Ο Αντώνης Σαμαράς κάτι προσπάθησε να πει για τον εκβιασμό της τρόικας για «συναίνεση», δηλώνοντας πως στην Ελλάδα, υπάρχει Κοινοβούλιο, κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Δεν αναφέρθηκε καθόλου στην Αριστερά. Δεν είναι άλλωστε ο ρόλος του αυτός. Το ερώτημα είναι αν η Αριστερά «υπάρχει» αυτές τις ζοφερές μέρες. Αν κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της μέσα στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Αν συσπειρώνει το λαό σε ένα κίνημα αντίστασης και ανατροπής. Τέτοια παρουσία απλά δεν υπάρχει.
Η «συναίνεση» αποτελεί μια χοντροκομμένη εξωτερική επέμβαση στην πολιτική ζωή της χώρας, η οποία δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Στη συναίνεση πρέπει να δεσμευτούν όχι μόνο όσοι κυβερνούν σήμερα, αλλά και όσοι ενδέχεται να κληθούν να κυβερνήσουν. Δηλαδή, η θέληση του λαού, η λαϊκή κυριαρχία, τα προγράμματα, η οικονομική πολιτική, οι προϋπολογισμοί, το Κοινοβούλιο, όλοι οι θεσμοί πρέ πει να ευθυγραμμιστούν και στην ουσία να καταργηθούν, ώστε να λειτουργήσουν σαν εντολοδόχοι και υπάλληλοι της τρόικας. Ο εκβιασμός της τρόικας είναι ωμός και κυνικός: Για να πάρετε 5η δόση φτιάξτε ένα συναινετικό σχήμα. Για να πάρετε την 5η δόση κόψτε μισθούς, θέσεις εργασίας,συντάξεις, ξεπουλήστε τώρα τα πάντα!
Μπροστά σε αυτήν την τεράστια πρόκληση η Αριστερά όφειλε να ξεσηκωθεί και κυρίως να καλέσει το λαό σε ξεσηκωμό. Ακόμα, όμως, και αν ήθελε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να προβάλλει κοινές και κυρίως πειστικές προτάσεις διεξόδου από την κρίση και ανατροπής του Μνημονίου και της τρόικας. Λύσεις συγκεκριμένες, σαν να επρόκειτο, την επομένη, να αναλάβει την διακυβέρνηση του τόπου. Όχι μόνο πρόταση, αλλά ούτε αντίστοιχη μνεία δεν υπάρχει στην Αριστερά.
Δεν είναι η στιγμή, να προπαγανδίζουμε τα καλά μιας άλλης λαϊκής οικονομίας σε μια λαϊκή Ελλάδα (ΚΚΕ), ούτε φτάνει τώρα αυτήν την στιγμή ο διαχωρισμός από τον δικομματισμό. Λίγο καιρό πριν, το ΚΚΕ δήλωνε πώς όσα είπε ο Στρος Καν και βγήκαν στην φόρα από το Λάκη Λαζόπουλο (ότι μυστικά ετοίμασαν το έδαφος μαζί με τον Γιώργο για την προσφυγή στο ΔΝΤ – άρα ο Γ. Παπανδρέου είναι τεράστιος ψεύτης και μηχανορράφος) είναι αποπροσανατολιστικά (!) και δεν τα εκμεταλλεύτηκε καθόλου ενάντια στην κυβέρνηση του ΓΑΠ. Εδώ φτάνει η ΠΑΣΚΕ-ΟΤΑ να διαχωρίζεται από το ΠΑΣΟΚ και να καταγγέλλει την πολιτική του, αλλά το ΚΚΕ δεν ζητά να φύγει αυτή η κυβέρνηση!
Τώρα ακριβώς, στον ένα χρόνο από το Μνημόνιο, στον ένα χρόνο ταχύτατης διάλυσης και καταστροφής, τη στιγμή που η χώρα μετατρέπεται σε Μπανανία, και ετοιμάζονται να προχωρήσουν σε μια τεράστια εκποίηση του δημόσιου πλούτου στους δανειστές, με απροσδιόριστο χρονικό ορίζοντα, έπρεπε η Αριστερά να καλέσει όλο το λαό να βγει στους δρόμους μαζικά και αποφασιστικά, με αίτημα να πέσει αυτή κυβέρνηση και να σαρωθεί το σάπιο πολιτικό σύστημα που οδήγησε στην χρεοκοπία και χτυπά βάναυσα τα λαϊκά και εργατικά δικαιώματα. Να γκρεμιστεί ο μηχανισμός που γκρεμίζει κατακτήσεις ενός αιώνα. Με ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στους δρόμους να απαιτούν να φύγουν, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν η «συναίνεση» που ζητούν οι τροικανοί, αλλά ένα μεγάλο ρήγμα στο πολιτικό σύστημα. Η πτώση της κυβέρνησης θα ήταν ό,τι καλύτερο για μιαν άλλη πορεία και ένα ηχηρό μήνυμα προς όλες τις πλευρές ότι δεν πάει άλλο.
