Το Ιστορικό Αρχείο Α/συνεχεια περιλαμβάνει σημαντικά τεκμήρια για την ιστορία του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος στην Ελλάδα από το 1964, όπως εφημερίδες, έντυπα, αφίσες, προκηρύξεις, χειρόγραφα, φωτογραφίες κ.ά.
Περιλαμβάνει το Αρχείο Οργάνωσης Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) –στο οποίο εντάσσεται και το αρχείο της Προοδευτικής Πανσπουδαστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης (ΠΠΣΠ)–, Αρχείο Γιάννη Χοντζέα, Αρχείο ΚΚΕ (μ-λ) (μέχρι το 1981), Αρχείο Πολιτικής Ομάδας Α/συνεχεια. Τα αρχεία αυτά είναι υπό ταξινόμηση προκειμένου να καταστούν προσβάσιμα στην έρευνα του μ-λ κινήματος στη χώρα.
Στη συνέχεια, από το Αρχείο ΟΜΛΕ, παρουσιάζονται αποσπάσματα από ένα σπάνιο και σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, το «Γράμμα απ’ την Ελλάδα» –γνωστότερο στον κόσμο της ΟΜΛΕ ως «Σάλπισμα»–, το οποίο κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 1967, τέσσερις μήνες μετά τη επιβολή της φασιστικής δικτατορίας. Πρόκειται για ένα προγραμματικό κείμενο της ΟΜΛΕ που γράφτηκε με στόχο, αφ’ ενός, να εκτιμήσει την κατάσταση μετά την επιβολή της δικτατορίας και, αφ’ ετέρου, να ορίσει τα καθήκοντα της αριστεράς στη νέα περίοδο. Το κείμενο κυκλοφόρησε σε ποικίλες μορφές (πολυγραφημένο χειρόγραφο κ.λπ.) και αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης και εκτεταμένης συζήτησης τόσο στην ίδια την ΟΜΛΕ όσο και στα μετωπικά της σχήματα.
Γράμμα απ’ την Ελλάδα
[…] Το καθεστώς της στρατιωτικής διχτατορίας στην Ελλάδα διάνυσε κιόλας μια πορεία τεσσάρων μηνών, μέσα από μια θύελλα εσωτερικών δικών του και εξωτερικών συγκρούσεων. Η πορεία του στο κοντινό μέλλον, το αν δηλαδή θα συνεχίσει το καθεστώς αυτό να έχει την μορφή της ανοικτής στρατιωτικής διχτατορίας ή αν θα περιβληθεί κάποιον κοινοβουλευτικό μανδύα, θα καθοριστεί από πολλούς παράγοντες, κυρίως από την έκβαση της πάλης των αντιθέσεων στους κόλπους της ντόπιας αντίδρασης από τις επιπτώσεις της διεθνούς πολιτικής κατάστασης και των διεθνών εξελίξεων (και σε ό,τι αφορά την πάλη ανάμεσα στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα από τη μια, και το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο από την άλλη, και σε ό,τι αφορά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις), τέλος από την πορεία και τον ρυθμό ανάπτυξης και οργάνωσης του μαζικού κινήματος κλπ. Οπωσδήποτε δεν είναι αυτό το πρόβλημα που κύρια ενδιαφέρει. Η ντόπια αντίδραση με τον έλεγχο που ασκεί πάνω στην κρατική μηχανή, το στρατό, τα σώματα ασφαλείας, στις δημόσιες υπηρεσίες κλπ. και κύρια με την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, έχει στην κάθε στιγμή τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί το κατάλληλο για αυτήν όπλο και να προσφεύγει στην κατάλληλη για αυτήν μορφή εξουσίας, με άλλα λόγια, διχτατορίας του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου και των ξένων κυρίως των αμερικάνικων μονοπωλίων, έχει τη δυνατότητα να προσφεύγει σε διάφορες μορφές πολιτικής εξουσίας, για να πατάει πάνω στις λαϊκές μάζες και να τις εκμεταλλεύεται.
