Του Δημήτρη Υφαντή. Τι είναι, τελικά, χειρότερο; Η ίδια η κρίση ή οι πολιτικές που εξαπολύονται στο όνομα της «σωτηρίας» μας;
Οι πολιτικές της καταστροφής ή τα διχαστικά κηρύγματα του κοινωνικού αυτοματισμού; Οι «τυραννικές συντεχνίες», οι «κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι» και οι συνδικαλιστές και βεβαίως μονίμως οι μετανάστες συνθέτουν τον κοινότοπο κατάλογο των αποδιοπομπαίων. Στο έδαφος της ερήμωσης και της διάλυσης καλλιεργούνται οι πιο δηλητηριώδεις «καρποί». Πλέον η ανασφάλεια κι η εγκληματικότητα ανακυκλώνονται ως λίπασμα της δοκιμασμένης «μηχανής» του κοινωνικού κανιβαλισμού.
Αλλά εδώ που φτάσαμε, οι πολυφορεμένες ιδεολογικές παρωπίδες μιας Αριστεράς αποστασιοποιημένης στην αφ’ υψηλού κοινωνική κριτική, δεν βοηθούν καθόλου, φέρνουν τα αντίστροφα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Έχει οξυνθεί επικίνδυνα η εγκληματικότητα; Συνιστά, αυτή καθαυτή απειλή για τους πολίτες; Είναι το κέντρο της πόλης κατά περιοχές οριακά αβίωτο, με θύλακες-γκέτο, όπου η εξαθλίωση και η βία παραλύουν την κοινωνική και οικονομική ζωή; Αναμφισβήτητα είναι έτσι τα πράγματα.
Ακούσαμε τον Γ. Καρατζαφέρη να καλεί τους πολίτες να αμύνονται πυροβολώντας «νομίμως», ενώ όπως αποκαλύπτεται τώρα, εδώ και καιρό, με τον εύηχο τίτλο της «Πολιτοφυλακής», στήνονται παραστρατιωτικές ομάδες μέσα στις γειτονιές εν ονόματι της ασφάλειας. Πώς μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως είναι προφανής ο βιασμός που λαμβάνει χώρα;
Η διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών, το ξήλωμα της ταυτότητας, η καταπάτηση της αξιοπρέπειας, η αποσάθρωση κάθε συλλογικής έκφρασης, όλα αυτά διαστρέφονται σε πολύ επικίνδυνους δρόμους, ζοφερούς. Με τη ροπή του αυθόρμητου προβάλλεται ως λύση η βαρβαρότητα του λιντσαρίσματος, καλυμμένη ιδεολογικά με την εθνικιστική μισαλλοδοξία, που καταλήγει στην τυφλή ρατσιστική βία. Όμως, τα υλικά που χτίζουν τον επιδιωκόμενο κοινωνικό εκφασισμό δεν είναι άλλα από τα ερείπια της κοινωνικής κατεδάφισης και της εθνικής ισοπέδωσης.
Και βέβαια, δεν στέκει καθόλου εδώ ως απάντηση η καταφυγή στην πεπατημένη των… θεσμών. Ο κάθε απλός άνθρωπος αναγνωρίζει τις αστυνομικές δυνάμεις, όχι ως φορέα προστασίας της ασφάλειάς του, αλλά ως εχθρική δύναμη κατοχής και όλο και περισσότερο ως οργανικό τμήμα του αμαρτωλού τριγώνου, που έχει ανατινάξει το κέντρο της πρωτεύουσας: Αστυνομία – μαφία – συμμορία…
Το λαϊκό ξέσπασμα των πλατειών, πέρυσι, άλλαξε πραγματικά το κοινωνικό κλίμα. Τότε το κέντρο της Αθήνας είχε νεκρώσει από τα πογκρόμ των φασιστών ενάντια στους μετανάστες. Η ενεργοποίηση των πολιτών απέναντι στις καταστροφικές πολιτικές του Μνημονίου έφερε την πνοή της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της χειραφέτησης. Αυτός είναι ο δρόμος και ήδη παίρνει σάρκα και οστά στις πρωτοβουλίες που ζωντανεύουν τις γειτονιές με επιτροπές αντίστασης, αλληλοβοήθειας, ανταλλακτικού εμπορίου, λαϊκές γιορτές και συλλογικές κουζίνες. Η κοινωνία μπορεί να απαντήσει και έχει δώσει ήδη δείγματα γραφής.
