Ένα βέβαιο συμπέρασμα για όσα πυκνά και ποικίλα βιώνουμε από την εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 μέχρι και σήμερα, θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι η διάψευση των απόλυτων εκτιμήσεων για τη φορά, την ταχύτητα και την τροχιά των εξελίξεων.
Αν αυτό ισχύει για τη «μεγάλη εικόνα» των πλανητικών οικονομικών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών, επιβεβαιώνεται ακόμη πιο ξεκάθαρα στο ελλαδικό «πείραμα» και στην περιπλοκή της κρίσης στην Ευρωζώνη.
Από τότε που η κυβέρνηση Καραμανλή διαβεβαίωνε ότι η χώρα ήταν απόλυτα προστατευμένη, όντας μέλος της Ευρωζώνης και πολύ λίγο… εκτεθειμένη στα τοξικά δάνεια, περάσαμε στην κατάρρευση και την τρόικα και από τότε λαμβάνονται πάντα τα «τελευταία», αλλά προβαλλόμενα ως αναγκαία μέτρα για να παραμείνουμε ασφαλείς εντός ευρώ. Και ομοίως η ίδια η ζώνη του ευρώ, πολλές φορές έλαβε «οριστικές» αποφάσεις που τη θωράκιζαν δήθεν απέναντι στους «κερδοσκόπους», τα οποία κατέληγαν κάθε φορά άσφαιρα πυρά μπροστά στις απροσδόκητες αναζωπυρώσεις μιας εμμένουσας κρίσης, που τώρα αποτυπώνεται στην καθήλωση ολόκληρης της Ε.Ε., σε μία βαθιά και αξεπέραστη ύφεση.
Από πού, λοιπόν, αντλείται σήμερα η εγκυρότητα των τελεσίδικων εκτιμήσεων, γύρω έστω κι από τη βραχυπρόθεσμη πορεία των εξελίξεων στην Ευρωζώνη, πολύ περισσότερο για τη μοίρα της Ελλάδας στη μέγγενη του αέναου Μνημονίου; Τώρα το πρακτορείο Reuters αναφέρει πως η πολυπόθητη έκθεση της τρόικας, από την οποία εξαρτάται η νέα δόση, δεν αποκλείεται να παραπεμφθεί μετά τις εκλογές των ΗΠΑ, δηλαδή τουλάχιστον τον Νοέμβρη.
Για φανταστείτε το, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο: χωρίς αυτή την περίφημη δόση, που μας στέρησαν ήδη πριν από τις εκλογές, θέλοντας να εκβιάσουν το λαό βλέποντας την πιθανή πολιτική ανατροπή, απειλώντας τάχα με χρεοκοπία, η χώρα ζει για… επτά ολόκληρους μήνες. Είναι οι ίδιοι που τα έλεγαν αυτά τότε, περιβεβλημένοι με το κύρος των θεσμικών συνομιλητών με τα όργανα της Ε.Ε., που τώρα διαβεβαιώνουν πως κερδήθηκε «η μάχη με το λόμπι της δραχμής» και η χώρα δρομολογεί το μέλλον της στον πυρήνα του ευρώ, με την εγγύηση πάντα του φόρου αίματος των 11 (συν πόσα;) δισ.
Συμπέρασμα; Η προσωρινότητα και η ευθραυστότητα των συσχετισμών και των σχεδίων, που εκπονούν και δοκιμάζουν τα κυρίαρχα κέντρα, δεν αναιρούν τον πυρήνα του κοινού και αδιαπραγμάτευτου στόχους τους. Είναι ο εφιάλτης του κοινωνικού ολοκαυτώματος, είναι η προγραφή στο ρόλο του εξιλαστήριου θύματος για χώρες-πειραματόζωα, όπως η Ελλάδα. Κι απέναντι σε αυτή τη μόνη βεβαιότητα του συστημικού και δομικού χαρακτήρα τής κρίσης, αλλά και της αδυσώπητης επίθεσης που απειλεί όχι μονάχα τους λαούς, αλλά πλέον την υπόσταση κοινωνιών και χωρών, η επικέντρωση, η ανάλυση και η προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο στην κυριολεξία, προκύπτει ως ζωτική απαίτηση.
