Του Στέλιου Ελληνιάδη. Τώρα που σφίγγουν οι κώλοι, και είναι αναγκασμένες οι δημοσιογραφικές ενώσεις να φωνάξουν δυνατά, δεν υπάρχει κανένας μέσα στην κοινωνία για να τις ακούσει. Με διοικήσεις συμβιβασμένες και συνδικαλιστές που υπηρετούν το εργολαβικό σύστημα των ΜΜΕ, ποιος συνειδητοποιημένος πολίτης μπορεί να συγκινηθεί και να συμπαρασταθεί;
Η κοινωνία απαιτεί να μπούνε στη φυλακή οι πολιτικοί που πήρανε τα χοντρά φράγκα από το Χρηματιστήριο, από τη διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, από τη Siemens, από τα υποβρύχια, από τα μοναστήρια και από τις υπερτιμολογήσεις των ελαττωματικών δημοσίων έργων. Αλλά, βέβαια, οι πολιτικοί δεν θα βγάλουνε μόνοι τους τα μάτια τους κι έτσι κανένας δεν θα λογοδοτήσει. Γι’ αυτό η κοινωνία τους απαξιώνει, αφού ακόμα κι αυτοί που τους ψηφίζουν ξέρουν ότι είναι κλέφτες ή συνεργοί, ενεργοί ή παθητικοί.
Η κοινωνία ξέρει επίσης ότι σ’ αυτή τη μεγάλη ρεμούλα που οδήγησε τη χώρα στην πτώχευση και την ξεφτίλα, είναι εντυπωσιακή και η λίστα των εμπλεκομένων δημοσιογράφων που ωφελήθηκαν, που συναίνεσαν, που σιώπησαν, που βολεύτηκαν, που τα πήραν, που είναι βασιλικότεροι του βασιλέως στην υπεράσπιση των διεφθαρμένων καθεστώτων, των εξωνημένων πολιτικών και των κρατικοδίαιτων εργολάβων. Αλλά, βέβαια, ποτέ δεν δώσανε τα σωματεία τα ονόματα των μελών τους που δουλεύουν σε υπουργικά γραφεία, κάνουν τις δημόσιες σχέσεις βουλευτών, έχουν θέσεις αργομισθίας στην ΕΡΤ, σε δημοτικά ραδιόφωνα και δημόσιες επιχειρήσεις. Ούτε ξεσκέπασαν τους συναδέλφους τους που έπαιξαν τον πιο βρόμικο ρόλο στην εξαπάτηση εκατομμυρίων ανθρώπων με τα παραπλανητικά δημοσιεύματά τους για τις φούσκες στη μεγάλη κομπίνα του Χρηματιστηρίου.
Ούτε αποκάλυψαν πόσοι είχαν συμμετοχή με το αζημίωτο στη συγκάλυψη του πλιάτσικου των Ολυμπιακών Αγώνων. Και ποτέ δεν βγήκαν να αποδοκιμάσουν τους καλοπληρωμένους σταρ των πρωινάδικων και των δελτίων ειδήσεων που καθημερινά συκοφαντούν τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους και απαξιώνουν τους ευσυνείδητους πολίτες που ενδιαφέρονται για τους ελεύθερους χώρους, τις παραλίες, τα πάρκα και τα δάση. Ούτε διαμαρτυρήθηκαν εμπράκτως για τη συστηματική εξαφάνιση από την τηλεόραση κάθε είδησης, κάθε εικόνας από τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα. Ούτε νοιάστηκαν για τον απόλυτο αποκλεισμό από εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις όλων των μη αρεστών στους πολιτικούς και τους εργολάβους πολιτών, εργατών, διανοουμένων, καλλιτεχνών, γυναικών, νέων και μεταναστών που είτε αδικούνται κατάφωρα είτε εργάζονται και δημιουργούν σε ασφυκτικές συνθήκες.
Το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που προέρχεται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο δεν θα είχε γράψει τόσο πολύ αν η κοινωνία είχε άλλη γνώμη. Ένα σύνθημα που αναμφίβολα θα αδικούσε πολλούς δημοσιογράφους που ούτε αλήτες είναι ούτε ρουφιάνοι, αν η κοινωνία των πολιτών δεν μπορούσε να τους ξεχωρίσει και να τους τιμήσει για τη δική τους προσπάθεια μέσα σε ένα επαγγελματικό χώρο που η δημόσια εικόνα του έχει αμαυρωθεί εδώ και καιρό. Ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση, της δημοσιογραφίας χωρίς αιδώ, έχουν και δημοσιογράφοι της Αριστεράς που είτε ενσωματώθηκαν πλήρως είτε δεν απαιτούν επίμονα και ανυποχώρητα να βγουν στη φόρα τα άπλυτα των διαπλεκομένων συναδέλφων τους, αλλά και πολιτικών της Αριστεράς που φοβούνται μήπως η κριτική τους επιφέρει τον αποκλεισμό τους από τα τηλεπαράθυρα!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε ως εδώ. Να θέλουμε και να πρέπει να υπερασπιστούμε τους διωκόμενους δημοσιογράφους, για οικονομικούς ή/και πολιτικούς λόγους, χωρίς όμως, να θίγονται ούτε κατ’ ελάχιστον οι ρόλοι και τα συμφέροντα των διαπλεκομένων συναδέλφων τους που αποτελούν το σημαντικότερο επικοινωνιακό στήριγμα των τοκογλύφων, κλεφτών και εργολάβων, κομμάτων και πολιτικών που επιβάλανε στη χώρα ένα νέο καθεστώς κατοχής, από τα πιο εξευτελιστικά στην ιστορία μας.
