Καθώς το πλοίο που με τόσο ιδρώτα είχαμε χτίσει, τσούλαγε μαλακά στη γλίστρα του καρνάγιου και βάφτιζε το κορμί του για πρώτη φορά στα λιμανίσια νερά, νιώσαμε ένα δάκρυ της χαράς να ποτίζει τις ρυτίδες μας, αυτές τις ράγες που πάνω τους κυλάει ο χρόνος. Του Μάρκου Δεληγιάννη
Τότε ολομιάς, οι νύχτες αναμονής που ζήσαμε πίσω απ’ τα νοτισμένα τζάμια του καφενέ καθώς κι οι μέρες του κάματου και της προσπάθειας, εκεί απέναντι στο ξέφωτο, εκεί που ματίζαμε τις λαμαρίνες , τις καρφώναμε στα πλευρά του νεότευκτου σκάφους με φροντίδα κι επιμέλεια περίσσια, εκεί που ντύναμε τα σπλάχνα του με πείσμα, δύναμη κι υπομονή για να μπορεί της θάλασσας και του ανέμου τα σχέδια να ματαιώνει, τότε ολομιάς, αυτές οι μέρες κι οι νύχτες πέταξαν μακριά, χάθηκαν, σαν όνειρα που συνόδευαν ύπνο ανήσυχο. Γεμίσαμε τα ποτήρια μας ρακί, βρέξαμε τα χείλη μας, δροσίσαμε την διψασμένη καρδιά μας, τραγουδήσαμε ξένοιαστοι πια, τους χαρούμενους σκοπούς του έρωτα.
Όλοι μαζί βαλθήκαμε να το στολίζουμε σαν βλαστάρι νιογέννητο. Αρχίσαμε απ’ την τσιμινιέρα. Υψώσαμε σκαλωσιές γύρω της. Σκαρφαλώσαμε στα μαδέρια και σαν έμπειροι ζωγράφοι με πινελιές ανάλαφρες χαράξαμε του πλοίου μας το σινιάλο με τα χαρούμενα χρώματα της άνοιξης. Έπειτα, χωρίς χρονοτριβή, μεταφέραμε τα σύνεργά μας, πρώτα στην περήφανη πλώρη. Δεθήκαμε στέρεα κι εκεί σε κάθε μια απ’ τις παρειές της πλώρης, γράψαμε με μεγάλα, λαμπερά γράμματα τ’ όνομά του, έτσι ώστε να είναι εύκολο στο μάτι να το αγκαλιάζει, είτε από θάλασσα, είτε από στεριά. Το βαφτίσαμε: Ενότητα, κι επειδή είναι νόμος παλιός τα βαπόρια στη πρύμη τους να γράφουν εκτός από τ’ όνομα και το λιμάνι που τα γέννησε, εμείς χαράξαμε κάτω από το όνομα Ενότητα: Αριστερά.
Ύστερα σταθήκαμε στη σκάλα και καλωσορίσαμε το πλήρωμα, έναν-έναν , από τον καπετάνιο μέχρι το τζόβενο. Τους παραδώσαμε το νιόβγαλτο μπάρκο. Η Ενότητα στα χέρια τους. Εναποθέσαμε τις ελπίδες τις δικές μας και τις δικές της στη ναυτοσύνη του τσούρμου. Στου καπετάνιου την ικανότητα να χαράζει ρότες καινούργιες, μακριά από συνωστισμούς που γεννούν τυφώνες και καταιγίδες. Και πάντα να’ χει στο νου του το φτάσιμο της Ενότητας σε σίγουρο λιμάνι. Το ναύλο που χρεωθήκαμε πρέπει να εκπληρώσουμε μέχρι κεραίας. Άλλωστε σε λίγο το λιμάνι της απραξίας θα μας έχει κιόλας κουράσει. Η θάλασσα μας προσμένει. Ένα καινούργιο ταξίδι μ’ ένα καινούργιο βαπόρι, ξεκινάει. Ας μην μένουμε άπραγοι καπνίζοντας και πίνοντας, προσμένοντας δήθεν τους ούριους ανέμους να φυσήξουν, καθηλωμένοι καπετάνιοι, μοιραίοι, στις προαιώνιες Αυλίδες. Καιρός να σαλπάρουμε χωρίς η θυσία κάποιας Ιφιγένειας να σημαδέψει το παρθενικό ταξίδι της Ενότητας.
