Να ’ταν οι ρουφιάνοι της διαπλοκής άλλη φυλή – να τους κοιτούσαμε με αποστροφή. Μα δυστυχώς δεν είναι «φυλή»· άνθρωποι είναι, απλώς έχουν θάψει τη συνείδησή τους με τόσα «δωράκια» κι επιδοτήσεις που έχουν περάσει στην αντίπερα όχθη.
Κοιτάς τον Πορτοσάλτε, τον κύριο «ελεγκτή της πολιτικής ευπρέπειας» και τον βλέπεις να κατηγορεί τον πατέρα θύματος, τον Πάνο Ρούτσι, ότι «μετέτρεψε τον Άγνωστο Στρατιώτη σε τσαντιροκατάσταση». Ο άνθρωπος που έχασε το παιδί του και ζητά απλά δικαιοσύνη – και ο τηλεοπτικός ρουφιάνος τον αντιμετωπίζει ως τρομοκράτη δυσφήμησης. Δηλαδή, αντί να πει «καλώς ήρθες στο σάπιο σύστημα», προτιμάει να αναφωνεί «το μνημείο ανήκει σε όλους – ακόμα και στους δολοφόνους!».
Αλλά ο θεός της πολιτικής διαφθοράς δεν έστειλε μόνο τον Πορτοσάλτε· έστειλε και τα τρολ του: έμμισθοι δημοσιογράφοι, καρφωτές στροφές άρθρων, ψευδείς «διαρροές» και κουστουμαρισμένες χυδαιότητες. Οι γονείς των νεκρών που το μόνο που ζητούν είναι να μην καλύπτονται οι δολοφόνοι τους – αυτοί είναι προβοκάτορες, λαϊκιστές, παρατρεχάμενοι αντιπολίτευσης.
Μα η πιο υποκριτική τρολιά της «γαλάζιας ανανέωσης» είναι ο Λοβέρδος. Ο άνθρωπος που κάποτε διεκδίκησε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, τώρα κατέληξε κυνικά στη Ν.Δ. Όμως, δεν είναι αυτός το πιο σιχαμένο κομμάτι της παράστασης. Είναι και η Άννα Διαμαντοπούλου, που έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι «δεν θα γίνουμε Καρυστιανού και Κωνσταντοπούλου», λες και το πρόβλημα της κοινωνίας είναι οι φωνές που ουρλιάζουν για δικαιοσύνη κι όχι τα τρένα-φέρετρα και οι κυβερνήσεις που συγκαλύπτουν εγκλήματα. Αυτή η «μετριοπαθής» προσέγγιση είναι το πραγματικό δηλητήριο.
Οι χαφιέδες της εξουσίας χτίζουν οχυρά με αθλιότητες, ενώ μας κάνουν μάθημα – αυτοί που έχουν καταπιεί ολόκληρη την έννοιά της της δημοκρατίας. Και θα συνεχίσουν γιατί ο ηττημένος λαός έχει μάθει να καταπίνει τη λάσπη σαν τροφή, ελπίζοντας πως το αύριο θα ’ναι λιγότερο σάπιο από το σήμερα.
