Τα κόκκινα δάνεια ανέρχονται σε 360 δισ. ευρώ, ρευστότητα υπολογίζεται για 4 μήνες, bailout σωτηρία επιβάλλουν τα τρομακτικά για τις αγορές μεγέθη
Η τιμωρητική στάση των δανειστών απέναντι στην Ελλάδα δεν βρίσκει εφαρμογή στην περίπτωση της τραπεζικής κρίσης της Ιταλίας και τα πολιτικά προβλήματα που ανέδειξε το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος στη γειτονική χώρα.
Τα κόκκινα δάνεια των ιταλικών τραπεζών, παρά τα μέτρα που έχουν ληφθεί τον τελευταίο ένα και πλέον χρόνο, δεν φαίνεται να μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο. Τα μεγέθη είναι πολύ μεγάλα, συγκριτικά με τα μεγέθη που έπρεπε να αντιμετωπιστούν στην Ελλάδα. Τα δηλωμένα κόκκινα δάνεια των ιταλικών τραπεζών ανέρχονται σε 360 δισ. ευρώ, μεγαλύτερα από το σύνολο του ελληνικού χρέους και αυτά επηρεάζουν το δημόσιο χρέος της Ιταλίας που είναι 2,2 τρισ. ευρώ. Με τους φόβους που προκαλούν αυτά τα τεράστια μεγέθη στις αγορές και κάτω από την καθημερινή πίεση της πραγματικότητας φαίνεται ότι χαμηλώνουν οι τόνοι και περιορίζονται οι «λεονταρισμοί» της γερμανοκρατούμενης ΕΕ προς την Ιταλία.
Η μεγαλύτερη τράπεζα, η Unicredit, και η τρίτη σε μέγεθος Monte dei Paschi di Shiena αποτελούν την εμπροσθοφυλακή των προβληματικών ιταλικών τραπεζών. Η οικονομική τους πραγματικότητα περιγράφεται χωρίς αυταπάτες από τη Monte dei Paschi. Την περασμένη Κυριακή ανακοίνωσε ότι έχει ρευστότητα 11 δισ. ευρώ η οποία αρκούσε να καλύψει τις ανάγκες της για 11 μήνες. Την Τρίτη ανακοίνωσε ότι τα 10,6 δισ. που της έμειναν καλύπτουν τις ανάγκες σε ρευστότητα (αναλήψεις) μόλις για 4 μήνες. Η σκέψη που γίνεται αυτόματα είναι απλή. Στις επόμενες μέρες τα εναπομείνοντα ποσά θα επαρκούν για όλο και μικρότερο χρονικό διάστημα…
Οι άμεσες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των ιταλικών τραπεζών ανέρχονται σε πάνω από 50 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό δεν αφορά την πλήρη επίλυση του προβλήματος των κόκκινων ιταλικών δανείων αλλά την έναρξη της διαδικασίας. Τα γεγονότα εξελίσσονται ήδη με μεγάλη ταχύτητα για να προλάβουν οι αρχές τις πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Ήδη αυτή την εβδομάδα το ιταλικό Κοινοβούλιο ενέκρινε το αίτημα της κυβέρνησης να δανειστεί μέχρι και 20 δισ. και να τα διαθέσει για τη σωτηρία τραπεζών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Υπό αυτές τις συνθήκες αναλυτές συμπεραίνουν ότι σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η Monte dei Paschi, η σωτηρία θα επέλθει με τη μέθοδο bailout (εξωγενής, σωτηρία με παρέμβαση του Δημόσιου) και όχι με την αποφασισμένη από τη σχετική οδηγία της ΕΕ μέθοδο του bailin (με ίδια μέσα, πληρώνουν κατά σειρά οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι καταθέτες) που εφαρμόστηκε το 2013 στην Κύπρο. Οι εξελίξεις φαίνεται να δρομολογούνται χωρίς να ακούγεται η γνωστή θέση της Γερμανίας που έχει επιμείνει στο bailin και έφερνε αντιρρήσεις μέχρι τώρα για την εφαρμογή του bailout στην Ιταλία.
Όπως λέει η λαϊκή παροιμία «ο φόβος φυλάει τα έρημα». Έτσι οι υποστηρικτές του υποχρεωτικού bailin στην παρούσα περίοδο φαίνεται να σιωπούν φοβούμενοι τη χιονοστιβάδα που μπορεί να ξεκινήσει στις αγορές από μια τέτοια ενέργεια.
Συνεπώς, για να φτάσουμε και στα δικά μας θέματα, η περίπτωση της μνημονιακής Ελλάδας αποτελεί έναν εύκολο «σάκο του μποξ» για να εξαντλούν την αυστηρότητα των πολιτικών τους οι γνωστοί θεσμοί. Μετά από 6 χρόνια μνημονίων, αφού έχει εξαλειφθεί πλέον ο κίνδυνος να μεταφερθεί η ελληνική κρίση στις ευρωπαϊκές τράπεζες και τις οικονομίες της ΕΕ, μπορούν εκ του ασφαλούς να δίνουν εντολές στην Ελλάδα, να αποφασίζουν μέτρα σε βάρος της και γενικώς να της συμπεριφέρονται ως «πειραματόζωο» ελέγχοντας αντιδράσεις
Η περίπτωση της Ιταλίας και ο κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης σε ολόκληρη την ευρωζώνη δείχνει ότι οι λεονταρισμοί των θεσμών της ΕΕ έχουν όρια. Πάνε μέχρι εκεί «που τους παίρνει» και λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους το θέμα «αγορές». Δυστυχώς αυτό είναι ένα άχρηστο πλέον συμπέρασμα για το ελληνικό πολιτικό σύστημα αφού με τη στάση του φρόντισε αυτά τα 6 χρόνια να μην έχουμε ως χώρα κανένα «όπλο» για να μπορούμε να έχουμε περιθώρια κινήσεων.
Π.Δ.
