Του Μάριου Διονέλλη. Έχει δίκιο ο Τζήμερος, αυτός είναι ο στόχος τους.
Όποτε σηκώνουμε το τηλέφωνο να λέμε πως η ζωή μας είναι σκατά. Δεν έχει σημασία αν είσαι μετανάστης ή Έλληνας. Δεν έχει σημασία ποιος είναι στην άλλη άκρη της γραμμής. Οι συγγενείς από το χωριό, η γκόμενα ή το αφεντικό σου. Με αυτό τον τρόπο βγάζουν λεφτά οι τύποι αυτοί.
Με τη ζωή που σου ζητάνε να ζήσεις. Όσο πιο απελπισμένος είσαι, τόσο καλύτερα δουλεύεις γι’ αυτούς.
Τα έχει μάθει τα κόλπα στο marketing και την διαφήμιση ο Τζήμερος και λυσσάει να τα εφαρμόσει πάνω μας μαζί με τον Μάνο. Και η «εξοχοτάτη» του στην Καγκελαρία πολύ θα τον ήθελε ως συνομιλητή.
Έφτασε στη δεύτερη εκλογική του μάχη ο κύριος με το κόμμα των επιχειρηματιών, για να δείξει πόσο βαθιά και γνήσια απάνθρωπος είναι.
Να μην λένε στους συγγενείς τους ότι περνάνε καλά εδώ για να μην έρχονται κι άλλοι. Να μην βρίσκουν κάτι καλό για να τη συνεχίσουν τη ριμάδα τη ζήση τους, διεκδικώντας κάτι για αύριο. Να είναι στον πάτο. Να μην την αγαπούν την πουτάνα τη ζωή κι αν μας κάνουν και τη χάρη να αυτοκτονήσουν κιόλας, ακόμα καλύτερα.
Τρόμαξα, σας το λέω αλήθεια. Γυαλίζει το μάτι του αυτουνού.
Τα δεκανίκια της Δεξιάς, για να γίνουν κάποτε κανονικοί συνεταίροι, οφείλουν να υποβάλλουν τα σέβη τους στα πιο νεοφιλελεύθερα πάνελ της τηλεόρασης και μέσω αυτών στην έξω από ‘δω άρχουσα τάξη.
Δεν είναι εκλογική μάχη ακριβώς αυτή που ζούμε. Είναι πόλεμος δύο κόσμων που ποτέ δεν τα βρήκαν και απ’ ό,τι φαίνεται ποτέ μα ποτέ δεν θα τα βρουν στο μέλλον. Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται ο δικός μας ο κόσμος δεν θα έχει τίποτα να πει με κανέναν Τζήμερο, με κανέναν Μάνο, Ντόρα, Siemens, Ζορό Ψωμιάδη, πατήρ και υιό Πλεύρη. Τρέμετε Τζήμεροι όλου του κόσμου. Η μέρα που θα παίρνω τηλέφωνο και θα λέω ότι η ζωή μου εδώ είναι υπέροχη ίσως και να μην είναι τόσο μακριά τελικά…
Με τη ζωή που σου ζητάνε να ζήσεις. Όσο πιο απελπισμένος είσαι, τόσο καλύτερα δουλεύεις γι’ αυτούς.
Τα έχει μάθει τα κόλπα στο marketing και την διαφήμιση ο Τζήμερος και λυσσάει να τα εφαρμόσει πάνω μας μαζί με τον Μάνο. Και η «εξοχοτάτη» του στην Καγκελαρία πολύ θα τον ήθελε ως συνομιλητή.
Έφτασε στη δεύτερη εκλογική του μάχη ο κύριος με το κόμμα των επιχειρηματιών, για να δείξει πόσο βαθιά και γνήσια απάνθρωπος είναι.
Να μην λένε στους συγγενείς τους ότι περνάνε καλά εδώ για να μην έρχονται κι άλλοι. Να μην βρίσκουν κάτι καλό για να τη συνεχίσουν τη ριμάδα τη ζήση τους, διεκδικώντας κάτι για αύριο. Να είναι στον πάτο. Να μην την αγαπούν την πουτάνα τη ζωή κι αν μας κάνουν και τη χάρη να αυτοκτονήσουν κιόλας, ακόμα καλύτερα.
Τρόμαξα, σας το λέω αλήθεια. Γυαλίζει το μάτι του αυτουνού.
Τα δεκανίκια της Δεξιάς, για να γίνουν κάποτε κανονικοί συνεταίροι, οφείλουν να υποβάλλουν τα σέβη τους στα πιο νεοφιλελεύθερα πάνελ της τηλεόρασης και μέσω αυτών στην έξω από ‘δω άρχουσα τάξη.
Δεν είναι εκλογική μάχη ακριβώς αυτή που ζούμε. Είναι πόλεμος δύο κόσμων που ποτέ δεν τα βρήκαν και απ’ ό,τι φαίνεται ποτέ μα ποτέ δεν θα τα βρουν στο μέλλον. Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται ο δικός μας ο κόσμος δεν θα έχει τίποτα να πει με κανέναν Τζήμερο, με κανέναν Μάνο, Ντόρα, Siemens, Ζορό Ψωμιάδη, πατήρ και υιό Πλεύρη. Τρέμετε Τζήμεροι όλου του κόσμου. Η μέρα που θα παίρνω τηλέφωνο και θα λέω ότι η ζωή μου εδώ είναι υπέροχη ίσως και να μην είναι τόσο μακριά τελικά…
Σχόλια
