Συνέντευξη στον Χρήστο Πραμαντιώτη
Τα κεντρικά των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων ΑΕΒΕΕ, στον Υμηττό, επισκέφθηκε την Τετάρτη 24 Ιουλίου κλιμάκιο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον πρόεδρο του κόμματος Αλ. Τσίπρα, έπειτα από την ανακοίνωση της κυβέρνησης για διορισμό συμβούλων ιδιωτικοποίησης στον Όμιλο (καθώς επίσης στην ΕΛΒΟ και τη ΛΑΡΚΟ).
Η ανακοίνωση έγινε τρεις μόλις μέρες μετά την έγκριση της νέας διοίκησης των ΕΑΣ, στις 19 Ιουλίου, και παρά τις πρόσφατες δηλώσεις της υφυπουργού Άμυνας Φ. Γεννηματά για «σχέδιο εξυγίανσης σε συνεργασία με τους εργαζόμενους και προστασία των θέσεων εργασίας».
Ο Δρόμος μίλησε με τον βουλευτή Αχαΐας και μέλος της ΕΕΚΕ Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, Βασίλη Χατζηλάμπρου για το τι σηματοδοτεί η συγκεκριμένη εξέλιξη, ποιο εκτιμά ότι είναι το μέλλον της αμυντικής βιομηχανίας, αλλά και ποια πιστεύει ότι πρέπει να είναι η διέξοδος που μπορεί να δοθεί.
Τρεις μέρες μετά τον διορισμό της νέας διοίκησης των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων, η κυβέρνηση ανακοίνωσε και το διορισμό συμβούλων αποκρατικοποίησης στην εταιρία. Τι συμβαίνει στα ΕΑΣ;
Τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα βρίσκονται εδώ και καιρό στο μάτι του κυκλώνα. Εργαζόμενοι απλήρωτοι επί επτά μήνες, παραγγελίες που δεν εκτελούνται γιατί δεν δίνονται τα 30 εκατ. ευρώ που απαιτούνται για να επανεκκινήσει η παραγωγή, εργοστάσια σε εγκατάλειψη, όπου η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα. Αυτή είναι η αντιμετώπιση της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας.
Να έχουμε καθαρό ότι η διάλυση και απαξίωση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν το πάρτι με τις μίζες στα εξοπλιστικά, να συνεχίσουν την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων, να διαιωνίσουν το σχήμα «χώρα-πελάτης» αμυντικών και στρατιωτικών συστημάτων και υλικού.
Μην ξεχνάμε ότι στις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου τέθηκε ως προϋπόθεση το πέρασμα των ΕΑΣ στο ΤΑΙΠΕΔ, προκειμένου να συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος των δόσεων από την τρόικα. Ήταν όρος των πιστωτών, που η μνημονιακή κυβέρνηση ψήφισε.
Σήμερα βάζουν μάνατζερ-killer για να ξεκάνουν ό,τι έχει απομείνει: να «σαλαμοποιήσουν» την εταιρία, να πουλήσουν περιουσιακά στοιχεία. Κυρίως, όμως, ξεδοντιάζουν τη χώρα από τη δυνατότητα να έχει αμυντική βιομηχανία. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει πρακτικά αυτό για την άμυνα και την ασφάλεια της Ελλάδας, μιας χώρας όπου οι εθνικοί κίνδυνοι είναι υπαρκτοί. Μιλάμε για πλήρη εξάρτηση –και στο συγκεκριμένο τομέα– από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες όπλων και αμυντικού υλικού.
Και οι μελέτες βιωσιμότητας των ΕΑΣ;
Όλες οι μελέτες βιωσιμότητας των διοικήσεων αλλά και οι όποιες προσχηματικές δεσμεύσεις των τελευταίων μνημονιακών κυβερνήσεων, τρικομματικής και δικομματικής, πάνε περίπατο. Δεν θέλουν την αμυντική βιομηχανία, όπως δεν θέλουν αυτή η χώρα να παράγει, να πατήσει στα πόδια της, να δώσει δουλειά στον κόσμο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι θα ξεπουλήσουν μια μεγάλη βιομηχανία. Απαξιώνουν και ξεπουλούν κοινωνικό κεφάλαιο, που χάνεται. Κοινωνικό κεφάλαιο και πλούτο του λαού που είναι απαραίτητος για να βγεις από την κρίση. Οι δυνατότητες τεχνογνωσίας και παραγωγής ενός βιομηχανικού ομίλου, όπως τα ΕΑΣ, είναι κρίσιμο μέγεθος στην προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Είναι κρίσιμο μέγεθος στη διαδικασία να δημιουργήσεις όρους ύπαρξης και επιβίωσης της χώρας. Αυτός είναι ο λόγος που η συμμορία που μας κυβερνά είναι τόσο απαξιωτική και εχθρική προς τα ΕΑΣ και προς το έμψυχο δυναμικό τους, τους εργαζόμενους.
Σκεφτείτε: Τα ΕΑΣ έχουν παραγγελίες που «τρέχουν», ακόμα και από τον αμερικανικό στρατό και το υπουργείο Οικονομικών αρνείται να δώσει χρηματοδότηση για να αγοραστούν πρώτες ύλες, ώστε να μπουν μπροστά οι μηχανές. Σκεφτείτε ότι μόνο στο εργοστάσιο του Αιγίου, το 2007, επενδύθηκαν 14 εκατ. ευρώ σε νέο σύγχρονο εξοπλισμό, που μένει σήμερα με τους διακόπτες κατεβασμένους. Άρα, δεν είναι θέμα βιωσιμότητας. Είναι θέμα πολιτικής και πολιτικής επιλογής των τροϊκανών κυβερνήσεων.
Έχετε παρακολουθήσει από κοντά όλες τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στα ΕΑΣ. Ποιο είναι το κλίμα που εισπράττετε;
Οι εργαζόμενοι των ΕΑΣ έχουν ματώσει κυριολεκτικά στα «πήγαινε-έλα» στα υπουργεία, στην αναμονή και την ανασφάλεια. Ζουν την πλήρη απαξίωση της δουλειάς τους. Δίνουν εδώ και πολλούς μήνες έναν δύσκολο αγώνα. Ο αγώνας αυτός είναι κρίσιμο να συναντηθεί με τον αγώνα των εκπαιδευτικών, των εργαζόμενων στους ΟΤΑ, των εργαζόμενων της ΕΡΤ κ.λπ. Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό ρεύμα ανατροπής στην κοινωνία. Ένα ρεύμα που θα οργανώσει και θα διεκδικήσει τη διέξοδο της χώρας από την καταστροφή που συντελείται. Αυτό είναι το αναγκαίο και δύσκολο καθήκον τούτη την ώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πρωταγωνιστήσει σε αυτό.
