Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζεται στην εξόντωση του σοσιαλισμού. Μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει τον απάνθρωπο φασιστικό της χαρακτήρα. Ο Ζωρές έλεγε ότι «ο σοσιαλισμός είναι από μόνος του, μια ηθική». Ο άκρατος καπιταλισμός της Ε.Ε. είναι ανήθικος. Ο τραπεζικός αυτός ολοκληρωτισμός για να συγκαλύψει την ανηθικότητά του, παρουσιάζει τυχοδιώκτες –πολιτικούς απατεώνες– σαν «αριστερούς». Επιδιώκει να πείσει τον κόσμο, ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα αντίστασης στο Δ’ Ράιχ των Βρυξελλών, αφού οι εμφανιζόμενοι σαν «αριστεροί» και «σοσιαλιστές» ή «σοσιαλδημοκράτες» υιοθετούν τα εθνοκτόνα μέτρα που λαμβάνονται από το «Ιερατείο» των Βρυξελλών, σε βάρος των λαών και προς όφελος του μεγάλου Κεφαλαίου των διεθνών τραπεζιτών. Το πολυδιαφημιζόμενο «ευρωπαϊκό σπίτι», δεν είναι τίποτε άλλο από ευρωπαϊκός «οίκος ανοχής», τα άνομα κέρδη του οποίου καρπούνται οι διάδοχοι του χιτλερισμού.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ της εποχής μας. Και δεν θα απαλλαγούμε από αυτήν την εκμετάλλευση των ξένων Σάυλωκ, εάν δεν συνειδητοποιήσουμε ποιο είναι το μέγιστο καθήκον μας: η καταπολέμηση της παγκοσμιοποίησης και η διάλυση της Ε.Ε. Με αυτό το σύνθημα οι λαοί που υποφέρουν εξαθλιωμένοι, μπορούν να ενωθούν για αγώνα πραγματικά εθνικοαπελευθερωτικό. Τους στοιχειώδεις κανόνες του ανθρωπισμού έχει καταργήσει το «γκέτο των Βρυξελλών»: κατήργησε την πρώτη διεθνή διακήρυξη δικαιωμάτων οικουμενικής εμβέλειας, τον Μάιο του 1944, όπου εκφράστηκε η βούληση να ανοικοδομηθεί μια νέα διεθνής τάξη, η οποία θα στηριζόταν στον νόμο και στη δικαιοσύνη. Ξέσκισε και την οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου, που σκόρπισε θύελλα ενθουσιασμού στα τέλη του 1948. Τώρα η βαρβαρότητα του διεθνούς Καπιταλισμού ενέσκυψε με τα Μνημόνια που προκάλεσαν την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, με τον αφελληνισμό του τραπεζικού συστήματος, με την εκποίηση σε ξένους στρατηγικών υποδομών και επιχειρήσεων, και την ανεργία και φτωχοποίηση των πολιτών. Το «φάντασμα που τριγύριζε στην Ευρώπη», το «φάντασμα του Κομμουνισμού», όπως έλεγε το «Μανιφέστο» του Μαρξ και του Ένγκελς, μπορεί να μην κατόρθωσαν να το ξορκίσουν ο πάπας, ο Τσάρος, ο Μέττερνιχ και ο Γκιζώ, αλλά το «ξόρκισαν» οι σημερινοί ιθύνοντες της «γέρικης Ευρώπης».
