Τούτου του πραματέλ’ κάνει ούλ’ τη δλια

Φούριες πολλές τέτοιες μέρες, λίγο πριν τη Λαμπρή, στο σπίτι μας στη Μυτιλήνη.
Σ’ όλη την προσφυγο-γειτονιά μας, δηλαδή.
Γενική καθαριότητα στο σπίτι και στις αυλές, ν’ αεριστούν τα σκεπάσματα, να ξεκαπμλαντιστούν τα παπλώματα, να ασβεστωθούν τα πεζοδρόμια, ακόμα και να φτιαχτούν οι λαμπριάτικες κούνιες.
Ένας όμορφος χαμός κι’ ένα πανηγύρι για μας τα παιδιά.
Εκεί όμως που δινόταν ένα πραγματικό ρεσιτάλ, ήταν η κουζίνα, με αδιαμφισβήτητο μαέστρο τη μάννα μου, την κυρία Αφρούλα.
Προετοιμασίες ολονύχτιες.
Για τα Λαμπροκούλουρα, τα τσουρέκια, τα λαμπριάτικα κουλουράκια, τα λαζαρέλια και βάλε…
Το τραπέζι, πεδίο μάχης
Αλεύρι καλό από του Καλαμάρη, μαχλέπια, μαστίχες, λάδι δέκατα από το κτήμα, ούζο άλφα απ’ του Ματθαίου κι’ άλλα πολλά και η μασίνα στο φουλ.
Κι’ εκεί στην ακρούλα, ένα μικρό λαδόχαρτο διπλωμένο, μ’ ένα περίεργο κάτι τις μέσα.
– Μαμά, τι είναι αυτό του χαρτέλ’;
– Χωρίς αυτό, κλούρα δεν έχει. Τούτου κάνει ούλ’ τη δλια.
– Τι είναι;
– Μαγιά. Τούτο φουσκών’ τη ζύμη.
Ζύμωμα, η ζύμη σε πήλινα, σκέπασμα με πετσέτες, τρία σταυρώματα και αναμονή ν’ ανέβει το ζυμάρι.
– Να ωριμάσουν οι συνθήκες, όπως έλεγε ο κυρ-δάσκαλος, ο κομμουνιστής από απέναντι.
Και ’μείς τα παιδιά, αμίλητα και εκστασιασμένα, απλά παρακολουθούσαμε.
Όλα τούτα μου ήρθαν στο μυαλό, όχι μόνο γιατί πλησιάζει το Πάσχα, αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας και ας σας φαίνεται παράξενος τούτος ο συσχετισμός.
Ένας χαμός από γεγονότα και εξελίξεις καθημερινά, μια κατάσταση χειρότερη από την κουζίνα μας παραμονές της Λαμπρής.
Ένας καταιγισμός της ψυχής και του νου, ένα πλάκωμα που δεν σ’ αφήνει ν’ ανασάνεις, να σκεφτείς, να βάλεις σε μια σειρά τη μίζερη καθημερινότητά σου, να ξαποστάσεις λίγο και ν’ αναθαρρέψεις μια στάλα, βρε αδερφέ.
Πας να πάρεις τη σύνταξή σου και τη βλέπεις ξανά πετσοκομμένη και σε πληροφορούν πως με την «προσωπική διαφορά» θα ξαναμικρύνει πάλι.
Κι’ όταν θυμάσαι τα λόγια του «κομμουνιστή» Κατρούγκαλου, νοιώθεις ηλίθιο ανθρωπάκι: «Φροντίζουμε κανείς να μην πάρει λιγότερα από τις δίκαιες περικοπές».
Πας να συνέλθεις και τσουπ σου ’ρχεται ένα «Σκοπιανό», γιατί οι Αμερικάνοι χρειάζονται τα Βαλκάνια στα σχέδιά τους κι’ εμείς έχουμε «τις ίδιες ηθικές αξίες» με τον Τράμπ.
Λες μπόρα είναι και θα περάσει, θα βγούμε και από τα μνημόνια σε λίγο, άντε να ηρεμήσουμε και πάλι τσουπ, να μια Novartis, πάρε ένα ακόμα σκάνδαλο να έχεις να πορεύεσαι, να πέφτεις και από τα σύννεφα, λες και ο καπιταλισμός τους έχει κάτι άλλο εκτός από σκάνδαλα.
Λες και το σκάνδαλο «περί ευθύνης υπουργών» εγώ το ψήφισα, εγώ το συντηρώ και το αξιοποιώ.
Καταλαγιάζω λίγο, γιατί ξέρω πως πάλι το «μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο», πάλι θα μπουν «μέσα» οι υπεύθυνοι όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, αν και νομίζω πως ένας Άκης είναι αρκετός.
Πάνω που ησύχασα, να τα Ίμια, να οι ΑΟΖ στη Κύπρο, να πάλι και οι «γκρίζες ζώνες».
Μας παίρνουν την πατρίδα οι Τούρκοι, λέω, και μέχρι να συνέλθω μας παίρνουν τον ΟΤΕ και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης οι «εταίρο» και τα συλλαλητήρια, δυστυχώς, μάς τέλειωσαν πια.
Αμήχανη και βουβή η κοινωνία, σαν κι’ εμάς που καθόμασταν παιδιά στον καναπέ και παρακολουθούσαμε τη μάννα μου να ζυμώνει.
Σαν τότε που περιμέναμε να «ωριμάσουν οι συνθήκες» για να φουσκώσει η ζύμη, κατά πως έλεγε ο κυρ-δάσκαλος, ο κομμουνιστής γείτονας, και περιμένοντας ωρίμασα εγώ και οι «συνθήκες» πάντα… ανώριμες.
Κάτι φταίει και η κοινωνία μένει ακίνητη και η «ζύμη» δε φουσκώνει.
Νομίζω πως λείπει η «μαγιά».
Αυτό το μικρό, καταλυτικό κάτι τις, που θα «φουσκώσει» την κοινωνία σαν τη ζύμη της μάνας μου.
Να βρούμε τη «μαγιά».
Μόνο να μην είναι μπαγιάτικη.
Να είναι δυνατή και φρέσκια.
Αυτή θα κάνει τη δουλειά.
Καλή, κατακόκκινη Λαμπρή να έχετε…

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!