του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου
Έτσι είναι. Τολμάμε να μιλάμε για μια χώρα που ο πληθυσμός της πέθαινε πριν το 2006, αλλά τόλμησε να εκλέξει ένα απόφοιτο της 2ας Δημοτικού επικεφαλής της χώρας. Τολμάμε εμείς, τρώγοντας αμάσητη την κυρίαρχη προπαγάνδα, εμείς που επιτρέπουμε να φτωχοποιείται ο λαός μας και να ρευστοποιείται η χώρα ολόκληρη, να έχουμε άποψη κουνώντας και το δάχτυλο στον Μοράλες γιατί είναι τα ίδια και χειρότερα με τους άλλους.
Το πρόβλημα είναι το πολυώροφο κτίριο του Μοράλες και η ασέβειά του προς τον φτωχό λαό της Βολιβίας. Βέβαια. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε! Δεν μπορεί να είναι η λύσσα του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού, που βλέπει μια διαφορετική κυβέρνηση να επιβιώνει ανάμεσα σε θεούς και δαίμονες, κόντρα στην επέλαση της παγκοσμιοποίησης.
Άλλωστε εμείς τα έχουμε λύσει τα προβλήματά μας. Τα δώσαμε όλα και τώρα απολαμβάνουμε το ξεπούλημα σε όλο το μεγαλείο του, και περιμένουμε την ώρα που θα μας επιβάλουν τη συνδιαχείριση με την Τουρκία. Κανονικότητα το λένε. Ουσιαστικά πρόκειται για κατάργηση της υπόστασης του κράτους και μετατροπή της χώρας σε οικονομικό χώρο σύμφωνα με τα συμφέροντα αλλά και τις αντιφάσεις των γεωπολιτικών αναγκών των επικυρίαρχων παιχτών.
Ενώ η Βολιβία, αντί να είναι «σώφρων», σαν εμάς, ακολούθησε άλλο δρόμο. Ο λαός της Βολιβίας ψήφισε «μετρώντας» την εντυπωσιακή μείωση της φτώχειας, τη σχεδόν ολοκληρωτική εξάλειψη του κοινωνικού και φυλετικού αποκλεισμού, θύματα του οποίου ήταν επί αιώνες κυρίως οι ιθαγενείς, την ανάπτυξη της οικονομίας και την εθνικοποίηση των βασικών τομέων της, αλλά και την περήφανη στάση της βολιβιάνικης κυβέρνησης απέναντι στις ΗΠΑ και άλλες ξένες δυνάμεις, η οποία ενίσχυσε στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία την αίσθηση της εθνικής αξιοπρέπειας.
«Πατρίδα ναι – Αποικία όχι» φώναζαν οι ιθαγενείς της Βολιβίας επευφημώντας την επανεκλογή του Μοράλες στις πρόσφατες εκλογές του Οκτωβρίου. Ο Μοράλες, τονίζοντας την ηπειρωτική διάσταση της νίκης, ανέφερε: «Νίκησε η ενότητα και η κυριαρχία του βολιβιάνικου λαού. Αυτός ο θρίαμβος ανήκει στους λαούς της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου ολόκληρου που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό». Ενώ υπογράμμισε ότι «δυναμώνει η δημοκρατική και πολιτιστική επανάσταση, και η ενότητα που έχουμε πετύχει μας ωθεί να συνεχίσουμε τη διαδικασία οικονομικής, πολιτικής και τεχνολογικής απελευθέρωσης της Βολιβίας».
Πώς θα μπορούσε να ανεχθεί η Δύση και οι ΗΠΑ τη συνεχή ανάπτυξη της Βολιβίας, χωρίς να χρειάζεται τα μεταρρυθμιστικά πακέτα διάσωσης των μηχανισμών της; Χωρίς ΔΝΤ, χωρίς την Παγκόσμια Τράπεζα, χωρίς τον έλεγχο και την κατοχή των πλουτοπαραγωγικών πηγών από τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Πολύ περισσότερο τώρα που στη Βενεζουέλα, στον Ισημερινό, στη Χιλή και στην Αργεντινή, η πολιτική της παγκοσμιοποίησης δείχνει να σκιάζεται, μπροστά στο κοινωνικό και πολιτικό εργαστήρι της Λατινικής Αμερικής;
Βέβαια για τους διάφορους «πολιτικολογούντες» εδώ στην Ελλάδα, που χάνουν σήμερα τις περιουσίες τους για ένα κομμάτι ψωμί, που είναι πρόθυμοι να διχάζονται ανάμεσα στον δημόσιο υπάλληλο και τον ιδιωτικό, ανάμεσα στην πατριδοκαπηλία της εθνικοφροσύνης και τον εθνομηδενισμό της ροζουλί αριστεράς, ανάμεσα στην επικίνδυνη γελοιότητα της αντιπαράθεσης με το χοιρινό και την υποκριτική αλληλεγγύη της Κοινωνίας των Πολιτών του Σόρος, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μπορεί η «προστασία» των υπερεθνικών οργανισμών της Δύσης και των ΗΠΑ να ολοκληρώνουν την κατοχή της Ελλάδας, αλλά ο Μοράλες είναι δικτάτορας. Τελεία.
Παραθέτω σχετικό πίνακα, από το ΔΝΤ παρακαλώ, μήπως και κατανοήσουμε τι συμβαίνει:
1. Το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα των Βολιβιανών έχει αυξηθεί σε βαθμό διπλάσιο από τις υπόλοιπες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής από το 2006, όταν ανέλαβε ο Έβο Μοράλες.
2. Οι προσπάθειες της Βολιβίας για οικονομική ανάπτυξη εστιάζονται στην εσωτερική αγορά. Η κατανάλωση των νοικοκυριών έχει ανέβει κατά 4,7% από το 2006 ως το 2018, ενώ οι δαπάνες της κυβέρνησης έχουν αυξηθεί κατά 5,3%. Αύξηση καταγράφεται στις εξαγωγές κατά περίπου 1,9% ετησίως. Στην πραγματικότητα, η Βολιβία τα τελευταία χρόνια έλκει επενδύσεις, καθώς την τελευταία πενταετία οι επενδύσεις καταλαμβάνουν το 21,8% του ΑΕΠ.
3. Πριν το 2006, η βιομηχανία των υδρογονανθράκων και άλλων δημοσίων επιχειρήσεων ιδιωτικοποιήθηκαν σύμφωνα με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που συσχετίζεται με τα δάνεια που η χώρα είχε πάρει από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Το 2006, η βιομηχανία υδρογονανθράκων επανακρατικοποιήθηκε.
4. Μεταξύ 2006 και 2018, η Βολιβία καταγράφει πλεονάσματα κατά μέσο όρο 2,7% του ΑΕΠ. Η σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, συνδυαζόμενη με τον χαμηλό πληθωρισμό και τη συνεχή αύξηση του κατώτατου μισθού, έχουν ενισχύσει την αγοραστική δύναμη της μεγάλης πλειοψηφίας των Βολιβιανών.
* Δημοσιεύθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2019 στην ιστοσελίδα Ίσκρα (iskra.gr).
