαρχίας για τη χώρα, κόντρα στη λογική των σκληρών μπλοκ, της έξωθεν βοήθειας και της πλήρους ταύτισης με τη Δύση είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη.
Ομοιότητες…
Σύμφωνα με τον δήμαρχο της Χερσώνας Ιγκόρ Κολιχάγεφ, ο ρωσικός στρατός, αφού κατέλαβε την πόλη, επέβαλε τους εξής όρους ώστε να επιτρέψει να κυματίζει η ουκρανική σημαία στο Δημαρχείο: 1. Αυστηρή απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 8 το απόγευμα μέχρι τις 6 το πρωί. 2. Τα αυτοκίνητα επιτρέπεται να κυκλοφορούν στη Χερσώνα μόνο με το φως της ημέρας. 3. Μόνον αυτοκίνητα που μεταφέρουν τα απολύτως απαραίτητα, όπως τρόφιμα και φάρμακα, θα επιτρέπεται να μπουν στην πόλη. 4. Οι πολίτες μπορούν να περπατούν στη Χερσώνα κατά μόνας ή το πολύ σε δυάδες. Τώρα εμένα, γιατί κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά; Πέρα από την πλάκα, και με επίγνωση των διαφορετικών καταστάσεων, είναι σοβαρό το γεγονός ότι μάλλον δεν μας φαίνονται και πολύ παράξενες οι εικόνες των ερημωμένων και σε έκτακτο καθεστώς πόλεων.
Γ. Παπ.