Φίλε αναγνώστη, μην ξεχνάς πως τούτες τις ύποπτες ημέρες εδώ στις γειτονιές μας ληστές στήσανε καρτέρι στο αύριο. Τριγυρίζουν στους δρόμους και δολοφονούν την όρασή μας. Εμείς, φίλε, σ’ αυτήν την αναμέτρηση, στήσαμε το δικό μας οδόφραγμα. Κηρύξαμε την Ενότητα. Οι πολίτες αυτής της χώρας, ναυαγοί στη θάλασσα της ανέχειας, της κακομοιριάς, της εξαθλίωσης, του φόβου, της θρηνωδίας, άρπαξαν τη σωσίβια λέμβο που τους πετάξαμε. Δεν ήταν ένα αδειανό πουκάμισο. Ήταν κάτι το χειροπιαστό. Η ελπίδα φώλιασε μέσα στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Νιώσανε πως κάποιος μπορεί και έχει το κουράγιο να σταθεί απέναντι στ’ αρπακτικά της κερδοσκοπίας και τους υπηρέτες τους. Πως υπάρχει μια φωνή στεντόρεια που θα προτάξει αντίσταση.
Φίλε, μην έχεις αυταπάτες, ο κόσμος που τώρα στάθηκε πλάι μας ίσως αύριο να μας εγκαταλείψει, αν η ελπίδα που του τάξαμε είναι ανάπηρη. Οι πρόσκαιροι, οι ευκαιριακοί φίλοι θα μας εγκαταλείψουν. Χρέος δικό μας είναι όχι η καλλιέργεια της αυταπάτης, αλλά η σπορά της νέας ζωής.
Μοναδική ευκαιρία, είναι τώρα, που πανικόβλητοι οι κάθε λογής λακέδες, ψάχνουν απελπισμένα κάποια μεταμφίεση να βρούνε, ν’ αρθρώσουμε εμείς το δικό μας καθάριο, νέο λόγο, απαλλαγμένο απ’ τις γλωσσικές αγκυλώσεις των ατελεύτητων συσκέψεων και συνεδριάσεων.
Φίλε αναγνώστη, κερδίσαμε μια σημαντική μάχη, ο πόλεμος μαίνεται, η ελπίδα που γεννήσαμε στις καρδιές τόσων απλών ανθρώπων ας μην πετάξει σαν όνειρο, σαν πουλί αποδημητικό. Το δυσκολότερο πράγμα δεν είναι η απόκτηση ενός αγαθού, αλλά η διατήρησή του.
Όλοι μαζί βαλθήκαμε να το στολίζουμε σαν βλαστάρι νιογέννητο. Αρχίσαμε απ’ την τσιμινιέρα. Υψώσαμε σκαλωσιές γύρω της. Σκαρφαλώσαμε στα μαδέρια και σαν έμπειροι ζωγράφοι με πινελιές ανάλαφρες χαράξαμε του πλοίου μας το σινιάλο με τα χαρούμενα χρώματα της άνοιξης. Έπειτα, χωρίς χρονοτριβή, μεταφέραμε τα σύνεργά μας, πρώτα στην περήφανη πλώρη. Δεθήκαμε στέρεα κι εκεί σε κάθε μια απ’ τις παρειές της πλώρης, γράψαμε με μεγάλα, λαμπερά γράμματα τ’ όνομά του, έτσι ώστε να είναι εύκολο στο μάτι να το αγκαλιάζει, είτε από θάλασσα, είτε από στεριά. Το βαφτίσαμε: Ενότητα, κι επειδή είναι νόμος παλιός τα βαπόρια στη πρύμη τους να γράφουν εκτός από τ’ όνομα και το λιμάνι που τα γέννησε, εμείς χαράξαμε κάτω από το όνομα Ενότητα: Αριστερά.