Όμως η απαίτηση είναι επείγουσα, γιατί οι τοξίνες του εκφασισμού κυλούν υποδόρια και εθιστικά. Το καμπανάκι του κινδύνου χτυπάει ήδη και δεν συγχωρούνται όσοι από κανάλια και μικρόφωνα το ακούσουν μόνο στην ένταση του… 3% ή κάπου εκεί, στα άκρα δεξιά του πολιτικού χάρτη, το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Αλλά εδώ που φτάσαμε, οι πολυφορεμένες ιδεολογικές παρωπίδες μιας Αριστεράς αποστασιοποιημένης στην αφ’ υψηλού κοινωνική κριτική, δεν βοηθούν καθόλου, φέρνουν τα αντίστροφα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Έχει οξυνθεί επικίνδυνα η εγκληματικότητα; Συνιστά, αυτή καθαυτή απειλή για τους πολίτες; Είναι το κέντρο της πόλης κατά περιοχές οριακά αβίωτο, με θύλακες-γκέτο, όπου η εξαθλίωση και η βία παραλύουν την κοινωνική και οικονομική ζωή; Αναμφισβήτητα είναι έτσι τα πράγματα.
Ακούσαμε τον Γ. Καρατζαφέρη να καλεί τους πολίτες να αμύνονται πυροβολώντας «νομίμως», ενώ όπως αποκαλύπτεται τώρα, εδώ και καιρό, με τον εύηχο τίτλο της «Πολιτοφυλακής», στήνονται παραστρατιωτικές ομάδες μέσα στις γειτονιές εν ονόματι της ασφάλειας. Πώς μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως είναι προφανής ο βιασμός που λαμβάνει χώρα;
Η διάρρηξη των κοινωνικών δεσμών, το ξήλωμα της ταυτότητας, η καταπάτηση της αξιοπρέπειας, η αποσάθρωση κάθε συλλογικής έκφρασης, όλα αυτά διαστρέφονται σε πολύ επικίνδυνους δρόμους, ζοφερούς. Με τη ροπή του αυθόρμητου προβάλλεται ως λύση η βαρβαρότητα του λιντσαρίσματος, καλυμμένη ιδεολογικά με την εθνικιστική μισαλλοδοξία, που καταλήγει στην τυφλή ρατσιστική βία. Όμως, τα υλικά που χτίζουν τον επιδιωκόμενο κοινωνικό εκφασισμό δεν είναι άλλα από τα ερείπια της κοινωνικής κατεδάφισης και της εθνικής ισοπέδωσης.
Και βέβαια, δεν στέκει καθόλου εδώ ως απάντηση η καταφυγή στην πεπατημένη των… θεσμών. Ο κάθε απλός άνθρωπος αναγνωρίζει τις αστυνομικές δυνάμεις, όχι ως φορέα προστασίας της ασφάλειάς του, αλλά ως εχθρική δύναμη κατοχής και όλο και περισσότερο ως οργανικό τμήμα του αμαρτωλού τριγώνου, που έχει ανατινάξει το κέντρο της πρωτεύουσας: Αστυνομία – μαφία – συμμορία…
Το λαϊκό ξέσπασμα των πλατειών, πέρυσι, άλλαξε πραγματικά το κοινωνικό κλίμα. Τότε το κέντρο της Αθήνας είχε νεκρώσει από τα πογκρόμ των φασιστών ενάντια στους μετανάστες. Η ενεργοποίηση των πολιτών απέναντι στις καταστροφικές πολιτικές του Μνημονίου έφερε την πνοή της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της χειραφέτησης. Αυτός είναι ο δρόμος και ήδη παίρνει σάρκα και οστά στις πρωτοβουλίες που ζωντανεύουν τις γειτονιές με επιτροπές αντίστασης, αλληλοβοήθειας, ανταλλακτικού εμπορίου, λαϊκές γιορτές και συλλογικές κουζίνες. Η κοινωνία μπορεί να απαντήσει και έχει δώσει ήδη δείγματα γραφής.
Όμως η απαίτηση είναι επείγουσα, γιατί οι τοξίνες του εκφασισμού κυλούν υποδόρια και εθιστικά. Το καμπανάκι του κινδύνου χτυπάει ήδη και δεν συγχωρούνται όσοι από κανάλια και μικρόφωνα το ακούσουν μόνο στην ένταση του… 3% ή κάπου εκεί, στα άκρα δεξιά του πολιτικού χάρτη, το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Σχόλια
