Του Μουμία Αμπού Τζαμάλ. Ο πρόεδρος Ομπάμα, που πολύ καιρό τώρα τον βλέπουν ως το αντίπαλον δέος του φιλοπόλεμου Μπους, έχει σχεδόν ολοκληρώσει τη μεταμόρφωσή του στον Μπους τον ΙΙ.
Με το διάγγελμά του υπέρ του βομβαρδισμού της Συρίας, στηρίχτηκε μεν στο Διεθνές Δίκαιο ως λογική, περιφρόνησε δε τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτή είναι τουλάχιστον αντίφαση.
Με την παλιά έμπιστη Βρετανία να εγκαταλείπει το σκάφος, ο Ομπάμα προσβλέπει τώρα στην κάλυψη του Κογκρέσου, ώστε να μοιραστεί τη δόξα ή την ενοχή της τελευταίας αυτοκρατορικής εκστρατείας αν, όπως στο Ιράκ, καταλήξει σε καταστροφή.
Σε κάθε περίπτωση, η παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου δεν είναι κάτι καινούργιο για τις ΗΠΑ. Και τα βασανιστήρια παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, αλλά στο Γκουαντάναμο τα εφαρμόζουν καθημερινά, για να μη μιλήσουμε για τις μαύρες τοποθεσίες που διαχειρίζεται η CIA ανά τον κόσμο.
Ωστόσο, προπονημένος σε τόσες παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου, αυτός ο πρόεδρος έδωσε λευκό ποινικό μητρώο στη CIA για το θάλαμο βασανιστηρίων της (για να μην μιλήσουμε για την καταστροφή των στοιχείων), λέγοντας ουσιαστικά «ό,τι έγινε, έγινε».
Παρομοίως, το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, ειδικότερα σύμφωνα με το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης που δίκασε και καταδίκασε τους Ναζί, είναι η επίθεση ενάντια σε ένα έθνος που δεν έχει επιτεθεί στον επιτιθέμενο.
Γιατί αυτή είναι μια παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών που, όπως και η Νυρεμβέργη, θεωρεί την έναρξη ενός πολέμου «το ανώτερο έγκλημα που διαφέρει από τα άλλα εγκλήματα πολέμου μόνο κατά το ότι εμπεριέχει το συσσωρευμένο κακό όλων των άλλων».
Αδιάψευστος μάρτυρας ο πόλεμος στο Ιράκ, όχι απλώς ένα λάθος, μα ένα έγκλημα. Κι όμως! Οι εγκληματίες πολέμου που εξαπέλυσαν έναν άδικο, παράνομο πόλεμο, έχουν ασυλία, γιατί το έπραξαν για το καλό της αυτοκρατορίας (ή, ίσως πιο σημαντικό, για το καλό των πολυεθνικών επιχειρήσεων).
Γιατί δεν βρίσκονται στο εδώλιο για παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου; Αυτή η μεταχείριση, όπως φαίνεται, επιφυλάσσεται σε ηγέτες από την Αφρική ή και την Ασία, όχι από την Ευρώπη και την Αμερική. Το Διεθνές Δίκαιο είναι ένα φύλλο συκής, γιατί καλύπτει πολύ λίγα, ιδιαίτερα αν αυτά που πρέπει να καλυφθούν είναι πολύ λίγα.
Η Συρία είναι μπλεγμένη σε έναν άγριο, φαύλο εμφύλιο πόλεμο, και πολεμά για την ίδια την ύπαρξή της όπως είναι σήμερα. Οι ΗΠΑ μετά το Ιράκ, δεν δικαιούνται να ομιλούν, έχοντας αφήσει πίσω τους στο Ιράκ μονάχα στάχτες που καπνίζουν, ένα Ιράκ που αγωνίζεται να ξανασηκωθεί από εισβολή που το κατέστησε νεκροφυλάκειο της περιοχής.
Ο αποκαλούμενος ανθρωπιστικός ιμπεριαλισμός δεν είναι παρά ιμπεριαλισμός με άλλα μέσα. Στο μεταξύ, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μορφώσουν τα παιδιά τους, δεν μπορούν να παρέχουν περίθαλψη σε εκατομμύρια κόσμο, οι φυλακές τους είναι οι πιο συνωστισμένες στον πλανήτη, και η ελίτ της Wall Street είναι οι μεγαλύτεροι κλέφτες – με τόση ασυλία όση και οι εισβολείς στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Το δε Κογκρέσο, στο μεταξύ, είναι τόσο δημοφιλές όσο και ο… έρπης. Όπως και τα υψηλά αμειβόμενα στελέχη της Wall Street και της πολεμικής βιομηχανίας.
Και το έθνος βαδίζει προς ένα νέο πόλεμο.
