Δεν ξέρω πώς βιώνετε εσείς την πολιτική κατάσταση στη χώρα –γιατί η κοινωνική μένει ασχολίαστη–αλλά προσωπικά νομίζω πως ζω πίσω από την κουίντα ενός τσίρκου – που δεν είναι και πρωτοκλασάτο για να το ‘φχαριστηθώ τουλάχιστον. Να πω, βρε παιδί μου, τσίρκο μεν, με διεθνή εμβέλεια, δε…
Κι όχι πως τα προηγούμενα χρόνια χτύπησε κόκκινο η ανάπτυξη, η πρόοδος και ο πολιτισμός, αλλά αυτό που υπάρχει, κινείται, μιλάει και κυρίως κυβερνάει τούτο τον τόπο είναι απερίγραπτο και θλιβερό συνάμα.
Επιχειρηματίες, καναλάρχες, εκδότες (δεν θα συζητήσουμε το… πόθεν έσχες τώρα) κάνουν πάρτι, ζουν μεγάλες στιγμές. Όλα τα χρέη τους έχουν παραγραφεί και ελεύθεροι, άνετοι και περισσότερο πλούσιοι από ποτέ συνεχίζουν τα επενδυτικά εγχειρήματά τους απρόσκοπτοι και κυρίως δικαιωμένοι.
Αφού, λοιπόν, τακτοποιήσαμε και το εθνικό κεφάλαιο της χώρας, ήρθε η ώρα να δοξάσουμε και τους προγόνους μας. 2.500 χρόνια από τη μάχη των Θερμοπυλών – δεν το λες και λίγο, ε;. Ναι, αλλά οι γιορτές χρειάζονται και τελετάρχη, απαιτούνται γνώσεις, γνωριμίες, χρήματα. O θίασος θα βγει περιοδεία στο εξωτερικό, θα στείλουμε στα πέρατα της γης το μήνυμα του Λεωνίδα και των 300 (για τον Εφιάλτη τσιμουδιά…) οπότε είναι απαραίτητη μια σοβαρή εκπροσώπηση. Πάει κάπου το μυαλό σας; Ε, μα ναι… Αnd the Oscar goes to… Μαριάννα Βαρδινογιάννη! Γιατί όχι; Ήταν καλύτερη η Γιάννα που ανέλαβε τους Ολυμπιακούς και είδε και η Ελλάδα λαμπρές μέρες, επιτέλους;
Όμως, τα νούμερα είναι ανεξάντλητα, με χαριτωμένες παρεμβολές και διανθίσματα από αξιωματούχους της κυβέρνησης οι οποίοι έχουν αστείρευτο χιούμορ. Εκεί, λοιπόν, που πάμε να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και να πέσουμε σε κατάθλιψη, κάνει θριαμβευτική εμφάνιση ο Άδωνις. Μαγεμένος από την αρχιτεκτονική μελέτη για το Ελληνικό, παρουσιάζει το μακέτο των αναπτυξιακών (πάντα) έργων που πρόκειται να γίνουν εκεί και το παρομοιάζει με τον Παρθενώνα.
Δεν περιγράφω άλλο…