Το κύριο πρόβλημα δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι το πώς θα αντικατασταθεί η μια μορφή πολιτικής εξουσίας της διχτατορίας του κεφαλαίου και των ξένων μονοπωλίων με μια άλλη, όπως ισχυρίζονται οι ρεβιζιονιστές ηγέτες του ΚΚΕ κι άλλοι ρεβιζιονιστές της χώρας μας. Έστω και αν η μια από αυτές τις μορφές, όπως συγκεκριμένα η σημερινή της στρατιωτικής διχτατορίας, βάλλει με τον πιο κτηνώδη και απάνθρωπο τρόπο, σε σύγκριση με τις άλλες, ενάντια στα τελευταία ράκη των λαϊκών ελευθεριών και των μικρών και μεγάλων κατακτήσεων, στον κοινωνικό και στον οικονομικό τομέα, που ο λαός με θυσίες και αγώνες είχε κερδίσει μέσα στα πλαίσια των παλιότερων μορφών πολιτικής εξουσίας των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων υποταχτικών τους. Άλλωστε η 21 του Απρίλη, δεν έδωσε ένα νέο καθεστώς, παρά μονάχα μια από τις παραλλαγές του καθεστώτος της υποτέλειας και της ξενοκρατίας που είναι αρκετές δεκάδες χρόνια εγκαθιδρυμένες στη χώρα μας και που όσο κι αν εξωτερικά εμφανίζεται με διαφορετικά προσωπεία ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής στη βάση του παραμένει το ίδιο αναλλοίωτο. Ιδιαίτερα μάλιστα μέσα στα τελευταία 20 χρόνια, από την εποχή δηλαδή που οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές επέμβηκαν στη χώρα μας ανοιχτά με το δόγμα του Τρούμαν για να στηρίξουν την ντόπια αντίδραση και το μέλλον της στην εξουσία κινδύνευε θανάσιμα από τα πυρά του Δημοκρατικού Στρατού, και να βάλουν τον λαό μας, κάτω από την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική τους κυριαρχία.
Το ερώτημα λοιπόν δεν μπορεί να είναι φασιστική ή κοινοβουλευτική διχτατορία. Η θέση ενός τέτοιου διλήμματος σημαίνει αυτόματα και αποδοχή της αμερικανοκρατίας. Το δίλημμα είναι ένα και καθαρό: Εθνική υποτέλεια ή Εθνική ανεξαρτησία; Η τοποθέτηση του κάθε πολιτικού οργανισμού ή καθενός ξεχωριστά στο δίλημμα αυτό διαφορίζει με απόλυτο τρόπο τους οργανισμούς και όλους εκείνους που παλεύουν για την προκοπή του τόπου και του λαού μας, από εκείνους που στέκονται στο εχθρικό στρατόπεδο ή με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη του λαϊκού μας κινήματος και στην πραγματοποίηση του πρώτου βασικού στόχου της βαθειάς και ριζικής αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής αλλαγής. […]
[…] Η απομάκρυνση από τη γραμμή της ταξικής πάλης κι η προβολή της γραμμής της ταξικής συνεργασίας και μάλιστα αυστηρά μέσα στα νομικά πλαίσια του αστικού καθεστώτος, είναι οι παράγοντες που άνοιξαν το δρόμο διάπλατα στο φασισμό.
Η εγκαθίδρυση της διχτατορίας στη χώρα μας, απέδειξε την αδυναμία της άρχουσας μεγαλοαστικής τάξης από τη μια, ν’ αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα, μέσα στα πλαίσια της παλιότερης μορφής εξουσίας της, κι από την άλλη, να γεφυρώσει τις εσωτερικές της αντιθέσεις. Έδειξε όμως ακόμη πως το λαϊκό κίνημα ήταν απροετοίμαστο, ανοργάνωτο και αποπροσανατολισμένο, πράγμα άλλωστε που έκανε κατορθωτό το πέρασμα του φασισμού. Από κάπου ξεκινά η εγκληματική αυτή ευθύνη της έλλειψης οργάνωσης και του αποπροσανατολισμού του λαϊκού κινήματος, εκτός κι αν αρκεστούμε στην αναγωγή των ευθυνών στην ντόπια και ξένη αντίδραση που προετοίμασαν και εγκαθίδρυσαν το φασιστικό καθεστώς. Μόνο που θα ‘πρεπε να ξεκαθαρίσουμε πως η όποια αντίδραση, σαν τέτοια που είναι θα χρησιμοποιήσει όλους τους τρόπους για να επιβάλει την κυριαρχία της, κι από κει και πέρα η ευθύνη βρίσκεται στη συγκεκριμένη ηγεσία του κινήματος για να αποτρέψει τέτοιες εξελίξεις, αλλά και παραπέρα για να οδηγήσει το λαϊκό κίνημα στη νίκη.
