Σε πρώτο πρόσωπο: «Τοπίο ομίχλης» στην Ελευθεροτυπία

Μια βιωματική παρουσίαση από ένα απλό εργαζόμενο του πιεστηρίου της Χ.Κ.Τεγόπουλος

Καλοκαίρι 2011, ενώ επικρατεί μια καθημερινή κατάσταση απολύσεων, περικοπών μισθών, εκ περιτροπής εργασίας, καταστρατήγησης των ΣΣΕ και καταπάτησης κάθε εργασιακού δικαιώματος στο χώρο των ΜΜΕ, εμφανίστηκε στην επιχείρηση η ανακοίνωση που μας πληροφόρησε ότι δεν θα πληρωθούμε. Περιμέναμε ένα δάνειο που εξαρτιόταν από το σχέδιο εξυγίανσης της επιχείρησης. Αυτό προέβλεπε μείωση του λειτουργικού κόστους 50%. Μόνο που ταύτιζε το λειτουργικό κόστος με το εργατικό.
Δουλεύαμε απλήρωτοι χωρίς απεργίες μήπως και δεν υπογραφεί το δάνειο, που δεν θα εξοφλούσε δεδουλευμένα, αλλά θα αποζημίωνε όσους δεν άντεχαν και έφευγαν συναινετικά. Δείχναμε αδράνεια και αναβλητικότητα στις αποφάσεις μας. Φοβισμένοι και διασπασμένοι, χαρίζαμε χρόνο και δανείζαμε άτοκα την εταιρία με την απλήρωτη εργασία μας. Μία εταιρία που διαβεβαίωνε το Χρηματιστήριο ότι πληρώνει κανονικά όλες τις οφειλές της πλην αυτών των εργαζομένων, που στην Επιτροπή Συμφιλίωσης δήλωσε πως το ρεύμα είναι πολυτιμότερο από τους εργαζόμενους. Όλοι μιλούσαν για την οικονομική κρίση, αλλά κανείς δεν αναφερόταν στην κακοδιαχείριση (εκτός του Ψαρά, που χαρακτηρίστηκε «εχθρός» παρ’ όλο που αναφέρθηκε σε στοιχεία των ισολογισμών της επιχείρησης).
Τα Χριστούγεννα του 2011 η εταιρία αιτείται την υπαγωγή της στο άρθρο 99 που απορρίπτεται ως «ουσιαστικώς αβάσιμη». Η δικαστική διαδικασία φωτίζει την πλευρά της κακοδιαχείρισης στην αντιμνημονιακή «Ε» που εφαρμόζει στο προσωπικό της το σκληρότερο μνημόνιο στα χρονικά του Τύπου. Μοναδικοί πιστωτές της με ληξιπρόθεσμες οφειλές είναι οι εργαζόμενοι για τους οποίους ειπώθηκε «δεν έχει νόημα η προσφυγή στο άρθρο 99 αν εξαιρεθούν οι απαιτήσεις τους». Οι προτάσεις της εργοδότριας διαψεύδονται μόνες τους και οι όροι πραγμάτωσής τους είναι απαξιωτικοί. Έπρεπε να παραιτηθούμε από ό,τι μέχρι σήμερα παλεύουμε και να συναινούσαμε στο άρθρο 99. Οι περισσότεροι είμαστε σε επίσχεση εργασίας και έχουν βγει τα πρώτα δύο απεργιακά φύλλα (Οι Εργαζόμενοι) που η επιχείρηση θεώρησε εχθρικά. Προσπάθησε να τα σταματήσει με εξώδικο στο πρακτορείο ΑΡΓΟΣ και με ασφαλιστικά μέτρα, αλλά απέτυχε. Δεν έγινε κατάληψη των κλειστών γραφείων της επιχείρησης, ούτε χρησιμοποιήθηκε ο εξοπλισμός της. Ο ήπιος αγώνας μας δεν συνδέθηκε με τους αγώνες άλλων εργαζομένων – ΔΟΛ, Alter Χαλυβουργία. Δεν βρεθήκαμε ομαδικά ούτε μια φορά μαζί τους, περιμέναμε τη μαγική αντίδραση «από κάτω» που θα φόβιζε τους «πάνω». Μετά ήρθαν τα «τύποις απεργιακά φύλλα», χωρίς να διακρίνονται «οι απεργοί» από τον αντίπαλο εργοδότη. Σε αυτό το κλίμα, δημιουργήθηκαν οι ομάδες. «Αυτοί», οι «άλλοι» και οι ουδέτεροι της θλίψης και της σιωπής.