Τώρα θα ξαναρχίσουμε από την αρχή. Θ’ ανεβούμε πάλι τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην εθνική ανεξαρτησία, στην οικονομική και κοινωνική δημοκρατία, ώστε να φτάσουμε στον σοσιαλισμό. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε
Για την ακρίβεια, οι σημερινοί δυνάστες «ξόρκισαν» τον ανθρωπισμό που εκφράζει ο γνήσιος σοσιαλισμός. Το Μανιφέστο της Κομμουνιστικής Λέσχης του Λονδίνου προς τους εργάτες όλου του κόσμου, βγαλμένο στην πολυτάραχη εποχή της Ευρώπης του 1848, τότε που επικρατούσε η αστική τάξη και πάλευε με τα υπολείμματα του προ της Επαναστάσεως φεουδαλισμού, αποκτά πάλι επικαιρότητα στη σημερινή ταραγμένη Ευρώπη. Το Μανιφέστο ανέλαβε να εξηγήσει, γιατί όλα τα κόμματα της παλαιάς Ευρώπης, ενώθηκαν εναντίον του Κομμουνισμού και των προλεταρίων. Ένα νέο «Μανιφέστο» χρειαζόμαστε σήμερα, προκειμένου να εξηγήσει στους λαούς, γιατί τα υποταγμένα κόμματα της Ευρώπης διαφόρων «χρωμάτων» ενώθηκαν για να εξαφανίσουν την εθνική ανεξαρτησία, και να επιβάλουν τη βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης, χάριν των Τραπεζιτών και του Κεφαλαίου. Ο Ζωρές που έζησε στην «Μπελ-Επόκ» του σοσιαλισμού, δεν πρόλαβε να δει ούτε τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 με τις εφαρμογές της, ούτε φυσικά τις εθνικές παραλλαγές του σοσιαλισμού στα διάφορα μήκη και πλάτη. Ήταν ακόμα η εποχή, που η ευγενέστερη σοσιαλιστική πρωτοπορία, δεν συζητούσε για βίαιη καταστροφή της αστικής κοινωνίας, όχι γιατί δεν έπρεπε να εξουδετερωθεί, ούτε γιατί απέκλειε a priori την επανάσταση. Αλλά, γιατί πίστευε πως είναι πλάνη να νομίζουμε ότι η κοινωνική δικαιοσύνη θα πραγματοποιηθεί με μέσα άδικα. Κι είχε απόλυτη πίστη, στην αξία της ρεφορμιστικής δράσης του σοσιαλισμού. Τώρα, έχουμε δει με το πέρασμα του χρόνου, όλες τις παραλλαγές του σοσιαλισμού. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι θα απελευθερωθούν από την καπιταλιστική δουλεία μόνο με την εφαρμογή μιας γνήσιας σοσιαλιστικής πολιτικής. Αλλά, για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να απαλλαγούμε από τις αλυσίδες της Ε.Ε., με κάθε τρόπο… μόνο τότε θα υλοποιηθεί αυτό που παρουσίαζε σαν ανάγκη ο Ζωρές: Τη συγκέντρωση της τραπεζικής πίστης στα χέρια του κράτους, την ίδρυση κρατικής Τράπεζας με κρατικά κεφάλαια και μονοπωλιακή κατοχύρωση. Τότε μόνο θα επιτευχθεί πολλαπλασιασμός εθνικών βιομηχανιών και των εθνικών μέσων παραγωγής, αλλά και η άνεση εργασίας για όλους.
ΤΑ ΠΡΟΠΟΛΕΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, όσο δύσκολες και αν ήταν οι συνθήκες με τον φασισμό και τον ναζισμό σε άνθιση, υπήρχαν όμως τα Λαϊκά Μέτωπα, που αποτελούσαν την ελπίδα για όλους τους δημοκράτες. Στην Ισπανία και στη Γαλλία, βλέπουμε τα παραδείγματα. Σήμερα τα Λαϊκά Μέτωπα, είναι όνειρο απατηλό, διότι δεν υπάρχουν σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα γνήσια, ώστε να πραγματοποιήσουν μια τέτοια ενότητα, μπροστά στον νέο ολοκληρωτισμό της Ε.Ε. Ο Τρότσκι έλεγε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930: «Η σημερινή κρίση είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση». Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Η κρίση θα εξακολουθεί, όσο δεν προβάλλεται αντίσταση από τις μάζες και από πολιτικούς φορείς, που θα όφειλαν να μπουν μπροστά. Συνέβη το χειρότερο που θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς: Η «αριστερά» αχρηστεύθηκε, όχι από τους παραδοσιακούς της εχθρούς, αλλά απ’ τους «εμπόρους ιδεολογιών» που παριστάνουν κάτι που δεν είναι, που ξεπουλάνε τις ιδέες όσο όσο χάριν οικονομικών και άλλων ανταλλαγμάτων, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Καπιταλισμό των Τραπεζιτών. Ο Λένιν τόνιζε ότι: «Ο στόχος και η σημασία της τακτικής του ενιαίου Μετώπου, συνίσταται στο να οδηγεί ολοένα και περισσότερες μάζες των εργατών στην πάλη ενάντια στο κεφάλαιο». Εμείς σήμερα, για να φτάσουμε στο «Μέτωπο», πρέπει πρώτα να δημιουργηθούν καινούργια κόμματα. Κυρίως, μια καινούργια Αριστερά από πραγματικούς ιδεολόγους, ώστε να χτυπήσουμε το κεφάλαιο, δηλαδή το Ιερατείο των Βρυξελλών. πρέπει να ξαναγεννηθεί η σοσιαλιστική παράταξη, που θα μπορεί να πείσει, να σαλπίσει Ανένδοτο Αγώνα, κατά της Ε.Ε., να σηματοδοτήσει την έξοδό μας απ’ αυτό το γκέτο, και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Να σταματήσουμε να «συμμορφωνόμαστε προς τας υποδείξεις» των δανειστών. Η οικονομική τυραννία της Ε.Ε. και ο έλεγχος της παγκοσμιοποίησης, έχει γίνει ο ζυγός, που κάτω απ’ αυτόν κυλά ο ιδρώτας και το αίμα των λαών. Τώρα θα ξαναρχίσουμε από την αρχή. Θ’ ανεβούμε πάλι τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην εθνική ανεξαρτησία, στην οικονομική και κοινωνική δημοκρατία, ώστε να φτάσουμε στον σοσιαλισμό. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Αλλά χρειάζεται να κάνουμε την αρχή. Στη δεκαετία του 1920, ο Γκράμσι απευθυνόμενος στην ηγετική ομάδα των συντρόφων του, έβαλε σε γενικές γραμμές τα κύρια στοιχεία της νέας στρατηγικής, την οποία πρότεινε να υπερασπίσουν: Την κατάκτηση των εργαζομένων, την έντονη προπαγάνδα, τη διαπαιδαγώγηση μέσα στους κόλπους του κόμματος και άλλα. Αυτά χρειάζονται και σήμερα.
Αλλά εκείνο που θέλουν ν’ ακούσουν πρώτα οι πολίτες, είναι το οικονομικό πρόγραμμα που μπορεί να εφαρμοστεί έξω από το γκέτο των Βρυξελλών. Να διαλύσουμε τη φοβία που καλλιεργούν οι ξένοι τραπεζίτες, ότι εάν είμαστε έξω από την Ε.Ε. θα πεθάνουμε. Υπάρχει τέτοιο πρόγραμμα, αλλά το «σύστημα» δεν αφήνει ν’ ακουστεί. Να το φωνάξουμε, και να το διαδώσουμε. Η Αριστερά σαν ιδεολογία, θα αποκτήσει ξανά λόγο υπάρξεως, μόνο εάν κατορθώσει να κάνει πράξη, αυτό που έγραφε η Ρόζα Λούξεμπουργκ στο πρώτο φύλλο της «Κόκκινης Σημαίας»: «Η κατάργηση της δικτατορίας του κεφαλαίου και η πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, από και τίποτε λιγότερο απ’ αυτό είναι το ιστορικό αντικείμενο της τωρινής επανάστασης…»
Το αντικείμενο εκείνης, αλλά και της σημερινής επανάστασης, που τώρα αναζητούμε.
