Οι σχεδιασμοί και οι πραγματικοί όροι της επερχόμενης αναμέτρησης
Του Γιάννη Νικολόπουλου
Clan στα αγγλικά σημαίνει φαμίλια, πατριά, συγγενολόι, γενεαλογικό δένδρο με βαθιές ρίζες, γερό κορμό, μεγάλα κλαδιά, πολλές διακλαδώσεις και εξίσου δυνατούς δεσμούς και σχέσεις, που ασκεί εξουσία ή κυριαρχεί σε έναν τόπο ή σε μια εποχή. Την περασμένη Κυριακή, στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ., νίκησε το clan του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το σύνολο εκείνων των ριζών, των κλαδιών, των διακλαδώσεων και των δεσμών, που παντρεύουν το νεοφιλελεύθερο, εξτρεμιστικό κέντρο της επιχειρηματικότητας, του εφοπλισμού και της ιδιωτικοποίησης των πάντων, με τους νοσταλγούς της δικτατορίας, τους οικογενειακούς φίλους του Γκλίξμπουργκ, τους οπαδούς της Άκρας Δεξιάς και τους τηλεοπτικούς αστέρες της ακατάσχετης, ρατσιστικής και μισάνθρωπης μπουρδολογίας.
Η νίκη του Μητσοτάκη δεν έγινε απλά κόντρα στον Καραμανλή ή το «άλλο» ισχυρό clan της νεοδημοκρατικής, κομματικής οικογένειας. Έγινε κόντρα στο κυβερνητικό παρελθόν της Ν.Δ. τη δεκαετία του 2000 και κόντρα στη συναίνεση και τους διαύλους επικοινωνίας, που εγκατέστησε επίσημα ο Προκόπης Παυλόπουλος στην Προεδρία της Δημοκρατίας, με το Μέγαρο Μαξίμου και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και έγινε κόντρα σε αυτά, ακριβώς επειδή ο Μητσοτάκης και το clan του θεωρούν ότι η Ν.Δ. υπήρξε «ήπια» στις κυβερνητικές της θητείες, αλλοίωσε την πολιτική και ταξική φυσιογνωμία της και πρόδωσε την αποστολή της.
Η ουσιαστικά άφωνη, αμήχανη, άνευρη και σε αυτόματο πιλότο εκστρατεία του Βαγγέλη Μεϊμαράκη δεν είχε καμιά τύχη μπροστά στην επιθετική, έντονα επικοινωνιακή και προσωποκεντρική εκστρατεία του Μητσοτάκη. Και, κυρίως, την απενοχοποιημένη ρητορική του. Ο Μητσοτάκης έχει αθωώσει και εξωραΐσει στη συνείδηση των ψηφοφόρων του την πρόσφατη, άθλια κυβερνητική περίοδο της συγκυβερνώσας Ν.Δ. και τη δική του υπουργική, σε ένα από τα πιο κομβικά υπουργεία για την εφαρμογή της πολιτικής της λιτότητας και της κοινωνικής καταστροφής. «Δεν έγιναν αρκετά, υπάρχει ακόμη λίπος, υπάρχει πελατειακό, κομματικό κράτος, υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, υπερβολικά πολλές δημόσιες υπηρεσίες και λειτουργίες, σπατάλες και δημόσιος και κρατικός έλεγχος. Όλα στην αγορά, όλα στην επιχειρηματικότητα, όλα στον ανταγωνισμό», αυτά πρόταξε ο Μητσοτάκης και όσοι προσήλθαν να ψηφίσουν και έγιναν μέλη της Ν.Δ. για αυτόν τον σκοπό, επικύρωσαν με τη σχετική πλειοψηφία τις προτάσεις, το πρόγραμμά του και τις διαθέσεις του.
Σε αυτή βέβαια την απενοχοποίηση βοηθά και η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό, πολιτικό στρατόπεδο. Ο Μητσοτάκης και η κουστωδία του πλειοδοτούν σε νεοφιλελεύθερη προσήλωση και στην εφαρμογή της λιτότητας ακριβώς επειδή ο βασικός αντίπαλος είναι εκείνος που καλείται να εφαρμόσει ακόμη και τα ψιλά γράμματα αυτής της πλειοδοσίας – και να καταποντιστεί άμεσα, προκειμένου να παλινορθωθεί η Ν.Δ. και τυπικά στην κυβέρνηση. Για την ακρίβεια, να ξαναβρεθεί σε κυβερνητικό τιμόνι το clan το οποίο νίκησε την περασμένη Κυριακή. Γιατί η αναμέτρηση θα διεξαχθεί και με όρους μιας «συγκυβερνώσας» με τον ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ. είτε υπογείως (περιβάλλον Καραμανλή, Παυλόπουλος) είτε φανερά (ΑΝΕΛ, υπουργοί όπως ο Δ. Παπαγγελόπουλος) και μιας «αντιπολιτευόμενης σκληρά» τον ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ., η οποία μάλιστα είναι έτοιμη να χτίσει συμμαχίες ή να αλώσει όμορους, πολιτικούς χώρους, σύμφωνα και με όσα διαδραματίζονται στο Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ.
Οι νικητές θέλουν να αδράξουν και τα λάφυρα της νίκης – και αυτά περνούν από την αφόρητη πίεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ να φανεί και να αποδείξει έμπρακτα ότι είναι ο συνεπέστερος των μνημονιακών με μοναδικό γνώμονα τη φθορά και την κατάρρευση του, η οποία ήδη έχει ανατείλει. Κάπως έτσι, από τη συριζοκαραμανλική συναίνεση στα κυβερνητικά και πολιτειακά όργανα και πρόσωπα θα βρεθούμε μπροστά στη συριζομητσοτακική συναίνεση στην πολιτική ατζέντα. Η κοινοβουλευτική και δημόσια αντιπαράθεση για την ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση θα είναι η πρεμιέρα αυτής της νέας πολιτικής πραγματικότητας.