Σε αυτές τις συνθήκες, στην τωρινή έκτακτη κατάσταση η Αριστερά έπρεπε να προβάλλει ένα άμεσο πρόγραμμα –με συνεργασίες και λαϊκή συναίνεση- για στοιχειώδη έξοδο από την κρίση, παράλληλα με ένα κοινωνικό πρόγραμμα ανακούφισης. Το πρόγραμμα αυτό θα περιείχε οπωσδήποτε θέματα διακυβέρνησης, κρατικοποιήσεων, νομίσματος, αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, δημοκρατικής αναδιάταξης κλπ. Οι πλατείες Ταχρίρ και Ντελ Σολ δείχνουν έναν δρόμο. Ακούει τα μηνύματα αυτά η Αριστερά, ή απλά μετράει ποσοστά;
Μπροστά σε αυτήν την τεράστια πρόκληση η Αριστερά όφειλε να ξεσηκωθεί και κυρίως να καλέσει το λαό σε ξεσηκωμό. Ακόμα, όμως, και αν ήθελε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να προβάλλει κοινές και κυρίως πειστικές προτάσεις διεξόδου από την κρίση και ανατροπής του Μνημονίου και της τρόικας. Λύσεις συγκεκριμένες, σαν να επρόκειτο, την επομένη, να αναλάβει την διακυβέρνηση του τόπου. Όχι μόνο πρόταση, αλλά ούτε αντίστοιχη μνεία δεν υπάρχει στην Αριστερά.
Δεν είναι η στιγμή, να προπαγανδίζουμε τα καλά μιας άλλης λαϊκής οικονομίας σε μια λαϊκή Ελλάδα (ΚΚΕ), ούτε φτάνει τώρα αυτήν την στιγμή ο διαχωρισμός από τον δικομματισμό. Λίγο καιρό πριν, το ΚΚΕ δήλωνε πώς όσα είπε ο Στρος Καν και βγήκαν στην φόρα από το Λάκη Λαζόπουλο (ότι μυστικά ετοίμασαν το έδαφος μαζί με τον Γιώργο για την προσφυγή στο ΔΝΤ – άρα ο Γ. Παπανδρέου είναι τεράστιος ψεύτης και μηχανορράφος) είναι αποπροσανατολιστικά (!) και δεν τα εκμεταλλεύτηκε καθόλου ενάντια στην κυβέρνηση του ΓΑΠ. Εδώ φτάνει η ΠΑΣΚΕ-ΟΤΑ να διαχωρίζεται από το ΠΑΣΟΚ και να καταγγέλλει την πολιτική του, αλλά το ΚΚΕ δεν ζητά να φύγει αυτή η κυβέρνηση!
Τώρα ακριβώς, στον ένα χρόνο από το Μνημόνιο, στον ένα χρόνο ταχύτατης διάλυσης και καταστροφής, τη στιγμή που η χώρα μετατρέπεται σε Μπανανία, και ετοιμάζονται να προχωρήσουν σε μια τεράστια εκποίηση του δημόσιου πλούτου στους δανειστές, με απροσδιόριστο χρονικό ορίζοντα, έπρεπε η Αριστερά να καλέσει όλο το λαό να βγει στους δρόμους μαζικά και αποφασιστικά, με αίτημα να πέσει αυτή κυβέρνηση και να σαρωθεί το σάπιο πολιτικό σύστημα που οδήγησε στην χρεοκοπία και χτυπά βάναυσα τα λαϊκά και εργατικά δικαιώματα. Να γκρεμιστεί ο μηχανισμός που γκρεμίζει κατακτήσεις ενός αιώνα. Με ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στους δρόμους να απαιτούν να φύγουν, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν η «συναίνεση» που ζητούν οι τροικανοί, αλλά ένα μεγάλο ρήγμα στο πολιτικό σύστημα. Η πτώση της κυβέρνησης θα ήταν ό,τι καλύτερο για μιαν άλλη πορεία και ένα ηχηρό μήνυμα προς όλες τις πλευρές ότι δεν πάει άλλο.
Σε αυτές τις συνθήκες, στην τωρινή έκτακτη κατάσταση η Αριστερά έπρεπε να προβάλλει ένα άμεσο πρόγραμμα –με συνεργασίες και λαϊκή συναίνεση- για στοιχειώδη έξοδο από την κρίση, παράλληλα με ένα κοινωνικό πρόγραμμα ανακούφισης. Το πρόγραμμα αυτό θα περιείχε οπωσδήποτε θέματα διακυβέρνησης, κρατικοποιήσεων, νομίσματος, αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, δημοκρατικής αναδιάταξης κλπ. Οι πλατείες Ταχρίρ και Ντελ Σολ δείχνουν έναν δρόμο. Ακούει τα μηνύματα αυτά η Αριστερά, ή απλά μετράει ποσοστά;
Σχόλια