Κάποιοι ήταν κατά της συλλογικής αντίστασης. Έχτιζαν την επιβίωσή τους – έστω και σε βάρος άλλων. Θεωρούσαν την απεργία σαν θεμιτό μέσο αλλά δεν έβρισκαν την κατάλληλη στιγμή που έπρεπε να χρησιμοποιηθεί, έλεγαν «όχι» στις απεργίες διότι «θα μπει λουκέτο στο μαγαζί, θα χάσει έσοδα η επιχείρηση αν κλείσει έστω και μια μέρα το πιεστήριο, η απεργία θα διακινδυνεύσει την υπογραφή του δανείου». Θεωρούν τα ένδικα μέσα που ασκούνται σαν πλιάτσικο της εταιρίας. Ήθελαν την εξαίρεση των εμπορικών εργασιών στις απεργίες ώστε να απεργούμε δουλεύοντας. Δήλωσαν τη μη συμμετοχή τους στα πρώτα απεργιακά φύλλα με τα ονόματά τους και η εταιρία έκανε χρήση των επιστολών τους στο δικαστήριο. Υποστήριξαν την επιχείρηση στο δικαστήριο για την υπαγωγή της στο 99 και αργότερα δεν χαιρέτισαν την απορριπτική απόφαση. Έλεγαν στα πρώτα δυο απεργιακά φύλλα, ότι το περιεχόμενο και η κανονικότητα της έκδοσης με πλήρη ειδησεογραφική ύλη θα δίνει το δικαίωμα στην εργοδότρια να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας οποιουδήποτε ασχοληθεί ενυπογράφως με αυτά. Αυτά όμως δεν τα φοβούνται στα «τύποις απεργιακά φύλλα», έχοντας την απεριόριστη ανοχή της εργοδότριας στη χρήση του τίτλου και του εξοπλισμού της εταιρίας. Πίστεψαν ότι θα ήταν «η κρίσιμη μάζα» του έμψυχου δυναμικού μιας νέας εταιρίας με τον τίτλο της «Ε», απαλλαγμένης όμως από τα χρέη των δεδουλευμένων, των αποζημιώσεων και των δανείων, που θα πουλιόταν σε κάποιον επενδυτή. Ταυτίζουν τους συντάκτες ενός νέου εγχειρήματος (δεν έχει εκδηλωθεί ακόμη) με εκείνους που ήθελαν τις κινητοποιήσεις για να κλείσει η «Ε». Βλέπουν άλλους συναδέλφους σαν «θεούς» και άλλους σαν «δαίμονες».
Ξεχνούν ότι οι «δαίμονες» θεωρούν προϋπόθεση την απεμπλοκή τους απ’ την «Ε» για να προχωρήσουν στο εγχείρημά τους (έκδοση μαχητικού φύλλου που θα προσελκύσει, ελπίζουν, τους παραδοσιακούς αναγνώστες της «Ε» και άλλους νέους που δεν θέλουν τα ενημερώνονται από τα μνημονιακά Μέσα του ΔΟΛ και της Πήγασος). Οι «δαίμονες» δεν συνηγόρησαν στα παραπάνω και με την εργοδότρια δεν έχουν παράλληλες πορείες.

Σχόλια