Της Νάντιας Βαλαβάνη. «Η Ελλάδα έχει δεσμευτεί στο σκληρότερο πρόγραμμα λιτότητας στη σύγχρονη ιστορία.
Βαριά φορολογία και μειώσεις μισθών… με δραματικό αντίκτυπο στη ζωή κάθε Έλληνα. Ένα νέο πακέτο μέτρων ψηφίστηκε, πρόσφατα, στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Με έμφαση στις δομικές αλλαγές, έχουμε την ευκαιρία να οικοδομήσουμε μια νέα Ελλάδα. Μια σύγχρονη, παραγωγική και δημιουργική Ελλάδα με βιώσιμο μέλλον στην Ευρώπη. Τα παραπέρα σκληρά μέτρα είναι αναπόφευκτα. Η ανεργία είναι ήδη 21%. Αυτό δεν πρέπει να πάει τζάμπα. Εισήλθαμε στον 5ο χρόνο ύφεσης. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας στάθηκαν στο πλευρό μας. Αλλά χρειαζόμαστε συνέχιση της υποστήριξης… Μας αξίζει να ξέρουμε ότι έχουμε ευκαιρίες να επιτύχουμε. Είμαστε σκληρά εργαζόμενοι πολίτες, που πληρώνουν τους φόρους τους… Θα έχουμε αποτελέσματα σύμφωνα με τις δεσμεύσεις μας. Κάναμε ήδη θυσίες. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε περισσότερες. Στοιχηματίζουμε το μέλλον μας σ’ αυτό. Το μόνο που ζητάμε είναι να δώσετε μια ευκαιρία στην Ελλάδα».
Επιτέλους! Δύο χρόνια απ’ τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, βγαίνει στο φως, με ολοσέλιδες καταχωρίσεις σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες η, εξαιρετικά ντροπαλή, ιθαγενής «κοινωνία των επιχειρήσεων»: Ο συνασπισμός του πολύ μεγάλου ελληνικού και ξένου -κυρίως γερμανικού- κεφάλαιου (ΟΤΕ, Αεροδρόμιο κ.λπ.), που είχε «κάνει ψώνια» στις πρώτες, προ δεκαπενταετίας, ιδιωτικοποιήσεις. Μέχρι σήμερα διακριτικά κρυμμένοι πίσω από ένα πολιτικό σύστημα που φτύνουν όλοι, έτσι ώστε κατρακυλώντας, εξευτελιζόμενο να συνεχίζει να λειτουργεί ωφέλιμα για τους κυρίους του και ως βιτρίνα και ταυτόχρονα κυματοθραύστης της λαϊκής οργής.
Το κείμενο, σε ύφος «κοινωνίας των πολιτών», με υπογραφή αυτών που εξακολουθούν ν’ ανοίγουν Mall κλείνοντας μικρομάγαζα, που μαζί με τους «νέους επενδυτές» θα κερδίσουν τα μέγιστα απ’ τη βαλκανιοποίηση των μισθών που οι ίδιοι προκάλεσαν, που πληρώνουν ελάχιστους φόρους, ενώ απολύουν εκατοντάδες ανθρώπους τη μέρα κυνηγώντας «ευκαιρίες κερδοφορίας», αποτελεί ορόσημο. Προτείνω να εισαχθεί στη διδακτέα ύλη του «νέου σχολείου» της Άννας Διαμαντοπούλου. Θέμα: Πώς τα «αφεντικά» της ελληνικής οικονομίας επεκτείνουν την ιστορική, πλέον, ρήση του Πάγκαλου. Σε ένα πρώτο επίπεδο απευθυνόμενοι στο εσωτερικό ακροατήριο: «Μαζί κάνουμε θυσίες και υποφέρουμε. Δεσμευόμαστε να υποφέρουμε μαζί ακόμα περισσότερο – για μια νέα Ελλάδα.» Κλείνοντας το μάτι, ταυτόχρονα, σε τρόικα, χρηματιστικές «αγορές» και διεθνείς ομίλους που δένουν την πετσέτα για το μεγάλο φαγοπότι του Μεσοπρόθεσμου, συμπεριλαμβανόμενου του προέδρου του Συνδέσμου Γερμανικών Βιομηχανιών που πρόσφατα τους καταλόγισε «έλλειψη πατριωτισμού» – για τη βασική απεύθυνση: «Αν θέλετε να συνεχίσετε να υπολογίζετε σε μας, που έχουμε στοιχηματίσει πάνω σας το μέλλον μας, μαζί θα πρέπει να τα φάμε. Δώστε μας την ευκαιρία που μας αξίζει!»
Και μεις; «…προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα»;
Επιτέλους! Δύο χρόνια απ’ τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, βγαίνει στο φως, με ολοσέλιδες καταχωρίσεις σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες η, εξαιρετικά ντροπαλή, ιθαγενής «κοινωνία των επιχειρήσεων»: Ο συνασπισμός του πολύ μεγάλου ελληνικού και ξένου -κυρίως γερμανικού- κεφάλαιου (ΟΤΕ, Αεροδρόμιο κ.λπ.), που είχε «κάνει ψώνια» στις πρώτες, προ δεκαπενταετίας, ιδιωτικοποιήσεις. Μέχρι σήμερα διακριτικά κρυμμένοι πίσω από ένα πολιτικό σύστημα που φτύνουν όλοι, έτσι ώστε κατρακυλώντας, εξευτελιζόμενο να συνεχίζει να λειτουργεί ωφέλιμα για τους κυρίους του και ως βιτρίνα και ταυτόχρονα κυματοθραύστης της λαϊκής οργής.
Το κείμενο, σε ύφος «κοινωνίας των πολιτών», με υπογραφή αυτών που εξακολουθούν ν’ ανοίγουν Mall κλείνοντας μικρομάγαζα, που μαζί με τους «νέους επενδυτές» θα κερδίσουν τα μέγιστα απ’ τη βαλκανιοποίηση των μισθών που οι ίδιοι προκάλεσαν, που πληρώνουν ελάχιστους φόρους, ενώ απολύουν εκατοντάδες ανθρώπους τη μέρα κυνηγώντας «ευκαιρίες κερδοφορίας», αποτελεί ορόσημο. Προτείνω να εισαχθεί στη διδακτέα ύλη του «νέου σχολείου» της Άννας Διαμαντοπούλου. Θέμα: Πώς τα «αφεντικά» της ελληνικής οικονομίας επεκτείνουν την ιστορική, πλέον, ρήση του Πάγκαλου. Σε ένα πρώτο επίπεδο απευθυνόμενοι στο εσωτερικό ακροατήριο: «Μαζί κάνουμε θυσίες και υποφέρουμε. Δεσμευόμαστε να υποφέρουμε μαζί ακόμα περισσότερο – για μια νέα Ελλάδα.» Κλείνοντας το μάτι, ταυτόχρονα, σε τρόικα, χρηματιστικές «αγορές» και διεθνείς ομίλους που δένουν την πετσέτα για το μεγάλο φαγοπότι του Μεσοπρόθεσμου, συμπεριλαμβανόμενου του προέδρου του Συνδέσμου Γερμανικών Βιομηχανιών που πρόσφατα τους καταλόγισε «έλλειψη πατριωτισμού» – για τη βασική απεύθυνση: «Αν θέλετε να συνεχίσετε να υπολογίζετε σε μας, που έχουμε στοιχηματίσει πάνω σας το μέλλον μας, μαζί θα πρέπει να τα φάμε. Δώστε μας την ευκαιρία που μας αξίζει!»
Και μεις; «…προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα»;
Σχόλια