Προσωπικά, ονειρεύομαι ότι η επόμενη κινητοποίηση του κλάδου θα στρέφεται και κατά των δημοσιογράφων στους οποίους αναφέρεται το προαναφερθέν σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»!
Η κοινωνία ξέρει επίσης ότι σ’ αυτή τη μεγάλη ρεμούλα που οδήγησε τη χώρα στην πτώχευση και την ξεφτίλα, είναι εντυπωσιακή και η λίστα των εμπλεκομένων δημοσιογράφων που ωφελήθηκαν, που συναίνεσαν, που σιώπησαν, που βολεύτηκαν, που τα πήραν, που είναι βασιλικότεροι του βασιλέως στην υπεράσπιση των διεφθαρμένων καθεστώτων, των εξωνημένων πολιτικών και των κρατικοδίαιτων εργολάβων. Αλλά, βέβαια, ποτέ δεν δώσανε τα σωματεία τα ονόματα των μελών τους που δουλεύουν σε υπουργικά γραφεία, κάνουν τις δημόσιες σχέσεις βουλευτών, έχουν θέσεις αργομισθίας στην ΕΡΤ, σε δημοτικά ραδιόφωνα και δημόσιες επιχειρήσεις. Ούτε ξεσκέπασαν τους συναδέλφους τους που έπαιξαν τον πιο βρόμικο ρόλο στην εξαπάτηση εκατομμυρίων ανθρώπων με τα παραπλανητικά δημοσιεύματά τους για τις φούσκες στη μεγάλη κομπίνα του Χρηματιστηρίου.
Ούτε αποκάλυψαν πόσοι είχαν συμμετοχή με το αζημίωτο στη συγκάλυψη του πλιάτσικου των Ολυμπιακών Αγώνων. Και ποτέ δεν βγήκαν να αποδοκιμάσουν τους καλοπληρωμένους σταρ των πρωινάδικων και των δελτίων ειδήσεων που καθημερινά συκοφαντούν τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους και απαξιώνουν τους ευσυνείδητους πολίτες που ενδιαφέρονται για τους ελεύθερους χώρους, τις παραλίες, τα πάρκα και τα δάση. Ούτε διαμαρτυρήθηκαν εμπράκτως για τη συστηματική εξαφάνιση από την τηλεόραση κάθε είδησης, κάθε εικόνας από τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα. Ούτε νοιάστηκαν για τον απόλυτο αποκλεισμό από εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις όλων των μη αρεστών στους πολιτικούς και τους εργολάβους πολιτών, εργατών, διανοουμένων, καλλιτεχνών, γυναικών, νέων και μεταναστών που είτε αδικούνται κατάφωρα είτε εργάζονται και δημιουργούν σε ασφυκτικές συνθήκες.
Το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που προέρχεται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο δεν θα είχε γράψει τόσο πολύ αν η κοινωνία είχε άλλη γνώμη. Ένα σύνθημα που αναμφίβολα θα αδικούσε πολλούς δημοσιογράφους που ούτε αλήτες είναι ούτε ρουφιάνοι, αν η κοινωνία των πολιτών δεν μπορούσε να τους ξεχωρίσει και να τους τιμήσει για τη δική τους προσπάθεια μέσα σε ένα επαγγελματικό χώρο που η δημόσια εικόνα του έχει αμαυρωθεί εδώ και καιρό. Ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση, της δημοσιογραφίας χωρίς αιδώ, έχουν και δημοσιογράφοι της Αριστεράς που είτε ενσωματώθηκαν πλήρως είτε δεν απαιτούν επίμονα και ανυποχώρητα να βγουν στη φόρα τα άπλυτα των διαπλεκομένων συναδέλφων τους, αλλά και πολιτικών της Αριστεράς που φοβούνται μήπως η κριτική τους επιφέρει τον αποκλεισμό τους από τα τηλεπαράθυρα!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε ως εδώ. Να θέλουμε και να πρέπει να υπερασπιστούμε τους διωκόμενους δημοσιογράφους, για οικονομικούς ή/και πολιτικούς λόγους, χωρίς όμως, να θίγονται ούτε κατ’ ελάχιστον οι ρόλοι και τα συμφέροντα των διαπλεκομένων συναδέλφων τους που αποτελούν το σημαντικότερο επικοινωνιακό στήριγμα των τοκογλύφων, κλεφτών και εργολάβων, κομμάτων και πολιτικών που επιβάλανε στη χώρα ένα νέο καθεστώς κατοχής, από τα πιο εξευτελιστικά στην ιστορία μας.
Προσωπικά, ονειρεύομαι ότι η επόμενη κινητοποίηση του κλάδου θα στρέφεται και κατά των δημοσιογράφων στους οποίους αναφέρεται το προαναφερθέν σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»!
Σχόλια
