Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει προσχωρήσει «σούμπιτο» στην σφαίρα του «ρεαλισμού». Ιδιαίτερα απέναντι στην παραγγελιά των ΗΠΑ να «κλείσει» το όνομα των Σκοπίων και μάνι-μάνι να μπούνε στο ΝΑΤΟ.
Ορισμένα περίεργα φαινόμενα. Ο κ. Κοτζιάς συγκεντρώνει τον θαυμασμό και την πλήρη εμπιστοσύνη των κ.κ. Καμμένου, Άνθιμου Θεσσαλονίκης, Μέρτζου (γνωστού μακεδονομάχου που τώρα συνιστά «συμβιβασμό» με ΠΓΔΜ).
Η Εκκλησία της Ελλάδος διαφωνεί με τον όρο Μακεδονία στην ονομασία αλλά και δεν θέλει καθόλου συλλαλητήρια, όπως το 1992, όπου είχε παίξει πρωτεύοντα ρόλο.
Στο κλίμα του ρεαλισμού έπεσε και μια δοκιμαστική κανονιά από την πλευρά του κ Κοτζιά. Όταν εκφράστηκε η αντίθεση της Εκκλησίας για το όνομα, την κατηγόρησε ότι ταυτίζεται με την Χρυσή Αυγή. Λέμε δοκιμαστική, γιατί αυτή θα είναι η γραμμή: κάποια εθνικιστικά, φασιστικά, ακραία στοιχεία είναι αυτά που αντιδρούν στην φωνή του «ρεαλισμού». Εδώ η «Αριστερά» και ιδιαίτερα ο υπουργός Εξωτερικών έχουν θητεύσει στην συκοφαντία όποιου διαφωνεί με την «αλήθεια» που υπηρετούν κάθε φορά. Χτες έβλεπαν παντού χαφιέδες, προβοκάτορες, αντικομμουνιστές, χουλιγκάνους και αντισοσιαλιστικά-αντικοινωνικά στοιχεία, στην συνέχεια –τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια– έστησαν το παραμύθι του «αριστεροχουντισμού» για να τιμήσουν το συμβόλαιο με τον Καραμανλή, και τώρα, ούτε λίγο ούτε πολύ, –δουλικότεροι των πιο υποταγμένων– δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν όποιον διαφωνεί με την χρήση του ονόματος Μακεδονία από το γειτονικό κράτος ως χρυσαυγίτη. Δεν παίρνουν υπόψη τους ότι το 81% του πληθυσμού δεν επιθυμεί τέτοια ονομασία ή το εκλαμβάνει δικαιολογημένα ως άλλη μια ήττα της χώρας. Εκτός κι αν είναι πιο μακιαβελικό το σχέδιο: δεν ενοχλεί και πολύ η ενίσχυση της ΧΑ αν αυτό θα κόψει από την Ν.Δ.
Ο στρουθοκαμηλισμός πρέπει να τελειώνει. Υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να μετατρέψουν την περιοχή σε κάτι, σαν αυτό που υπήρχε πριν τους βαλκανικούς πολέμους, υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ. Ελεύθερες ζώνες οικονομικής δραστηριότητας, χωρίς κρατική κυριαρχία, βάσεις και δρόμοι για τα στρατεύματα, εμπορικά λιμάνια και σιδηρόδρομοι για το εμπόριό τους
Η πραγματικότητα πέρα από τον «ρεαλισμό»
Η μπαγκέτα βρίσκεται στα χέρια των Αμερικάνων. Ένα όνομα ακόμα και από νάυλον, μόνο και μόνο για να ενταχθεί η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Κατά τα άλλα τίποτα. Δηλαδή 140 χώρες έχουν ήδη αναγνωρίσει την γείτονα ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Το erga omnes δηλαδή ονομασία για όλες τις χρήσεις, έναντι όλων, δεν αλλάζει την ουσία αφού το «Μακεδονία» θα είναι το ουσιαστικό πέρα από το επιθετικό προσδιορισμό (νέα, άνω, βόρεια κ.λπ.). Δεν υπάρχει καμιά δέσμευση για αλλαγές στο Σύνταγμα, στην εκπαίδευση, στην υπηκοότητα κ.λπ. των κατοίκων της ΠΓΔΜ. Ούτε καν η αλλαγή του ονόματος του αεροδρομίου δεν είναι κατοχυρωμένη. Όλα αυτά μεταφράζουν την πραγματικότητα σαν μια διευθέτηση ανάμεσα σε δύο χώρες ώστε η μία να εισέλθει στο ΝΑΤΟ και τίποτα παραπάνω. Τώρα έχει αποσυρθεί ο θρασύς αλυτρωτισμός των σλαβομακεδόνων και έχει αντικατασταθεί από μια ήπια εκδοχή και κλίμα φιλίας και συνεννόησης. Αύριο; Σαν χώρα του ΝΑΤΟ και στενή σύμμαχος της Τουρκίας τι παιχνίδια μπορεί να παίξει σε βάρος της χώρας.
Εδώ ο στρουθοκαμηλισμός πρέπει να τελειώνει. Υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να μετατρέψουν την περιοχή σε κάτι, σαν αυτό που υπήρχε πριν τους βαλκανικούς πολέμους, υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ. Ελεύθερες ζώνες οικονομικής δραστηριότητας, χωρίς κρατική κυριαρχία, βάσεις και δρόμοι για τα στρατεύματα, εμπορικά λιμάνια και σιδηρόδρομοι για το εμπόριό τους. Γιατί η Θεσσαλονίκη να μην είναι ένα τέτοιο διαπολιτισμικό εμπορικό κέντρο; Με παρουσία των Δυτικών, των Τούρκων, των Ισραηλινών, άλλων βαλκάνιων που το επιθυμούν. Ζώνη της παγκοσμιοποίησης, σε έναν σύγχρονο κόσμο. Τι άλλωστε εκφράζει τόσο καιρό ο «πατριώτης» Μουτάρης;
Ν.Τ.
