Πολλάκις στον επικοινωνιακό ορυμαγδό γύρω από τη λίστα Λαγκάρντ έγινε λόγος για το λαμπρό «υπηρεσιακό» μητρώο του Ι. Διώτη, όταν ο εισαγγελέας είχε αναδειχτεί σε καθοριστικό παράγοντα της εξάρθρωσης της οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Κι εφόσον τούτα θεωρούνται… δεδικασμένα άνευ σκιών, το υπονοούμενο ελλοχεύει: «Πώς αυτός ο αδέκαστος, ο ικανότατος εκτέθηκε και έμπλεξε έτσι;». Έλα ντε…
Ημέρες καλοκαιριού του 2002, το πάντα έγκυρο Βήμα είχε προαναγγείλει ένα μεγάλο πλήγμα κατά της τρομοκρατίας. Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα ο εισαγγελέας Διώτης στην Εντατική του Ευαγγελισμού δεν είχε κανένα δισταγμό να εφαρμόσει πρωτοφανείς «αμερικανικού» τύπου μεθόδους ανάκρισης στο βασικό συλληφθέντα, που νοσηλευόταν πολυτραυματίας και σε βαριά σύγχυση, όμως κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των ξένων μυστικών υπηρεσιών. Ένας μόνιμος γιατρός της ΜΕΘ, με υψηλή διοικητική θέση στην κλινική κατέθεσε στο δικαστήριο: «Έλεγα στον Σάββα, μην εξευτελίζεσαι, μην τους απαντάς στην κατάσταση που είσαι» κι έτσι επιβεβαίωσε απόλυτα τη βάρβαρη καταπάτηση των στοιχειωδέστερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ιατρικής δεοντολογίας. Ο εισαγγελέας Διώτης υπήρξε ο εκτελεστικός βραχίονας της στρατηγικής, που άλλοι εκτός της χώρας, όμως λίγα μέτρα δίπλα στον Ευαγγελισμό, στην… πρεσβεία είχαν εκπονήσει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Η ποινική στοιχειοθεσία της υπόθεσης αποτέλεσε το θεμέλιο μίας τρομολαγνικής προπαγάνδας με στόχο την παθητικοποίηση του λαού και την ενοχοποίηση και τον αφοπλισμό της Αριστεράς. Ήταν περίοδος αφύπνισης (στις Ευρωεκλογές του 1999 είχε αθροιστεί ποσοστό 20% στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ) που τη σφράγισαν εργατικά και νεολαιίστικα ξεσπάσματα, όπως και μαζικές αντιπολεμικές, διεθνιστικές και αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις (Σερβία, Οτσαλάν, Ιρακ). Ο εκσυγχρονισμός βούλιαζε στα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου και των προμηθειών (Παπαντωνίου και Τσοχατζόπουλος στα υπουργικά πόστα), αλλά τι θα επιτρεπόταν να σκιάσει την «εθνική» αποστολή της Ολυμπιάδας του 2004, που τα μεγάλα ξένα αφεντικά είχαν αναθέσει στη ντόπια ολιγαρχία; Η «εξάρθρωση της17Ν» ήταν η σημαία του σημιτικού επιτεύγματος, που ξεσήκωνε τους διθυράμβους των εκδοτικών συγκροτημάτων. Κι ο Ι. Διώτης υπήρξε ο αγαπημένος τους «ήρωας».
Όταν, λοιπόν, ο Γ. Παπανδρέου τον τοποθέτησε επικεφαλής στο ΣΔΟΕ, μία γενική επιδοκιμασία διαχύθηκε σε μικρόφωνα, οθόνες και σελίδες. Πώς κατέληξε ο… αδέκαστος; Περιττεύουν τα σχόλια, οι αναλογίες στα πάντα είναι διαρκείς και εξόφθαλμες και περισσεύουν τα συμπεράσματα που είναι καταπέλτης για την πολιτική και διοικητική ελίτ της συμφοράς, που έχει εξευτελίσει τα πάντα σε τούτη τη δύσμοιρη χώρα. Κι αν κανείς αναρωτηθεί, πόση σημασία έχουν κάτι ψωροεκατομμύρια της φοροδιαφυγής, μπροστά στα εγκλήματα της… τρομοκρατίας, τότε η απάντηση συμπίπτει με το ερώτημα: πόση σημασία, και άραγε πόση σχέση; Έλα ντε…
θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
