Επανεκλογή του Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος
Η νίκη του Brexit στο πρόσφατο δημοψήφισμα στη Βρετανία προκάλεσε τριγμούς και στο στρατόπεδο του Εργατικού Κόμματος. Η εσωτερική αντιπολίτευση στον ηγέτη του, τον Τζέρεμι Κόρμπιν, τον έθεσε υπό αμφισβήτηση, με τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών να τάσσονται εναντίον του (172 εναντίον και 40 υπέρ). Οι δύο νέοι διεκδικητές της ηγεσίας, Όουεν Σμιθ και Άντζελα Ιγκλ, σύντομα συμμάχησαν – με την Ιγκλ να αποχωρεί από την κούρσα υπέρ του Σμιθ.
Οι αντίπαλοι του Κόρμπιν στήριξαν την ψήφο μη-εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του στη «θολή», όπως υποστήριξαν, παρουσία του στην καμπάνια υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ. Η κατάσταση, μάλιστα, φαινόταν τόσο δύσκολη για τον ίδιο που αρχικά κάποιοι αναλυτές θεωρούσαν ότι θα έδινε μάχη ακόμη και για να βρει τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών για να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα (κάτι που δεν χρειάστηκε, αφού ήταν αυτομάτως υποψήφιος ως απερχόμενος ηγέτης των Εργατικών). Τελικώς ο Κόρμπιν επανεξελέγη με υψηλότερο ποσοστό (62% έναντι 60%) και μεγαλύτερο απόλυτο αριθμών ψήφων σε σχέση με την επικράτησή του ακριβώς ένα χρόνο πριν.
Δεύτερη μεγάλη ήττα για την ελίτ της Βρετανίας
Η νίκη του Κόρμπιν αποτελεί μια ακόμη ήττα για το βρετανικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Μετά τη «σφαλιάρα» του Brexit, πριν μόλις λίγους μήνες, άλλη μία κεντρική επιλογή τους –η εκδίωξη του Κόρμπιν– απορρίπτεται πανηγυρικά. Παρά την αντι-Κόρμπιν πλειοψηφία στην κοινοβουλευτική ομάδα, τη συνεργασία μεταξύ Σμιθ και Ιγκλ και την καμπάνια επιφανών στελεχών του κόμματος εναντίον του ηγέτη τους, η ήττα έγινε ακόμη μεγαλύτερη.
Φανερώνεται έτσι, για άλλη μια φορά, η αδυναμία των ελίτ στο νησί να ελέγξουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Η απομάκρυνση του Κόρμπιν θεωρούνταν από το κατεστημένο απαραίτητη ώστε να ευοδωθεί η απόπειρα «εξομάλυνσης της πολιτικής κατάστασης» και συμμαζέματος των προβλημάτων που ταλανίζουν, ιδίως μετά τη νίκη του Brexit, τα δύο παραδοσιακά μεγάλα κόμματα. Η αδυναμία καταδεικνύεται ακόμη κι από τη σύνθεση των υποστηρικτών του Κόρμπιν, που περιορίζονταν στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος, σε συνδικάτα και νέους, ενώ το αντίπαλο στρατόπεδο είχε την υποστήριξη όλων των συστημικών μηχανισμών.
Προσωρινή η χαρά για τον Κόρμπιν;
Όμως, παρά το δεύτερο εσωκομματικό του θρίαμβο, ο Κόρμπιν δεν έχει να επιδείξει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο σε βάθος χρόνου. Κάτι που τον κάνει να ακροβατεί μεταξύ των δηλώσεών του για κρατικοποίηση καίριων τομέων της οικονομίας (π.χ. των σιδηροδρόμων) και της επιλογής υποστήριξης του Bremain στο δημοψήφισμα. Η τελευταία άφησε ένα τμήμα μόνο της αριστεράς των Εργατικών, καθώς και μικρότερων αριστερών οργανώσεων, να παλεύουν για ένα «αριστερό Brexit».
Η κριτική που ασκήθηκε στον Κόρμπιν από τη δεξιά πτέρυγα των Εργατικών, για «διστακτική υποστήριξη του Bremain», συνηγορεί στην εκτίμηση ότι ο ίδιος δεν είχε ένα τέτοιο σχέδιο. Γιατί είναι αλήθεια ότι στην προεκλογική καμπάνια άφηνε να διαχέεται η εντύπωση ότι η «μετριοπαθής» στάση του ήταν περισσότερο αποτέλεσμα «σεβασμού» της παραδοσιακά φιλο-Ε.Ε. θέσης των Εργατικών και λιγότερο προσωπική του επιλογή.
Από την άλλη, όσοι ήλπιζαν στην αντίθετη στάση, επειδή ο Κόρμπιν στα νιάτα του είχε ταχθεί κατά της Ε.Ε., διαψεύστηκαν. Μπορεί για επικοινωνιακούς λόγους ο ίδιος να εμφανίστηκε ως μετριοπαθής, αλλά στην πραγματικότητα υποχώρησε πλήρως στο συγκεκριμένο ζήτημα. Κάνοντας έτσι όλο και πιο επιφανειακή την προοδευτική ρητορεία του, που αποσκοπεί στην επανασυσπείρωση των πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων γύρω από τους Εργατικούς, αλλά και στην ανάκτηση του «χαμένου εδάφους» στη Σκωτία, όπου το κόμμα του είδε τεράστιο μέρος των πάλαι ποτέ ψηφοφόρων του να επιλέγουν το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα.
Γιώργος Πατέλης
