Τελικά, μ’ αρέσουν οι Πασόκοι. Τους πάω, τους καριόληδες. Έχουν μια λεβεντιά, μια παλικαριά, μια καρτερία, μιαν απίστευτη αντοχή.
Κάθε φορά που έρχεται μνημονιακό νομοσχέδιο στη Βουλή με φόρους ή περικοπές, στην αρχή ανεβαίνουν στα κλαριά, φωνασκούν, διαμαρτύρονται, πετάνε μπηχτές για τους υπουργούς, απειλούν ότι θα καταψηφίσουν. Αλλά όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα στέκονται λεβέντες. Ψηφίζουν μονοκούκι -με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις που εγκατέλειψαν τον πράσινο παράδεισο- ρίχνουν κι ένα υστερόγραφο: «Αλλά είναι η τελευταία φορά». Πόσες «τελευταίες φορές» έχουν περάσει; Τις έχουν μετρήσει; Πού έχουν χαράξει τώρα τις «κόκκινες γραμμές» τους;
Αχ, μ’ αρέσουν οι «κόκκινες γραμμές» των Πασόκων. Μοιάζουν με κορδέλες που τις παίρνει ο αέρας και τις πάει όλο και πιο μακριά, πιο μακριά… Μέχρι το νεκροταφείο. Μέχρι τη στιγμή που ο Βενιζέλος θ’ αποφασίσει να φορολογήσει και τα δύο τετραγωνικά του τάφου εκάστου νεκρού. Και αναδρομικά, από τότε που έχει πεθάνει. Αλλά ακόμη κι εκεί, οι «κόκκινες γραμμές» των πράσινων βουλευτών θα δείξουν μια συγκίνηση, μια τρεμούλα, ένα αεράκι θα τις παρασύρει πιο κάτω, κι οι Πασόκοι θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα ξαναψηφίσουν – μικρό το κακό, στην υποθετική περίπτωση φορολόγησης της τελευταίας κατοικίας. Οι πεθαμένοι δεν ψηφίζουν. Και κυρίως, δεν γιαουρτώνουν ούτε γιουχάρουν.
Σ’ αυτή τη λεβεντιά στηρίζεται το όλον ΠΑΣΟΚ και η συνοχή του. Κανονικά δικαιούνται, τουλάχιστον αυτοί, βαρύ κι ανθυγιεινό, ίσως κι επίδομα επικινδυνότητας. Σε λίγο καιρό ο κίνδυνος θα γίνει κυριολεξία για το μέσο, φιλότιμο πασόκο βουλευτή που θέλει να περάσει ένα σαββατοκύριακο στην εκλογική του περιφέρεια, να ξεμυτίσει σε μια λαϊκή ή ένα καφενείο, να έχει μια επαφή με τους ψηφοφόρους του – αμάν κι αυτός ο Πετσάλνικος, τώρα τον έπιασε ο πόνος για οικονομία; Τώρα που οι βουλευτές χρειάζονται αυτοκίνητα βαριά, ασφαλή και τεθωρακισμένα, τώρα θα τη βγάζουν με χιλιοτετρακοσαράκια της σειράς; Κι αυτός ο Μόσιαλος… Τη βλέπω τη δουλειά, δεν θα τις γλιτώσει τις ψιλές από βουλευτές του όλου ΠΑΣΟΚ. Και να κάνουν τη βρομοδουλειά, και να τρώνε γιούχα από τους ψηφοφόρους, και να τους τη λέει ο Ηλίας από πάνω – εκ του ασφαλούς ο κύριος, Επικρατείας, πριγκιπόπουλο, ούτε πάρε-δώσε με πλέμπα και ψηφοφόρους, ούτε πολλή συνάφεια με θνητούς. Ένα δρομολόγιο Μαξίμου- Press room όλο κι όλο. Το πολύ να του την πέσει κανένας ταρίφας.
Πολύ το πάω το όλον ΠΑΣΟΚ – βενιζέλειας έμπνευσης ο όρος, αν θυμάμαι καλά. Το πάω, όχι μόνο γιατί ξυπνάει το κτήνος μέσα μας, αλλά γιατί τρέφω μια συμπάθεια στις μειονότητες. Διότι, όπως θα έχετε διαπιστώσει, το όλον ΠΑΣΟΚ είναι πια ένα μικρό, ελάχιστο μέρος του εαυτού του. Και όσο πιο όλον εμφανίζεται στη Βουλή, ψηφίζοντας λεβέντικα κάθε παπαριά που σκαρφίζεται η τρόικα, τόσο πιο μέρος καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Άκουσες, πατέρα; που θα ’λεγε κι ο ΓΑΠ. Στο 15,5% έφτασε το όλον ΠΑΣΟΚ, κι αυτό βαριά-βαριά. Και εις ανώτερα -δηλαδή εις κατώτερα. Όπως το κόβω, μέχρι Δεκέμβριο- αν είναι στη θέση τους μέχρι τότε- όταν το όλον ΠΑΣΟΚ της Βουλής θα ψηφίζει μονοκούκι (για τελευταία φορά, πάντα) τον τελευταίο μνημονιακό νόμο της σεζόν, το μέρος ΠΑΣΟΚ των πολιτών (τι μέρος δηλαδή, τεταρτημόριο, ούτε καν, πολλοστημόριο καλύτερα) θα ’χει φτάσει στο 5,5%. Με λεβεντιά και χάρη…
