Του Μάρκου Δεληγιάννη. Σκέψεις μύριες πέρασαν απ’ του μυαλού μου την οθόνη, τούτες τις νύχτες του Γενάρη, καθώς φαιές πατούσες οργώνανε ανενόχλητα τους δρόμους της έρημης πόλης.
Αναρωτιέμαι: Άραγε προσπαθούν να μας πείσουν πως η ύπαρξή μας όλη, είναι μια ψευδαίσθηση, μια ασίγαστη πάλη με τα σκοτάδια του φόβου και του τρόμου; Ίσως. Σκέφτομαι: Κι εγώ, κι εσύ, έχουμε δικαίωμα να παίξουμε με του ήλιου τις ακτίνες, πριν της γης το στριφογύρισμα σταματήσει. Όταν, έτσι νιώσεις, κανείς δεν θα μπορέσει την προβιά του σκλάβου να σου φορέσει. Οι φοβέρες, άσφαιρες ντουφεκιές, θα γλιστράνε πάνω στην πανοπλία της ηρεμίας, του λεύτερου ανθρώπου. Ή μήπως πάλι θέλουν να μας πείσουν πως μπορούμε να ζούμε μέσα σε τάφο θαμμένοι-ζωντανοί;
Βραχνές φωνές, γκρίζοι κήρυκες, πλημμυρίζουν τις πλατείες της ανοχύρωτης πόλης, διαλαλώντας τη νομιμοποίηση του φόνου, την ασημαντότητα της ανθρώπινης ζωής. Περιπολίες του θανάτου σκορπάνε ανενδοίαστα φρίκη στις καθημαγμένες γειτονιές. Ένας άνθρωπος νέος που ’χε δέρμα σκούρο -έγκλημα ασυγχώρητο- ξημέρωμα Πέμπτης, ποδηλατούσε, στο μεροκάματο έγκαιρα να φτάσει. Το δρόμο του, μια φαλτσέτα, ανέκοψε. Την έμπηξαν στο στήθος του δυο φαντάσματα του παρελθόντος, μούμιες που δραπέτευσαν από των ναζί τις συλλογές. Έτσι απλά, χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, ένας ακόμη άνθρωπος ανυπεράσπιστος, θυσιάστηκε στον κολασμένο βωμό του πιο αποτρόπαιου θεού, στο βωμό του ρατσισμού.
Κι η σύγκλητος; Ο ύπατος; Οι πραίτορες; Τι άραγε προσμένουν; Ίσως, των βαρβάρων τον ερχομό. Ή της Ρώμης τα κελεύσματα: Η εκποίηση των πάντων. Όσο για τ’ άλλα… «Αν θέλεις να χαρείς τη λεφτεριά, νωρίς γίνε προδότης, γίνε! Τιμή, ντροπή δεν είναι. Θα ’ναι μαζί σου οι νόμοι κι η πληρωμένη γνώμη!».
