Βλέπατε το Law and Order; Όσοι βλέπατε αυτό ή άλλα συναφή αμερικανικά σίριαλ, έχετε καταλάβει περίπου τι θα συμβεί όταν τα 20 λεπτά που, παρά λίγο ν’ αλλάξουν τον κόσμο, αναπαρασταθούν στο αμερικανικό δικαστήριο.
Οι δικηγόροι του macho Στρος Καν θα την πέσουν σαν κοράκια στην καμαριέρα. Το επιτελείο τους θα έχει ξεσκονίσει όλες τις λεπτομέρειες της ζωής της. Όλοι της οι εραστές θα παρελάσουν από το δικαστήριο και οι δικηγόροι του έκπτωτου άρχοντα του χρέους θα τους αποσπάσουν γλαφυρές λεπτομέρειες για τα σεξουαλικά της ήθη. Το ζητούμενο θα είναι ένα: μήπως δεν ήταν σεξουαλική παρενόχληση και απόπειρα βιασμού; Μήπως υπήρξε συναίνεση; Ή, για να το πούμε χυδαία, μήπως τα ’θελε ο… (ξέρετε ποιος) της; Για τα θύματα βιασμού και σεξουαλικής επίθεσης, το κατά τα λοιπά υπερευαίσθητο αμερικανικό δικαστικό σύστημα, επιφυλάσσει αυτή τη δοκιμασία ως τίμημα ενδεχόμενης δικαίωσης. Πρέπει ν’ αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες. Πώς ήταν ντυμένη η Αφρικανή καμαριέρα; Μήπως κουνούσε προκλητικά τους γοφούς της; Μήπως είχε ανοίξει πονηρά τη μπλούζα της αφήνοντας να ξεχειλίζει το πλούσιο μπούστο της; Ήταν υπερβολικά βαμμένη; Μήπως έκανε κάποιο νεύμα που μπορούσε να θεωρηθεί σεξουαλική πρόκληση; Μήπως δεν αντιστάθηκε διόλου, μήπως η σιωπή της ερμηνεύθηκε ως αποδοχή της θάλασσας τεστοστερόνης που εξέπεμπε ο Πρίαπος των «μεταρρυθμίσεων»;
Τι θα γίνει, τελικά, στο αμερικανικό δικαστήριο, λίγο μας ενδιαφέρει. Αλλά, προσέξτε την αναλογία. Επειδή ως χώρα, ως κοινωνία και ως μισθωτά υποζύγια του Sofitel της Ευρωζώνης είμαστε θύματα ειδεχθούς βιασμού -και δη ομαδικού και ως προς τους θύτες και ως προς τα θύματα- έχει σημασία μην την πατήσουμε, όπως ενδεχομένως θα την πατήσει η καμαριέρα. Δηλαδή, να μην αποδειχθεί βιασμός με συναίνεση, που τελικώς δεν είναι βιασμός. Είναι απλώς συναινετικό σεξ. Επειδή και ο Στρος Καν (στις καλές του μέρες), αλλά και ο Όλι Ρεν, και ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, και ο Πόλ Τόμσεν, και ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε κωλοχτυπιούνται εδώ και μέρες απαιτώντας «συναίνεση» στον συντελούμενο βιασμό μας, κάθε κίνησή μας, κάθε νεύμα μας, κάθε λέξη μας, αλλά και κάθε σιωπή μας μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική.
