Αναγκαία η άμεση ανατροπή της «στρατηγικής συμμαχίας». Του Δημήτρη Πλειώνη
Το Ισραήλ, παρ’ όλες τις προσπάθειες που καταβάλλει για την αποκατάσταση των στρατηγικών σχέσεών του με την Τουρκία, γνωρίζει ότι αυτό είναι σχεδόν αδύνατον όσο κυβερνά ο Ερντογάν, έστω κι αν αποκατασταθούν οι διπλωματικές τους σχέσεις. Ο λόγος είναι απλός: Η αυτόνομη περιφερειακή στρατηγική με αιχμή τον αραβομουσουλμανικό κόσμο που ακολουθεί η Τουρκία τα τελευταία χρόνια, εκτός από ιδεολογικοθρησκευτική βάση, έχει και απόλυτα υλική βάση. Ο Ερντογάν, εκπροσωπώντας τη συμμαχία τής γοργά ανερχόμενης ισλαμικής αστικής τάξης της Ανατολίας με μεγάλα τμήματα λαϊκών στρωμάτων, διεισδύει οικονομικά με τεράστια συμβόλαια έργων υποδομής, εξαγωγές και τεχνογνωσία στις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες, συμμαχώντας πολιτικά με τους μετριοπαθείς Ισλαμιστές, που ήδη κυβερνούν στην Αίγυπτο και στην Τυνησία, και έχει να χάσει πολλά από μία επαναφορά της στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ.
Λόγω των πρόσφατων γεωπολιτικών αναταραχών, το Ισραήλ ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια να υλοποιεί το νέο «περιφερειακό δόγμα» στην ευρύτερη περιοχή, προσπαθώντας να υπερφαλαγγίσει εχθρικές χώρες και κινήματα ώστε να αποκτήσει το ελλείπον στρατηγικό βάθος. Κατασκευάζει συμμαχίες με Κύπρο, Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, ακόμα και με Τουρκμενιστάν. Η αλληλουχία αυτών των χωρών φτιάχνει ένα ημικύκλιο που περιβάλλει τον Λίβανο, την Τουρκία και το Ιράν. Ταυτόχρονα, οι χώρες αυτές και ο εναέριος χώρος τους αποτελούν, στον επιχειρησιακό σχεδιασμό του Ισραήλ, την ασφαλέστερη διαδρομή ισραηλινών βομβαρδιστικών για το επί χρόνια σχεδιαζόμενο πλήγμα στο Ιράν (βλ. χάρτη). Το δε Αζερμπαϊτζάν, με στενές πολιτικο-στρατιωτικές σχέσεις με το Ισραήλ από τη δεκαετία του ’90, συνορεύει με το Ιράν, όπου υπάρχει εθνική μειονότητα Αζέρων αρκετών εκατομμυρίων.
Εάν δεχθούμε ότι η εξωτερική πολιτική ενός κράτους αντανακλά την εσωτερική πολιτική του σε σημαντικό βαθμό, γίνεται αντιληπτό τι περιεχόμενο έχει η στρατηγική του Ισραήλ, που είναι ένα δομικά μιλιταριστικό και αποικιοκρατικό κράτος: Το πρωταρχικό της στοιχείο είναι το στρατιωτικό-επιχειρησιακό. Οι στρατιωτικές συμφωνίες, οι συνεκπαιδεύσεις, οι κοινές ασκήσεις, η συνεργασία των αρχών ασφαλείας, η ανταλλαγή πληροφοριών και η πώληση στρατιωτικού εξοπλισμού και συστημάτων ασφάλειας προσφέρονται από το Ισραήλ ως δόλωμα στους συμμάχους-πελάτες του για την καθεστωτική προστασία τους. Δευτερεύουσα σημασία για το Ισραήλ έχουν οι συμφωνίες στους άλλους οικονομικούς κλάδους.
Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, παρά να είναι στην ίδια κατεύθυνση και η στρατηγική συνεργασία του Ισραήλ με την Ελλάδα, που προπαγανδίστηκε στην ελληνική κοινή γνώμη με τη ρηχή λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Αίφνης, η ξενόδουλη οικονομική και πολιτική μας ελίτ, που χόρευε ζεϊμπέκικα με τους φιλοδυτικούς στρατοκράτες όταν κυβερνούσαν την Τουρκία, απόκτησε εθνική συνείδηση και αποφάσισε να διεκδικήσει τα εθνικά μας δίκαια με τη βοήθεια… του Ισραήλ!
Για να αποκρυφτεί ο μοναδικός λόγος αυτής της συνεργασίας, που είναι η στρατηγική εξυπηρέτηση του Ισραήλ, παρουσιάστηκαν και προπαγανδίστηκαν υποτιθέμενα οφέλη, όπως η μελλοντική κερδοφόρα συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων (πραγματικών και υποθετικών) με την Κύπρο και το Ισραήλ, το οποίο και θα εγγυηθεί την ασφάλειά τους από την τουρκική επιβουλή, οι υποτιθέμενες διαβεβαιώσεις για εβραϊκή διαμεσολάβηση υπέρ μας στα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα, η εισροή Ισραηλινών τουριστών, η γεωργική τεχνογνωσία, η στρατιωτική τεχνολογία αιχμής κτλ.
