Δεν είναι αυτό το δικό μου το ΟΧΙ. Δεν έριξα εγώ τέτοια εντολή σε καμία κάλπη, ούτε στις 25 Γενάρη, ούτε πολύ περισσότερο στις 5 Ιουλίου.
Δεν έχω τίποτα να πω σήμερα σε κείνους που με ρώτησαν τη γνώμη μου και σε πολλούς άλλους που με άκουσαν να την εκφράζω δημόσια. Δεν έχω τίποτα να πω για τη δική μου γενιά που νόμιζα πως δε θα βρεθεί ποτέ στη θέση να αναφωνεί «ναι σε όλα» όταν θα έρθει το νέο μνημόνιο.
Ξέρω πως δεν μπορούν να γίνουν όλα σε μια μέρα, μα αυτό το ανάποδο διάβασμα του δημοψηφίσματος με εκθέτει, μας εκθέτει ως Αριστερά, ως γενιά. Από το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής προσπαθώ να δω τί κρύβεται πίσω από τις λέξεις, πίσω από εκείνη την απόλυτη προσήλωση του διαγγέλματος νίκης, στο ευρώ και στην ευρωζώνη. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί με το 61,3% στις αποσκευές μας δεν μπορούμε να γίνουμε πιο πειστικοί σε σχέση με πριν.
Και μάλιστα με ένα ΟΧΙ που κερδήθηκε μέσα στον πόλεμο της προπαγάνδας, με όλους εναντίον του Λαού, με τις ανίερες συμμαχίες του ΝΑΙ να περιλαμβάνουν από τον ΣΕΒ μέχρι τη ΓΣΕΕ, με τις τράπεζες κλειστές και με τον τρόμο πάνω από τα κεφάλια μας.
Και όμως παρόλα αυτά ο κόσμος είπε ΟΧΙ βάζοντας την περηφάνια του και την αξιοπρέπεια πάνω από την ανάγκη. Εκείνοι που το ζήτησαν το ΟΧΙ εξάλλου, εκείνοι πρώτοι μίλησαν για αξιοπρέπεια. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να πετάξει αυτό το θαρραλέο ΟΧΙ μας. Να το αποκοιμίσει στην αγκαλιά ενός θολού και βουρκωμένου ΝΑΙ για τα επόμενα τρία χρόνια.
Δε μου περισσεύουν για να τα χαρίσω και αυτά στους δανειστές.
