«Όσο περισσότερα έβλεπα τόσο λιγότερα θα έβλεπαν εκείνα. Άρχισα να τα προστατεύω με μια σιωπηρή αγωνία, μια κεκαλυμμένη υπερένταση που έτσι και είχαν συνεχιστεί για πολύ ακόμη, ίσως και να μετατρέπονταν σε κάτι σαν παράνοια»
Χένρυ Τζέημς, Το στρίψιμο της βίδας
Έβλεπε η γκουβερνάντα φαντάσματα εκεί που δεν υπήρχαν; Ποια ήταν η αλήθεια και ποια η φαντασία;
Οι εικόνες από την παράσταση «Το στρίψιμο της βίδας» που είδα το καλοκαίρι στη Σαλαμίνα, μπερδεύονταν με την παλιά εκπομπή που παρουσίαζε η Έλενα Ακρίτα, τον «Αδύναμο Κρίκο», καθώς διάβαζα τις αθλιότατες προτάσεις καταπολέμησης της πανδημίας που αφορούν στον Πολιτισμό και οδηγούν στον σίγουρο αφανισμό του, με την εξαίρεση των γνωστών κρατικοδίαιτων διανοουμένων που με μισθούς και επιμίσθια έχουν κάθε λόγο να μην ανησυχούν.
Θυμήθηκα την Έλενα Ακρίτα να απευθύνεται με ύφος παγερό στον άτυχο που πετούσαν έξω από το τηλεπαιχνίδι: «Είσαι ο αδύναμος κρίκος»!
Ο Πολιτισμός με τον ίδιο τρόπο πετάγεται έξω από την κοινωνία την ώρα που οι άνθρωποί του καλούνται να γίνουν επαίτες ή να υποβάλλουν προτάσεις, οι οποίες βεβαίως θα απορριφθούν αν δεν έχουν γίνει από τα «δικά» μας παιδιά. Και μη νομίζετε ότι οι δικοί μας είναι μόνο του κυβερνώντος κόμματος. Θα δείτε μια όμορφη ποικιλοχρωμία αν γνωρίζετε πρόσωπα και πράγματα…
Την ίδια ώρα το μυαλό μου γυρίζει στο μαγικό Ευριπίδειο Θέατρο της Σαλαμίνας και βλέπω την ερασιτέχνη πρωταγωνίστρια να ανεβαίνει στη σκηνή και τελικά, βήμα-βήμα να μας κερδίζει ως επαγγελματίας.
Κι εμείς να καθόμαστε αραιά, μια σειρά κενή, μια γεμάτη και με δυο καθίσματα απόσταση ανάμεσά μας.
Αν κλείνει ένα θέατρο ή μια κινηματογραφική αίθουσα με τέτοιες αποστάσεις, τότε θα έπρεπε από χθες να έχει κλείσει το μεγαλύτερο ποσοστό των σχολείων, πολλές επιχειρήσεις με τηλεφωνικά κέντρα και φυσικά τα μέσα μεταφοράς, όπου η κατάσταση είναι τραγική.
«Θα δώσουμε κίνητρα», είπε κάποια σοφός «να κινούνται με ιδιωτικά μέσα». Προφανώς όσοι λένε τέτοιες μπαρούφες ζουν μακριά από την οικονομική πραγματικότητα των περισσότερων Ελλήνων…
Είναι η εποχή που η ταξική θέση ορίζει απολύτως το βλέμμα στα πράγματα.
Σκέφτομαι όλους εμάς, θα μου επιτρέψετε να βάλω και τον εαυτό μου μέσα, που αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε. Το πονάμε και το υπηρετούμε με πάθος. Δεν είναι που θέλουν να μας κόψουν κάθε οικονομικό πόρο, είναι που θέλουν να πάρουν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μας.
Αυτό που θες να μοιράζεσαι την ομορφιά με τους άλλους και να την κάνεις διπλή, τριπλή, πολλαπλή.
Σκέφτομαι πάλι τους ανθρώπους της παράστασης. Την αγωνία πριν την έναρξη, τα ευτυχισμένα χαμόγελα του τέλους, την αγάπη να ξεχειλίζει γύρω κι ας μην μπορούσες να αγκαλιάσεις τους άλλους. Το έκαναν τα βλέμματα.
Η σκηνοθέτης Μαρία Βασιλείου, που ανέλαβε το ρίσκο να ανεβάσει στο θέατρο ένα τόσο εμβληματικό έργο, δικαιώθηκε. Το ίδιο και οι άνθρωποι που το πλαισίωσαν σε κάθε πόστο. Ηθοποιοί και τεχνικοί.
Αντίθετα, όλοι αυτοί οι κομματάρχες και κομματόσκυλα που περιδιαβαίνουν τα μέσα ενημέρωσης, δεν θα καταλάβουν ποτέ τι είναι αυτό το πάθος που δεν μεταφράζεται σε μίζες ή αξιώματα. Ούτε κι οι οπαδοί τους που δεν βλέπουν τις ψείρες στο δικό τους το κεφάλι, αλλά μόνο στου αντιπάλου τους.
Μετά το τέλος της παράστασης έλεγα στη σκηνοθέτιδα και στους ηθοποιούς πως θα ήταν ωραίο η παράσταση αυτή να μπορέσει να παιχτεί και σε άλλα μέρη της Ελλάδας.
Όμως οι «Αιακίδες» –αυτό είναι το όνομα της θεατρικής ομάδας της Σαλαμίνας– δεν είναι ο Σάκης Ρουβάς, ούτε ο Σεφερλής, και κυρίως δεν έχουν …μπάρμπα στη Κορώνη.
Σκέφτομαι την ασφυξία που θα προκαλέσουν τα παράλογα μέτρα που ετοιμάζονται να εξαγγείλουν…
Πολιτισμός, χωρίς ανθρώπους να συναντιούνται είναι κολοβός.
Αυτά. Αντί επιλόγου, νομίζω ότι αξίζει η αναφορά στους συντελεστές της παράστασης.
Οι ηθοποιοί, με αλφαβητική σειρά: Αντιμαχίτη Ελευθερία, Αντιμαχίτη Σίλια, Βασιλείου Αθηνά, Βογιατζάκη Ευαγγελία, Ελευθεριάνος Δημοσθένης, Ζαρουμανδάλου Ανδρομάχη. Τραγούδησε η σοπράνο Βασιλείου Αθηνά. Σκηνοθεσία Μαρία Βασιλείου.