Γρήγορα, όμως, αυτές οι θριαμβικές ανακοινώσεις εξαφανίστηκαν από τις εφημερίδες. Οι Ισραηλινοί τουρίστες έφτασαν το 2012 μόλις τους 400.000 σε σύνολο 16.000.000, η υπόσχεση του Νετανιάχου για μελλοντικό υποθαλάσσιο αγωγό αερίου μέσω Ελλάδας προς την Ευρώπη εξαφανίστηκε ως ασύμφορη, και το μεν αέριο από το κοίτασμα Ταμάρ σήμερα πηγαίνει αποκλειστικά στο Ισραήλ, το δε του Λεβιάθαν θα αρχίσει να ρέει το 2015-17 και τότε θα αποφασίσει τι θα το κάνει το Ισραήλ. Όσο για τη διαμεσολάβησή του στα διεθνή κέντρα, είδαμε πόσο αποτελεσματική ήταν…
Η πραγματικότητα είναι άλλη. Το Ισραήλ, με αυτές τις συμφωνίες, επιτυγχάνει στην Ελλάδα:
• Να εγκαταστήσει βάσεις επιχειρησιακής εξυπηρέτησης των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών ασφαλείας του, οι οποίες θα υποστηρίξουν, μεταξύ άλλων, και το σχέδιο βομβαρδισμού του Ιράν, που αν πραγματοποιηθεί θα ανοίξει τις πύλες της κολάσεως στην περιοχή.
• Να διεισδύσει σε τομείς του κράτους με πρωταρχικό στόχο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η Μοσάντ φημίζεται για το ότι, πέρα από τις επίσημες σχέσεις με τις αντίστοιχες υπηρεσίες, δημιουργεί παράλληλα αφανή δίκτυα συνεργατών και επιχειρησιακών υποστηρικτών εντός και εκτός των κρατικών δομών.
• Να διεισδύσει στην οικονομία, τον πολιτισμό, την εκπαίδευση και τα κόμματα με σκοπό την δημιουργία φιλοισραηλινών λόμπι σε όλους τους τομείς.
Το κράτος-ταραξίας του Ισραήλ έχει κάθε λόγο να μας κάνει μέρος των προβλημάτων του, επιδιώκοντας ταύτιση συμφερόντων. Ποντάρει στον ισλαμικό κίνδυνο, στην ύπαρξη πολλών μουσουλμάνων μεταναστών στη χώρα μας και στο ότι την ίδια στιγμή η Τουρκία κυβερνάται από ισλαμική κυβέρνηση, δημιουργώντας τους κατάλληλους συνειρμούς. Πλασάρει τον κίνδυνο επίθεσης στις πλατφόρμες άντλησης αερίου από τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ, ή ακόμα και από τους σαλαφιστές του Σινά και έτσι βρίσκει νέες δικαιολογίες για τον θαλάσσιο αποκλεισμό της Γάζας, αλλά και για τον ρόλο του ως προστάτη.
Το Ισραήλ δεν δεσμεύει την αυτονομία των κινήσεών του προς χάριν των συμμάχων του – οι σύμμαχοί του, όμως, υφίστανται τις συνέπειες των κινήσεών του. Το ζήτημα επίσης είναι τι δουλείες δημιουργούνται για τη χώρα μας, οι οποίες θα αποκαλυφθούν σε κρίσιμες στιγμές, στα εθνικά θέματα, σε οικονομικά ή σε θέματα εθνικής ασφάλειας κ.λπ. Ταυτόχρονα, αυξάνονται οι κίνδυνοι εμπλοκής της Ελλάδας σε τυχοδιωκτισμούς του Ισραήλ, ενώ από την άλλη χάνουμε καθημερινά πολιτικό κεφάλαιο από τους παραδοσιακούς συμμάχους μας στον αραβικό κόσμο, μετατρεπόμενοι σε υπηρέτη του αντιπαθητικού τραμπούκου της περιοχής μας…
Να γίνει σαφές, λοιπόν, σε όλους: Δεν υπάρχει απολύτως κανένα όφελος για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό από αυτή τη «στρατηγική συμμαχία». Η διείσδυση του Ισραήλ στην Ελλάδα δεν είναι ευκαιριακή, υλοποιεί στρατηγικό σχεδιασμό και είναι μακροπρόθεσμη επιλογή του Ισραήλ. Γι’ αυτό απαιτείται άμεση συστράτευση όλων των προοδευτικών πατριωτικών δυνάμεων εναντίον αυτής της «συμμαχίας», ώστε να την καταργήσουμε πριν είναι πολύ αργά.
* Ο Δημήτρης Πλειώνης είναι μέλος της Ομάδας Εργασίας Μέσης Ανατολής του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και μέλος της Πρωτοβουλίας «Ένα Καράβι για τη Γάζα»
