Όλοι παίζουν με τη φωτιά, έστω και αν θεωρούν ότι το παιχνίδι είναι υπό έλεγχο
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Το ρωσικό αεροπλάνο καταρρίφθηκε και οι Ρώσοι πιλότοι σκοτώθηκαν. Το θύμα, όμως, δεν ήταν ο Πούτιν αλλά ο Ολάντ – ρεζίλι στα χέρια του Νταβούτογλου και του Ομπάμα. Μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι ο Ολάντ έδειξε, δημοσίως τουλάχιστον, διάθεση να συνεργαστεί στρατιωτικά με τη Ρωσία για να χτυπηθούν οι Τζιχαντιστές. Με πρώτο στόχο την πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους (Ι.Κ.), τη Ράκα. Αν η στρατιωτική σύμπραξη Ρωσίας- Γαλλίας οδηγούσε στην πτώση της Ράκα το Ι.Κ. θα είχε υποστεί ανεπανόρθωτη στρατιωτική και κυρίως πολιτική ήττα, ουσιαστικά θα ήταν το τέλος του. Οι ΗΠΑ θα έχαναν κάθε στήριγμα και εργαλείο πίεσης στη Μ. Ανατολή. Θα έχαναν, όμως, ταυτόχρονα και την Ευρώπη. Η Ε.Ε. ή θα ακολουθούσε σύσσωμη το παράδειγμα της Γαλλίας και θα συντασσόταν με τη Ρωσία αίροντας τις κυρώσεις εναντίον της ή θα πήγαινε σε διάσπαση, οπότε αντίο και στη γερμανική ηγεμονία.
Το σενάριο ήταν απολύτως ορατό δεδομένου ότι ο Ρέντσι είχε ήδη ευλογήσει τη ρωσο-γαλλική προσέγγιση. Ο κίνδυνος διαμελισμού της Τουρκίας θα ήταν πλέον άμεσος. Τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να είναι επιτρεπτό από την Ουάσιγκτον ούτε από την Άγκυρα ως αιχμή του δόρατος των αμερικανικών συμφερόντων. Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους απέτρεψε την προσέγγιση Ρωσίας-Γαλλίας, επανέφερε το Παρίσι στο μαντρί και απέδειξε ότι η Γαλλία επί Ολάντ, μετά την υπόθεση με τα Μιστράλ, έχει χάσει κάθε ίχνος πολιτικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας. Στόχος της κατάρριψης του αεροπλάνου ήταν να αποκατασταθεί η ενότητα της Δύσης – και προσώρας το πέτυχε. Αν αυτή η θεώρηση ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, όπως πιστεύω, εξηγείται και η (πρώτη) ήπια αντίδραση της Ρωσίας, μιας και η άσκηση πολιτικής, στην ειρήνη ή στον πόλεμο, δεν είναι θέμα εκδίκησης ή ανταπόδοσης αλλά τελικού αποτελέσματος. Άμεση προτεραιότητα για τη Μόσχα δεν είναι η απάντηση στην τουρκική πρόκληση, αλλά η διάλυση του τζιχαντιστικού κράτους, του στηρίγματος των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην περιοχή. Αν πέσει η Ράκα χωρίς τη συμβολή της Γαλλίας το Παρίσι θα έχει χάσει μία (ακόμα) ευκαιρία. Η σειρά της Τουρκίας θα έρθει αργότερα, στην ώρα της. Ας σημειωθεί, παρεμπιπτόντως, ο απόλυτος έλεγχος του στρατιωτικού, κοινοβουλευτικού και κρατικού μηχανισμού στη Ρωσία που ακολούθησε χωρίς ίχνος παρέκκλισης τη μετριοπαθή γραμμή της κυβέρνησης Πούτιν.