Από τότε που η κυβέρνηση Καραμανλή διαβεβαίωνε ότι η χώρα ήταν απόλυτα προστατευμένη, όντας μέλος της Ευρωζώνης και πολύ λίγο… εκτεθειμένη στα τοξικά δάνεια, περάσαμε στην κατάρρευση και την τρόικα και από τότε λαμβάνονται πάντα τα «τελευταία», αλλά προβαλλόμενα ως αναγκαία μέτρα για να παραμείνουμε ασφαλείς εντός ευρώ. Και ομοίως η ίδια η ζώνη του ευρώ, πολλές φορές έλαβε «οριστικές» αποφάσεις που τη θωράκιζαν δήθεν απέναντι στους «κερδοσκόπους», τα οποία κατέληγαν κάθε φορά άσφαιρα πυρά μπροστά στις απροσδόκητες αναζωπυρώσεις μιας εμμένουσας κρίσης, που τώρα αποτυπώνεται στην καθήλωση ολόκληρης της Ε.Ε., σε μία βαθιά και αξεπέραστη ύφεση.
Από πού, λοιπόν, αντλείται σήμερα η εγκυρότητα των τελεσίδικων εκτιμήσεων, γύρω έστω κι από τη βραχυπρόθεσμη πορεία των εξελίξεων στην Ευρωζώνη, πολύ περισσότερο για τη μοίρα της Ελλάδας στη μέγγενη του αέναου Μνημονίου; Τώρα το πρακτορείο Reuters αναφέρει πως η πολυπόθητη έκθεση της τρόικας, από την οποία εξαρτάται η νέα δόση, δεν αποκλείεται να παραπεμφθεί μετά τις εκλογές των ΗΠΑ, δηλαδή τουλάχιστον τον Νοέμβρη.
Για φανταστείτε το, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο: χωρίς αυτή την περίφημη δόση, που μας στέρησαν ήδη πριν από τις εκλογές, θέλοντας να εκβιάσουν το λαό βλέποντας την πιθανή πολιτική ανατροπή, απειλώντας τάχα με χρεοκοπία, η χώρα ζει για… επτά ολόκληρους μήνες. Είναι οι ίδιοι που τα έλεγαν αυτά τότε, περιβεβλημένοι με το κύρος των θεσμικών συνομιλητών με τα όργανα της Ε.Ε., που τώρα διαβεβαιώνουν πως κερδήθηκε «η μάχη με το λόμπι της δραχμής» και η χώρα δρομολογεί το μέλλον της στον πυρήνα του ευρώ, με την εγγύηση πάντα του φόρου αίματος των 11 (συν πόσα;) δισ.
Συμπέρασμα; Η προσωρινότητα και η ευθραυστότητα των συσχετισμών και των σχεδίων, που εκπονούν και δοκιμάζουν τα κυρίαρχα κέντρα, δεν αναιρούν τον πυρήνα του κοινού και αδιαπραγμάτευτου στόχους τους. Είναι ο εφιάλτης του κοινωνικού ολοκαυτώματος, είναι η προγραφή στο ρόλο του εξιλαστήριου θύματος για χώρες-πειραματόζωα, όπως η Ελλάδα. Κι απέναντι σε αυτή τη μόνη βεβαιότητα του συστημικού και δομικού χαρακτήρα τής κρίσης, αλλά και της αδυσώπητης επίθεσης που απειλεί όχι μονάχα τους λαούς, αλλά πλέον την υπόσταση κοινωνιών και χωρών, η επικέντρωση, η ανάλυση και η προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο στην κυριολεξία, προκύπτει ως ζωτική απαίτηση.
Σχόλια