Ελάχιστη σημασία έχει αν ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης, η Ντόρα κι άλλοι πρόθυμοι προσφέρουν εαυτούς στους βιαστές για να μετατραπεί το έγκλημα σε απλό συναινετικό σεξ. Σημασία έχει η δική μας γλώσσα του σώματος. Οι σιωπές μας και οι κραυγές μας. Η σιωπή θεωρείται συναίνεση. Οι ένορκοι δεν θα μας χαριστούν καθόλου. Θα ρωτούν καταιγιστικά και σαδιστικά: «Τι κάνατε όταν ακούμπησαν τους μισθούς σας;», «Πώς αντιδράσατε όταν σας πέταξαν στην ανεργία;», «Φωνάξατε την ώρα που πουλούσαν την κρατική περιουσία;», «Κι όταν τους είδατε γυμνούς, με το μάτι θολό, με το στόμα τους να βγάζει αφρούς και τα όργανά τους σε πλήρη δόξα, να φωνάζουν “μωρό μου, έλα να σου κάνω μια διάσωση, να σου πετάξω το ΑΕΠ έξω”, εσείς τι κάνατε; Τους αποκρούσατε, τους χτυπήσατε, τους δώσατε μια κλοτσιά στ’ αρχίδια; Τους πετάξατε έξω από το σπίτι; Πώς είπατε; Τους είπατε ότι δεν έχετε διάθεση, ότι τελευταία είναι πεσμένη η libido σας; Α, κατάλαβα».
Έτσι, το χάνουμε το παιχνίδι. Το επόμενο στάδιο είναι να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε. Μετά την απομάκρυνσιν εκ της κλίνης, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Τι θα γίνει, τελικά, στο αμερικανικό δικαστήριο, λίγο μας ενδιαφέρει. Αλλά, προσέξτε την αναλογία. Επειδή ως χώρα, ως κοινωνία και ως μισθωτά υποζύγια του Sofitel της Ευρωζώνης είμαστε θύματα ειδεχθούς βιασμού -και δη ομαδικού και ως προς τους θύτες και ως προς τα θύματα- έχει σημασία μην την πατήσουμε, όπως ενδεχομένως θα την πατήσει η καμαριέρα. Δηλαδή, να μην αποδειχθεί βιασμός με συναίνεση, που τελικώς δεν είναι βιασμός. Είναι απλώς συναινετικό σεξ. Επειδή και ο Στρος Καν (στις καλές του μέρες), αλλά και ο Όλι Ρεν, και ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, και ο Πόλ Τόμσεν, και ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε κωλοχτυπιούνται εδώ και μέρες απαιτώντας «συναίνεση» στον συντελούμενο βιασμό μας, κάθε κίνησή μας, κάθε νεύμα μας, κάθε λέξη μας, αλλά και κάθε σιωπή μας μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική.
Ελάχιστη σημασία έχει αν ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης, η Ντόρα κι άλλοι πρόθυμοι προσφέρουν εαυτούς στους βιαστές για να μετατραπεί το έγκλημα σε απλό συναινετικό σεξ. Σημασία έχει η δική μας γλώσσα του σώματος. Οι σιωπές μας και οι κραυγές μας. Η σιωπή θεωρείται συναίνεση. Οι ένορκοι δεν θα μας χαριστούν καθόλου. Θα ρωτούν καταιγιστικά και σαδιστικά: «Τι κάνατε όταν ακούμπησαν τους μισθούς σας;», «Πώς αντιδράσατε όταν σας πέταξαν στην ανεργία;», «Φωνάξατε την ώρα που πουλούσαν την κρατική περιουσία;», «Κι όταν τους είδατε γυμνούς, με το μάτι θολό, με το στόμα τους να βγάζει αφρούς και τα όργανά τους σε πλήρη δόξα, να φωνάζουν “μωρό μου, έλα να σου κάνω μια διάσωση, να σου πετάξω το ΑΕΠ έξω”, εσείς τι κάνατε; Τους αποκρούσατε, τους χτυπήσατε, τους δώσατε μια κλοτσιά στ’ αρχίδια; Τους πετάξατε έξω από το σπίτι; Πώς είπατε; Τους είπατε ότι δεν έχετε διάθεση, ότι τελευταία είναι πεσμένη η libido σας; Α, κατάλαβα».
Έτσι, το χάνουμε το παιχνίδι. Το επόμενο στάδιο είναι να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε. Μετά την απομάκρυνσιν εκ της κλίνης, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
ΚΙΜΠΙ
[email protected]
Σχόλια