Το επιχείρημα ότι το ρωσικό αεροπλάνο παραβίασε τα σύνορα της Τουρκίας, όπως δήλωσε ο Νταβούτογλου που ανέλαβε και την ευθύνη της κατάρριψής του, είναι τουλάχιστον αστείο. Στο Αιγαίο, όπως σημείωσε και ο Λαβρόφ, αυτά είναι ψωμοτύρι και όταν μόλις προχθές ο Τσίπρας το έθεσε στον Νταβούτογλου η απάντησή του ήταν «κι εσείς κάνετε παραβιάσεις». Υπόθεση ρουτίνας, αναίμακτη. Δεν είναι λιγότερο αστεία η κομπορρημοσύνη του Νταβούτογλου ότι η Τουρκία υπερασπίζεται έναντι παντός τα σύνορα και τα συμφέροντά της. Με τις πλάτες των ΗΠΑ (και την απειλή παγκόσμιου πολέμου) είναι εύκολο να κάνεις το παλικάρι.
Ο Πούτιν και το γλυκό
Έχει πολυδιαφημιστεί η προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας στο Συριακό/Μεσανατολικό αλλά τούτο διόλου δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον έχει συγκατατεθεί να… φάει ο Πούτιν όλο το γλυκό. Οι ΗΠΑ θέλουν να εξοντωθούν οι Τζιχαντιστές, αλλά την ώρα που πρέπει και κατά τρόπο που να εξασφαλιστούν τα αμερικανικά συμφέροντα στα οποία περιλαμβάνεται και η συνοχή του δυτικού μπλοκ. Η γνωστή Νούλαντ (fuck E.E.) υπενθύμισε στους Ευρωπαίους ότι δεν πρέπει να λησμονούν την Ουκρανία και τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
Οι κραυγές ορισμένων περί παγκόσμιας σύγκρουσης φαίνονται τουλάχιστον βιαστικές. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πρώτες διεθνείς αντιδράσεις παρουσιάζουν το όλο θέμα ως «διμερές», ως ρωσο-τουρκική διαφορά, και μιλούν για επιδείνωση των σχέσεων των δυο χωρών και αυτό είναι όλο κι όλο. Δεν πρόκειται περί αυτού φυσικά και η συνέχεια είναι άγνωστη όσο και επικίνδυνη διότι διαρκώς όλοι παίζουν με τη φωτιά, έστω και αν θεωρούν ότι το παιχνίδι είναι υπό έλεγχο, π.χ. η προσφυγή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ έγινε δεκτή με σκεπτικισμό αν όχι με ψυχρότητα διότι άλλο οι κομπορρημοσύνες στην Άγκυρα και άλλο παγκόσμιος πόλεμος για τα τουρκικά συμφέροντα. Στην ουσία, η Τουρκία είναι πιόνι στο μεγάλο παιχνίδι του Μεσανατολικού ή αλλιώς του ανατολικού ζητήματος, όπως ήταν πιόνι και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και ο Ερντογάν που εμφανίζεται ως νέος Σουλτάνος γνωρίζει άριστα ότι μπορεί να έχει την τύχη του αυθεντικού προκατόχου του. Το ερώτημα είναι αν η Αθήνα έχει στοιχειώδη επίγνωση, ιστορική και πολιτική, ώστε να αποφύγει αυτή τη φορά τις τραγικές συνέπειες εκείνης της εποχής, τραγικές για τη χώρα και θανάσιμες για μερικούς από τους πρωταγωνιστές.
ΥΓ. Το ερώτημα αυτό μπορεί να συσχετιστεί με ευρείας κυκλοφορίας φήμες/πληροφορίες/διαρροές ότι τα απομνημονεύματα του Κωνσταντίνου (με εκδότη τον ΔΟΛ) συνδέονται με την επικείμενη απόπειρα πυρήνα πολιτικών στελεχών του συντηρητικού χώρου να συγκροτήσουν κόμμα στο οποίο θα μετέχει και ο πρίγκηψ Νικόλαος, γιος του τέως βασιλιά. Οι μεσσίες εμφανίζονται για να καλύψουν την, οργανωμένη εκ προθέσεως ή όχι, ηθική/ πολιτική/οργανωτική κατάρρευση ενός χώρου (εν προκειμένω του συντηρητικού χώρου) ή και της ίδιας της χώρας. Ας καταγραφεί ότι η τύχη της βασιλείας, εκδίωξη ή επαναφορά, συνέπιπτε με κάποιου είδους εθνική καταστροφή είτε ως προοίμιο είτε ως επίλογος. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ το καταφέρει κι αυτό…