Ύστερα σταθήκαμε στη σκάλα και καλωσορίσαμε το πλήρωμα, έναν-έναν , από τον καπετάνιο μέχρι το τζόβενο. Τους παραδώσαμε το νιόβγαλτο μπάρκο. Η Ενότητα στα χέρια τους. Εναποθέσαμε τις ελπίδες τις δικές μας και τις δικές της στη ναυτοσύνη του τσούρμου. Στου καπετάνιου την ικανότητα να χαράζει ρότες καινούργιες, μακριά από συνωστισμούς που γεννούν τυφώνες και καταιγίδες. Και πάντα να’ χει στο νου του το φτάσιμο της Ενότητας σε σίγουρο λιμάνι. Το ναύλο που χρεωθήκαμε πρέπει να εκπληρώσουμε μέχρι κεραίας. Άλλωστε σε λίγο το λιμάνι της απραξίας θα μας έχει κιόλας κουράσει. Η θάλασσα μας προσμένει. Ένα καινούργιο ταξίδι μ’ ένα καινούργιο βαπόρι, ξεκινάει. Ας μην μένουμε άπραγοι καπνίζοντας και πίνοντας, προσμένοντας δήθεν τους ούριους ανέμους να φυσήξουν, καθηλωμένοι καπετάνιοι, μοιραίοι, στις προαιώνιες Αυλίδες. Καιρός να σαλπάρουμε χωρίς η θυσία κάποιας Ιφιγένειας να σημαδέψει το παρθενικό ταξίδι της Ενότητας.
Φίλε αναγνώστη, μην ξεχνάς πως τούτες τις ύποπτες ημέρες εδώ στις γειτονιές μας ληστές στήσανε καρτέρι στο αύριο. Τριγυρίζουν στους δρόμους και δολοφονούν την όρασή μας. Εμείς, φίλε, σ’ αυτήν την αναμέτρηση, στήσαμε το δικό μας οδόφραγμα. Κηρύξαμε την Ενότητα. Οι πολίτες αυτής της χώρας, ναυαγοί στη θάλασσα της ανέχειας, της κακομοιριάς, της εξαθλίωσης, του φόβου, της θρηνωδίας, άρπαξαν τη σωσίβια λέμβο που τους πετάξαμε. Δεν ήταν ένα αδειανό πουκάμισο. Ήταν κάτι το χειροπιαστό. Η ελπίδα φώλιασε μέσα στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Νιώσανε πως κάποιος μπορεί και έχει το κουράγιο να σταθεί απέναντι στ’ αρπακτικά της κερδοσκοπίας και τους υπηρέτες τους. Πως υπάρχει μια φωνή στεντόρεια που θα προτάξει αντίσταση.
Φίλε, μην έχεις αυταπάτες, ο κόσμος που τώρα στάθηκε πλάι μας ίσως αύριο να μας εγκαταλείψει, αν η ελπίδα που του τάξαμε είναι ανάπηρη. Οι πρόσκαιροι, οι ευκαιριακοί φίλοι θα μας εγκαταλείψουν. Χρέος δικό μας είναι όχι η καλλιέργεια της αυταπάτης, αλλά η σπορά της νέας ζωής.
Μοναδική ευκαιρία, είναι τώρα, που πανικόβλητοι οι κάθε λογής λακέδες, ψάχνουν απελπισμένα κάποια μεταμφίεση να βρούνε, ν’ αρθρώσουμε εμείς το δικό μας καθάριο, νέο λόγο, απαλλαγμένο απ’ τις γλωσσικές αγκυλώσεις των ατελεύτητων συσκέψεων και συνεδριάσεων.
Φίλε αναγνώστη, κερδίσαμε μια σημαντική μάχη, ο πόλεμος μαίνεται, η ελπίδα που γεννήσαμε στις καρδιές τόσων απλών ανθρώπων ας μην πετάξει σαν όνειρο, σαν πουλί αποδημητικό. Το δυσκολότερο πράγμα δεν είναι η απόκτηση ενός αγαθού, αλλά η διατήρησή του.
Σχόλια
