Συμβολή στους εορτασμούς,για τα 2 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ
Γράφει ο Σωκράτης Μαντζουράνης
Λίγο μετά τη διαγραφή μου από το ΚΚΕ, πήγα σε μια συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια.
Με πλησίασαν βλοσυροί 2-3 σύντροφοι:
–Φύγε, είσαι ανεπιθύμητος.
Έφυγα.
Μετά λίγους μήνες, έμαθα πως διαγράφηκαν κι αυτοί.
Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξε το πολιτικό σκηνικό, όμως τα χούγια της Αριστεράς, τα ίδια και χειρότερα.
Δυστυχώς…
Για την Αριστερά.
Ήμουν ένας από τους λίγους τότε, που βάλαμε πολύ πλάτη, για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Συχνά κόντρα στην εμπειρία, που μου σιγοψιθύριζε να προσέχω.
–Άντε μήπως και…, ανταπαντούσα κι έκανα το σταυρό μου…
Και όταν το «άσπρο έγινε κατάμαυρο» και το «αριστερό, καραδεξιό» και φώναζα πως «δεξιά αρμενίζουμε», να πάλι η «διαγραφή».
–Φύγε, είσαι ανεπιθύμητος. Είσαι ένας «Κούλης».
Έχασα ξανά, συντρόφους και φιλαράκια.
Η Αριστερά, έχασε την ευκαιρία να ανοίξει όμορφους σοσιαλιστικούς δρόμους.
Η κοινωνία έχασε το δικαίωμα να ελπίζει.
Και οι «διαγράφοντες», έχασαν τον «δρόμο» και τα αριστερά «προικιά» τους.
Αυτά που επικαλούνται και καμώνονται πως τα τιμούν.
Ζόρικες εξελίξεις.
Όμως δε νομίζω πως τούτα είναι τα χειρότερα.
Το χειρότερο για μένα, είναι πως τούτοι οι παλιοί σύντροφοι και φίλοι, σήμερα υπουργοί, βουλευτές, κυβερνητικοί παράγοντες και στελέχη, υπερασπίζονται με πάθος μια πολιτική, που μέχρι χθες την αντιπάλευαν.
Γιατί τούτη η μετάλλαξη;
Τούτο το γιατί, με ταλανίζει.
Και πιο πολύ, με τρομάζει η απάντησή του.
Τι κάνει έναν αριστερό, που έτρωγε χθες ξύλο από τα ΜΑΤ υπερασπιζόμενος τη δημόσια περιουσία, σήμερα να υπερασπίζεται μαζί με τα ΜΑΤ το ξεπούλημά της;
Πως αισθάνεται όταν ακούει τον Τσακαλώτο να λέει με περηφάνεια:
«πραγματοποιούμε το μεγαλύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που γίνεται παγκοσμίως»!!
Πως νοιώθει ένας αριστερός, όταν σηκώνει το χέρι του και ψηφίζει να κοπεί το ΕΚΑΣ στη μάνα του που παίρνει 300 ευρώ σύνταξη και όταν του το λες, να σου απαντά θυμωμένος:
–Δεν κόβουμε τη σύνταξη, ρε «Κούλη»….
Πως γίνεται αγωνιστές, αριστεροί που αντιπάλεψαν τη χούντα, να νοιώθουν άνετα με τον Καμμένο και τους χρυσαυγίτες στη Ρω,
να μη ντρέπονται όταν υπουργός της κυβέρνησής τους δηλώνει ξεδιάντροπα:
«Πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη;»
Καμιά ενόχληση, έστω «για τα μάτια», όταν ο αρχηγός, μετά το «προσκύνημα» στο Σκοπευτήριο και στην Αβάνα, δηλώνει στη Νίσυρο, σχεδόν ερωτευμένος με τον ακροδεξιό Καμμένο, αυτό το δεξιό «στήριγμα» της κυβέρνησης,, που την προηγούμενη δήλωνε:
«Αν μου πει ο Ιερώνυμος, ρίχνω την κυβέρνηση»;
Πόσο περήφανοι αισθάνεσθε, όταν ο αρχηγός δηλώνει πως δε θα ζητήσει από κανέναν την άδεια για να δώσει μια ελεημοσύνη στους εξαθλιωμένους και την ίδια στιγμή να διαβεβαιώνει τα αφεντικά πως δε θα το ξανακάνει χωρίς την άδειά τους;
Πόσο εθνικά περήφανοι νοιώθετε, όταν ο αριστερός υπουργός σας κλαψουρίζει:
«Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση δρα στο πνεύμα της συμφωνίας, αλλά σε κάποια θέματα πρέπει να έχει και μια διακριτική ευχέρεια να κυβερνήσει».
Συμφωνείτε με την καταψήφιση από τη χώρα μας, του ψηφίσματος του ΟΗΕ, για την πλήρη κατάργηση των πυρηνικών όπλων; Τι διάολο, είχε κι αυτό «κόστος», ήθελε ισοδύναμα;
Τελειωμό δεν έχουν τούτα τα ερωτηματικά, σύντροφοι και συνοψίζονται σ’ ένα:
Τι δουλειά έχετε σε τούτη την εφεδρεία του συστήματος;
Τι προσδοκάτε;
Ποια ψευδαίσθηση, σας αιχμαλωτίζει πιά;
–Για να μη ξανάρθει η δεξιά, θα μου πείτε.
Για πείτε μου λοιπόν.
Σαν αντιπολίτευση:
– Θα στηρίζατε τούτη την κυβέρνηση;
– Θα ψηφίζατε τούτους τους νόμους;
– Θα θεωρούσατε αριστερή τη σημερινή κυβέρνηση;
– Δε θα ζητούσατε να φύγει;
–Ναι, αλλά εμείς, είμαστε αριστεροί, θα μου ξαναπείτε.
Λυπάμαι ειλικρινά φίλοι μου, αλλά υπήρξατε αριστεροί.
Σήμερα, δυστυχώς καταλήξατε απλά υπουργοί, βουλευτές και στελέχη,
μιας δεξιάς πολιτικής, που κάποτε την αντιπαλεύαμε μαζί.
Κάνατε αντίπαλο τη διαδρομή σας και τον αντίπαλο, εταίρο σας.
Δεν είστε Αριστερά.
Και το ξέρετε.