Ο πραίτορας ο «συμπαθής» -των καναλιών- με την παγωμένη φωνή, ευθύνη τρανή έχει, τις ζωές ημών των πολιτών να προστατεύει, τούτες τις κρίσιμες στιγμές, είναι απασχολημένος με επιχειρήσεις εκκαθαριστικές: Τα μισογκρεμισμένα κτίρια ν’ ανακαταλάβει. Να εκδιώξει απ’ τα ερείπια, αυτούς που είχαν τη σφαλερή ιδέα, απ’ τη φθορά του χρόνου και της εγκατάλειψης, το σαράκι, να τα προστατεύσουν. Αν είναι δυνατόν! Μα αυτοί είναι αντιεξουσιαστές, αριστεροί. Αυτοί θέλουν το ρεύμα του ποταμού ν’ αναστρέψουν. Μαθήματα Ελληνικών σε μετανάστες; Μαθήματα μουσικής; Θεατρικές ομάδες; Προβολές ταινιών; Όχι, γενναίοι ραβδούχοι! Ιδού εμπρός σας στέκει άνομο τείχος. Πίσω του κρύβεται η αγάπη για ζωή, για ανθρωπιά. Το δικό μας έμβλημα: Η σιγή, το τέλος της ελπίδας. Ο νόμος, επιτέλους, παντού θα εισχωρήσει. Κι όμως, τα κακοποιημένα κορμιά τόσων σκουρόχρωμων, μάταια, αναζητούν την απονομιμοποίηση της βίας, του φόνου. Η επιχείρηση στέφθηκε από επιτυχία. Ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης επιδεικνύεται υπερηφάνως. Τώρα τι πειράζει, αν γυναίκες άρρωστες διαπομπεύονται κι ύστερα φυλακίζονται! Ή αν νεαροί συλλαμβάνονται λίγο πριν λάβει χώρα διαδήλωση με μόνο στοιχείο την εμφάνιση! Ένα ερώτημα δειλά σηκώνει το κεφάλι: Κάποιος απ’ τους βαρύγδουπους τηλε-αστέρες έθεσε ποτέ το ερώτημα στους παρελαύνοντας συγκλητικούς απ’ τα τηλεπαράθυρα, αν καταδικάζουν τις πράξεις βίας κατά των μεταναστών; Η κατάσταση είναι περισσότερη από κρίσιμη, εγκυμονεί κινδύνους. Ο σύγχρονος, ο μοντέρνος, ο μεταμφιεσμένος ολοκληρωτισμός, προελαύνει. Οι επιθέσεις ενάντια στη δημοκρατία, στο σύνταγμα, διαδέχονται η μια την άλλη. Ο πραίτορας, συνεπικουρούμενος από εκλαμπρότατους δημοσιογράφους, επιχείρησε τη διαπόμπευση του Μοντεσκιέ! Το κουρέλιασμα της περίφημης διάκρισης των εξουσιών! Αρκετά. Καιρός «των αλλαγών, των μεταρρυθμίσεων». Η τρόικα του εσωτερικού, κάνει ακόμα ένα βήμα θαρραλέο. Εκτός απ’ την ήρεμη φωνή του πραίτορα κι άλλες καινοτόμες φωνές ακούστηκαν: Εμπιστοσύνη, λένε, δείχνουμε όχι στους υπηρέτες της Θέμιδος, αλλά στα σύμβολα της βίας και της ισοπέδωσης. Μόνο έτσι η σιγή του θανάτου θα επικρατήσει. Μόνον έτσι θ’ ακούγεται η γλώσσα των ραβδούχων, η γλώσσα των αναμορφωτών του πολιτικού μας βίου. Έτσι θα εξοντωθεί η ριζοσπαστική αριστερά, «η μήτρα της τρομοκρατίας».
Αλήθεια! Αντιλαμβάνονται, αυτοί που με τόση σπουδή τα έδρανά τους υπερασπίζονται, πως έχει, ήδη, κουρελιαστεί ο κοινωνικός ιστός, πως η δυσφήμιση της Αριστεράς οδηγεί το δημοκρατικό πολίτευμα σε αφόρητη ένδεια; Ο πανικός, αξιότιμοι άρχοντες, είναι σύμβουλος κακός. Η αλαζονεία σπρώχνει τους πραίτορες στο επικίνδυνο μονοπάτι της βίας, του τρόμου, της οικονομικής τρομοκρατίας.
Μπροστά στο φόβο και την τρομοκρατία κάθε μορφής, δεν φτάνει μόνο η άρνηση, ούτε και η απλή καταγγελία. Πρέπει, φίλοι μου, με μάτι καθαρό ν’ αναλύσουμε την κατάσταση, να σταθμίσουμε τις συνέπειες, να επεξεργαστούμε μεθόδους ανατροπής αυτών των υπό διαμόρφωση σχέσεων. Ας μην επιτρέψουμε το θάνατο της ελπίδας. Ας ενώσουμε το θυμό μας κι η φωνή μας στεντόρεια ν’ ακουστεί, τα αδιάφορα αυτιά να συγκινήσει.