[…] Κλείσαν επανειλημμένα τα μάτια τους στα αδιάψευστα τεκμήρια που έθεσε η ίδια η ζωή με τα διάφορα πραξικοπήματα και τέλος με τον φασισμό, τεκμήρια που προσδιόριζαν ακριβώς και το ρόλο της αντίδρασης και τις πραγματικές διαστάσεις των δυνατοτήτων που παρείχε για το λαϊκό κίνημα, η κοινοβουλευτική πάλη. Και παρόλο που η θέση και η πράξη του αυτή άφησε το λαό απροετοίμαστο και το λαϊκό κίνημα αποδιοργανωμένο, παρά το γεγονός ότι στη πραχτική τους αυτή ανάγεται η ιστορική ευθύνη για την πρόσφατη πολιτική εξέλιξη για το πέρασμα του φασισμού, στις πρώτες μέρες μετά από την 21 του Απρίλη ξαναβάζουν την ίδια θέση για «επάνοδο στην κοινοβουλευτική ομαλότητα», για «συμμετοχή όλων των κομμάτων», κλπ. Είναι πιο πολύ από φανερό, πως δεν πρόκειται για κάποιο πολιτικό λάθος, πρόκειται για μια τεράστια και συνειδητή προδοσία του κινήματος του λαού, που ξεκινά από το συμβιβασμό τους μπροστά στον ταξικό εχθρό, στην κρίσιμη στιγμή της κλιμάκωσης της επίθεσής του, το συμβιβασμό μπροστά στην επίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αντίδρασης. […]
[…] Οι οργανωμένες δυνάμεις της συνεπούς αριστεράς από την εμφάνισή τους μέχρι σήμερα έκαναν σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της επαναφοράς του λαϊκού δημοκρατικού κινήματος στο σωστό δρόμο της συνεπούς αντιφασιστικής, αντιιμπεριαλιστικής πάλης και το τελευταίο μάλιστα, πριν από την διχτατορία διάστημα, είχαν αρχίσει να διαδραματίζουν αποφασιστικό ρόλο στο κίνημα της χώρας μας, με τις παρεμβάσεις τους στις μαζικές εκδηλώσεις και την αγωνιστική τροπή που έδιναν σ’ αυτές, πράγμα που προκάλεσε και την ιδιαίτερη επίθεση της αντίδρασης. Αποτελούν τη μοναδική δύναμη απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, που είχε σωστά εκτιμήσει την πολιτική κατάσταση, διατυπώνοντας σαφώς την άποψη, λίγο καιρό πριν από το φασιστικό πραξικόπημα, πως για τους αμερικάνους και το παλάτι και τη δεξιά δεν μπαίνει κανένα δίλημμα, σ’ ότι αφορά το ενδεχόμενο μιας φασιστικής διχτατορίας, και πως εκείνο που τελικά θα καθορίσει την πορεία των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα μας, θα είναι η έκβαση πάλης των αντιθέσεων μέσα στους κόλπους της ντόπιας αντίδρασης σε σχέση με τις γενικότερες επιδιώξεις των αμερικανών ιμπεριαλιστών. Η αλήθεια και η ορθότητα της εχτίμηση αυτής επιβεβαιώθηκε από την ίδια τη ζωή. […]
[…] Ο δρόμος της ενεργητικής αντίστασης, ο δρόμος της συνεπούς αποφασιστικής, αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής πάλης, είναι μόνο αυτός που θα οδηγήσει στη λευτεριά, στην εθνική ανεξαρτησία στη δημοκρατία του λαού θα ανοίξει το δρόμο για την κοινωνική πρόοδο. […]
